SZULKIN PAWEŁ, rektor Politechniki Gdańskiej
| Linia 3: | Linia 3: | ||
Po wybuchu II wojny światowej wywieziony do obozu pracy przymusowej w ZSRR, pracował nad systemami łączności dla wojska. Następnie wykładał w moskiewskiej Akademii Łączności im. Podbielskiego. W 1943 wstąpił do I Armii Wojska Polskiego, mianowany majorem, kierował Laboratorium Badań Specjalnych, opracowywał aparaturę dla wojsk zmotoryzowanych i lotnictwa. Od 1944 w cywilu, organizował Politechnikę Warszawską z siedzibą w Lublinie. Od lutego 1945 był w Warszawie zastępcą dyrektora technicznego Polskiego Radia.<br/><br/> | Po wybuchu II wojny światowej wywieziony do obozu pracy przymusowej w ZSRR, pracował nad systemami łączności dla wojska. Następnie wykładał w moskiewskiej Akademii Łączności im. Podbielskiego. W 1943 wstąpił do I Armii Wojska Polskiego, mianowany majorem, kierował Laboratorium Badań Specjalnych, opracowywał aparaturę dla wojsk zmotoryzowanych i lotnictwa. Od 1944 w cywilu, organizował Politechnikę Warszawską z siedzibą w Lublinie. Od lutego 1945 był w Warszawie zastępcą dyrektora technicznego Polskiego Radia.<br/><br/> | ||
W październiku 1945, jako profesor kontraktowy, objął Katedrę Radiotechniki Wydziału Elektrycznego PG, kładł nacisk na zagadnienia związane z mikrofalami w nawigacji morskiej. 19 XI 1947 założył spółkę Morska Obsługa Radiowa Statków (MORS) z siedzibą przy ul. Jana z kolna 4. Był równocześnie zastępcą dyrektora Państwowego Instytutu Telekomunikacyjnego w Warszawie, pracował też w Katedrze Radiolokacji Politechniki Warszawskiej.<br/><br/> | W październiku 1945, jako profesor kontraktowy, objął Katedrę Radiotechniki Wydziału Elektrycznego PG, kładł nacisk na zagadnienia związane z mikrofalami w nawigacji morskiej. 19 XI 1947 założył spółkę Morska Obsługa Radiowa Statków (MORS) z siedzibą przy ul. Jana z kolna 4. Był równocześnie zastępcą dyrektora Państwowego Instytutu Telekomunikacyjnego w Warszawie, pracował też w Katedrze Radiolokacji Politechniki Warszawskiej.<br/><br/> | ||
| − | W latach 1949–1951 rektor PG, od 17 V 1951 profesor zwyczajny w Katedrze Radiotechniki Wydziału Elektrycznego PG. Odszedł z PG z końcem 1951, pracował na Politechnice Warszawskiej, w początku 1952 | + | W latach 1949–1951 rektor PG, od 17 V 1951 profesor zwyczajny w Katedrze Radiotechniki Wydziału Elektrycznego PG. Odszedł z PG z końcem 1951, pracował na Politechnice Warszawskiej, w początku 1952 został kierownikiem Zakładu Elektrotechniki Teoretycznej Polskiej Akademii Nauk. W latach 1961–1962 zastępca sekretarza naukowego PAN i członek rzeczywisty. Wysłany do Paryża jako przedstawiciel Polski w UNESCO, po marcu 1968 odwołany ze względu na żydowskie pochodzenie, nie zgodził się na przyspieszoną emeryturę. Pozostał we Francji, wykładał w szkole średniej École Centrale w Lyonie. Został pozbawiony prawa powrotu do kraju. Pochowany na cmentarzu Père-Lachaise w Paryżu. Ojciec [[SZULKIN PIOTR, reżyser, pisarz | Piotra Szulkina]]. {{author: RED}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/> |
| + | <br/><br/><br/><br/> | ||
| + | '''Bibliografia''': <br/> | ||
| + | ''Pionierzy Politechniki Gdańskiej'', red. Zygmunt Paszota, Janusz Rachoń, Edmund Wittbrodt, Gdańsk 2005, s. 670. | ||
Aktualna wersja na dzień 12:26, 2 lip 2024
PAWEŁ SZULKIN (29 VIII 1911 Smorgonie, województwo wileńskie, obecnie Białoruś – 15 IX 1987 Lyon), fizyk, rektor Politechniki Gdańskiej (PG). Jako wileński gimnazjalista wstąpił do nielegalnej Białoruskiej Partii Komunistycznej, aresztowany, wykupiony z więzienia przez rodziców, którzy wysłali go do Paryża. Po zdaniu matury ukończył studia w Wyższej Szkole Elektryczności (École Supérieure d’Électricité), doktoryzował się z fizyki na Sorbonie. W latach 1936–1939 główny konstruktor w zakładach Elektrit w Wilnie.
Po wybuchu II wojny światowej wywieziony do obozu pracy przymusowej w ZSRR, pracował nad systemami łączności dla wojska. Następnie wykładał w moskiewskiej Akademii Łączności im. Podbielskiego. W 1943 wstąpił do I Armii Wojska Polskiego, mianowany majorem, kierował Laboratorium Badań Specjalnych, opracowywał aparaturę dla wojsk zmotoryzowanych i lotnictwa. Od 1944 w cywilu, organizował Politechnikę Warszawską z siedzibą w Lublinie. Od lutego 1945 był w Warszawie zastępcą dyrektora technicznego Polskiego Radia.
W październiku 1945, jako profesor kontraktowy, objął Katedrę Radiotechniki Wydziału Elektrycznego PG, kładł nacisk na zagadnienia związane z mikrofalami w nawigacji morskiej. 19 XI 1947 założył spółkę Morska Obsługa Radiowa Statków (MORS) z siedzibą przy ul. Jana z kolna 4. Był równocześnie zastępcą dyrektora Państwowego Instytutu Telekomunikacyjnego w Warszawie, pracował też w Katedrze Radiolokacji Politechniki Warszawskiej.
W latach 1949–1951 rektor PG, od 17 V 1951 profesor zwyczajny w Katedrze Radiotechniki Wydziału Elektrycznego PG. Odszedł z PG z końcem 1951, pracował na Politechnice Warszawskiej, w początku 1952 został kierownikiem Zakładu Elektrotechniki Teoretycznej Polskiej Akademii Nauk. W latach 1961–1962 zastępca sekretarza naukowego PAN i członek rzeczywisty. Wysłany do Paryża jako przedstawiciel Polski w UNESCO, po marcu 1968 odwołany ze względu na żydowskie pochodzenie, nie zgodził się na przyspieszoną emeryturę. Pozostał we Francji, wykładał w szkole średniej École Centrale w Lyonie. Został pozbawiony prawa powrotu do kraju. Pochowany na cmentarzu Père-Lachaise w Paryżu. Ojciec Piotra Szulkina.
Bibliografia:
Pionierzy Politechniki Gdańskiej, red. Zygmunt Paszota, Janusz Rachoń, Edmund Wittbrodt, Gdańsk 2005, s. 670.
