BINCER WIKTOR, prorektor Akademii Medycznej w Gdańsku
| Linia 3: | Linia 3: | ||
Po zakończeniu II wojny światowej od 1945 zatrudniony był w Śląskim Szpitalu w Cieszynie. Od 1947 do przejścia na emeryturę w 1972 pracował w Gdańsku, w Akademii Lekarskiej (od 1950 AMG), w 1947 w [[INSTYTUT MEDYCYNY MORSKIEJ I TROPIKALNEJ | Instytucie Medycyny Morskiej i Tropikalnej]], od 1948 jako kierownik Kliniki i Katedry Chorób Zakaźnych, od 1951 profesor tytularny, od 1958 profesor zwyczajny. W latach 1951–1953 dziekan Wydziału Lekarskiego, 1956–1959 prorektor AMG.<br/><br/> | Po zakończeniu II wojny światowej od 1945 zatrudniony był w Śląskim Szpitalu w Cieszynie. Od 1947 do przejścia na emeryturę w 1972 pracował w Gdańsku, w Akademii Lekarskiej (od 1950 AMG), w 1947 w [[INSTYTUT MEDYCYNY MORSKIEJ I TROPIKALNEJ | Instytucie Medycyny Morskiej i Tropikalnej]], od 1948 jako kierownik Kliniki i Katedry Chorób Zakaźnych, od 1951 profesor tytularny, od 1958 profesor zwyczajny. W latach 1951–1953 dziekan Wydziału Lekarskiego, 1956–1959 prorektor AMG.<br/><br/> | ||
Zorganizował pierwszą w Polsce samodzielną Klinikę i Katedrę Chorób Zakaźnych. Współautor i współredaktor 5-tomowego dzieła ''Ostre choroby zakaźne'', autor podręcznika ''Klinika chorób zakaźnych'' (1965, 1967). Współinicjator i współzałożyciel Polskiego Towarzystwa Epidemiologicznego i Lekarzy Chorób Zakaźnych. Zasłużony w zwalczaniu ospy w Gdańsku w latach 1953 i 1962 oraz w opanowaniu w Trójmieście w 1963 epidemii duru brzusznego. Odznaczony m.in. Medalem „Zasłużonemu Akademii Medycznej w Gdańsku” (1975) i honorową odznaką Polskiego Czerwonego Krzyża (1975). <br/><br/> | Zorganizował pierwszą w Polsce samodzielną Klinikę i Katedrę Chorób Zakaźnych. Współautor i współredaktor 5-tomowego dzieła ''Ostre choroby zakaźne'', autor podręcznika ''Klinika chorób zakaźnych'' (1965, 1967). Współinicjator i współzałożyciel Polskiego Towarzystwa Epidemiologicznego i Lekarzy Chorób Zakaźnych. Zasłużony w zwalczaniu ospy w Gdańsku w latach 1953 i 1962 oraz w opanowaniu w Trójmieście w 1963 epidemii duru brzusznego. Odznaczony m.in. Medalem „Zasłużonemu Akademii Medycznej w Gdańsku” (1975) i honorową odznaką Polskiego Czerwonego Krzyża (1975). <br/><br/> | ||
| − | Mąż Janiny (20 VI 1904 Kraków – 22 VI 1995 Gdańsk), mikrobiolożki, doktora medycyny, córki prawnika, dziennikarza, urzędnika ministerialnego, radcy dworu Ignacego Juliusza Rosnera (1 I 1865 Kraków – 23 III 1926 Warszawa) i poślubionej w 1893 Zofii | + | Mąż Janiny (20 VI 1904 Kraków – 22 VI 1995 Gdańsk), mikrobiolożki, doktora medycyny, córki prawnika, dziennikarza, urzędnika ministerialnego, radcy dworu Ignacego Juliusza Rosnera (1 I 1865 Kraków – 23 III 1926 Warszawa) i poślubionej w 1893 Zofii (29 VIII 1867 Warszawa – 1 II 1950), córki „ojca bibliografii polskiej” Karola Estreichera (22 XI 1827 Kraków – 30 IX 1908 Kraków). Pochowani na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author:ZM}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Aktualna wersja na dzień 13:54, 17 lut 2024
WIKTOR JÓZEF BINCER (19 I 1902 Kraków – 27 V 1982 Gdańsk), lekarz internista, specjalista chorób zakaźnych, prorektor Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG). Od 1926 doktor nauk lekarskich na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Do 1933 pracował tam w Klinice Chorób Wewnętrznych, następnie jako ordynator Oddziału Wewnętrznego i Zakaźnego Śląskiego Szpitala w Cieszynie. Do 1945 w Polskich Siłach Zbrojnych we Francji, Anglii i Szkocji, jako lekarz naczelny Delegatury Opieki Społecznej w Afryce Wschodniej.
Po zakończeniu II wojny światowej od 1945 zatrudniony był w Śląskim Szpitalu w Cieszynie. Od 1947 do przejścia na emeryturę w 1972 pracował w Gdańsku, w Akademii Lekarskiej (od 1950 AMG), w 1947 w Instytucie Medycyny Morskiej i Tropikalnej, od 1948 jako kierownik Kliniki i Katedry Chorób Zakaźnych, od 1951 profesor tytularny, od 1958 profesor zwyczajny. W latach 1951–1953 dziekan Wydziału Lekarskiego, 1956–1959 prorektor AMG.
Zorganizował pierwszą w Polsce samodzielną Klinikę i Katedrę Chorób Zakaźnych. Współautor i współredaktor 5-tomowego dzieła Ostre choroby zakaźne, autor podręcznika Klinika chorób zakaźnych (1965, 1967). Współinicjator i współzałożyciel Polskiego Towarzystwa Epidemiologicznego i Lekarzy Chorób Zakaźnych. Zasłużony w zwalczaniu ospy w Gdańsku w latach 1953 i 1962 oraz w opanowaniu w Trójmieście w 1963 epidemii duru brzusznego. Odznaczony m.in. Medalem „Zasłużonemu Akademii Medycznej w Gdańsku” (1975) i honorową odznaką Polskiego Czerwonego Krzyża (1975).
Mąż Janiny (20 VI 1904 Kraków – 22 VI 1995 Gdańsk), mikrobiolożki, doktora medycyny, córki prawnika, dziennikarza, urzędnika ministerialnego, radcy dworu Ignacego Juliusza Rosnera (1 I 1865 Kraków – 23 III 1926 Warszawa) i poślubionej w 1893 Zofii (29 VIII 1867 Warszawa – 1 II 1950), córki „ojca bibliografii polskiej” Karola Estreichera (22 XI 1827 Kraków – 30 IX 1908 Kraków). Pochowani na cmentarzu Srebrzysko.
