PFAFFENDORF ANDREAS, proboszcz kościoła Najświętszej Marii Panny
(korekta_EJ) |
|||
| Linia 3: | Linia 3: | ||
| − | '''ANDREAS PFAFFENDORF''' (ok. 1390, prawdopodobnie Heilsberg (Lidzbark Warmiński) lub Toruń – 1437 Gdańsk), dyplomata krzyżacki, proboszcz [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościoła Najświętszej Marii Panny]] (NMP). Syn Nicolausa. W lata 1406–1421, z przerwami, studiował w Pradze, gdzie w 1406 uzyskał tytuł bakałarza, następnie w 1417 w Wiedniu i w latach 1419–1421 w Bolonii. Po 1409 został członkiem zakonu krzyżackiego, pozostawał na usługach wielkiego mistrza | + | '''ANDREAS PFAFFENDORF''' (ok. 1390, prawdopodobnie Heilsberg (Lidzbark Warmiński) lub Toruń – 1437 Gdańsk), dyplomata krzyżacki, proboszcz [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościoła Najświętszej Marii Panny]] (NMP). Syn Nicolausa. W lata 1406–1421, z przerwami, studiował w Pradze, gdzie w 1406 uzyskał tytuł bakałarza, następnie w 1417 w Wiedniu i w latach 1419–1421 w Bolonii. Po 1409 został członkiem zakonu krzyżackiego, pozostawał na usługach wielkiego mistrza – woził jego listy do krzyżackiego prokuratora w Rzymie. <br/><br/> |
W 1415 otrzymał stanowisko pisarza miejskiego w Lidzbarku Warmińskim, w 1419 został kanonikiem sambijskim. Studia ukończył doktoratem z prawa kanonicznego. Od 1421 proboszcz katedry w Królewcu, zrezygnował ze stanowiska w 1423 przechodząc do służby dyplomatycznej wielkiego mistrza zakonu krzyżackiego. Uczestniczył w prawie wszystkich ważniejszych pertraktacjach krzyżackich. M.in. w czerwcu 1424 był obecny podczas rokowań polsko-krzyżackich w Nieszawie i w Gorzowie przy ustalaniu granic Nowej Marchii z Królestwem Polskim, w 1426 jako prokurator krzyżacki brał udział w procesie z biskupem włocławskim, w 1427 posłował do wielkiego księcia Witolda i do króla Władysława Jagiełły. <br/><br/> | W 1415 otrzymał stanowisko pisarza miejskiego w Lidzbarku Warmińskim, w 1419 został kanonikiem sambijskim. Studia ukończył doktoratem z prawa kanonicznego. Od 1421 proboszcz katedry w Królewcu, zrezygnował ze stanowiska w 1423 przechodząc do służby dyplomatycznej wielkiego mistrza zakonu krzyżackiego. Uczestniczył w prawie wszystkich ważniejszych pertraktacjach krzyżackich. M.in. w czerwcu 1424 był obecny podczas rokowań polsko-krzyżackich w Nieszawie i w Gorzowie przy ustalaniu granic Nowej Marchii z Królestwem Polskim, w 1426 jako prokurator krzyżacki brał udział w procesie z biskupem włocławskim, w 1427 posłował do wielkiego księcia Witolda i do króla Władysława Jagiełły. <br/><br/> | ||
Od czerwca 1424 proboszcz w Chełmnie, od 1425 do czerwca 1433 proboszcz w kościele św. Jana w Toruniu. Żądał od parafian uczestnictwa w mszach niedzielnych i świątecznych w swoich kościołach parafialnych a nie w świątyniach dominikanów (do których chętniej uczęszczali m.in. z uwagi na częstą nieobecność proboszcza w parafiach), występował przeciwko naukom głoszonym przez dominikanów (bliższym oczekiwaniom wiernych). Konflikt z dominikanami przybrał na sile po decyzji Krzyżaków o odsunięciu zakonników od propagandowych działań antyhusyckich i powierzenie ich w Toruniu proboszczowi z kościoła św. Jana, a w Gdańsku proboszczowi kościoła NMP [[ANDREAS SLOMMOW, proboszcz kościoła NMP | ks. Andreasowi Slommowowi]]. Obie strony sporu docierały ze swoimi racjami do Rzymu, dominikanów wsparła toruńska Rada Miasta i mimo krzyżackiego poparcia zmuszony był w czerwcu 1433 zrezygnować z probostwa. <br/><br/> | Od czerwca 1424 proboszcz w Chełmnie, od 1425 do czerwca 1433 proboszcz w kościele św. Jana w Toruniu. Żądał od parafian uczestnictwa w mszach niedzielnych i świątecznych w swoich kościołach parafialnych a nie w świątyniach dominikanów (do których chętniej uczęszczali m.in. z uwagi na częstą nieobecność proboszcza w parafiach), występował przeciwko naukom głoszonym przez dominikanów (bliższym oczekiwaniom wiernych). Konflikt z dominikanami przybrał na sile po decyzji Krzyżaków o odsunięciu zakonników od propagandowych działań antyhusyckich i powierzenie ich w Toruniu proboszczowi z kościoła św. Jana, a w Gdańsku proboszczowi kościoła NMP [[ANDREAS SLOMMOW, proboszcz kościoła NMP | ks. Andreasowi Slommowowi]]. Obie strony sporu docierały ze swoimi racjami do Rzymu, dominikanów wsparła toruńska Rada Miasta i mimo krzyżackiego poparcia zmuszony był w czerwcu 1433 zrezygnować z probostwa. <br/><br/> | ||
| − | W 1432 przebywał w Rzymie, od 1433 brał udział w soborze w Bazylei, gdzie m.in. oskarżał stronę polską o sprzyjanie husytom. W grudniu 1436 powrócił chory do Prus, z początkiem 1437 otrzymał w Gdańsku probostwo kościoła NMP, z którego ustąpił Andreas Slommow. Zmarł po | + | W 1432 przebywał w Rzymie, od 1433 brał udział w soborze w Bazylei, gdzie m.in. oskarżał stronę polską o sprzyjanie husytom. W grudniu 1436 powrócił chory do Prus, z początkiem 1437 otrzymał w Gdańsku probostwo kościoła NMP, z którego ustąpił Andreas Slommow. Zmarł po ok. ośmiu miesiącach, krótko przed 22 IX 1437, kiedy to o jego śmierci wielki mistrz informował sobór bazylejski. Zapewne pochowany w kościele NMP. {{author: JZ}} <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> |
'''Bibliografia''': <br/> | '''Bibliografia''': <br/> | ||
| − | Jähnig Bernhard, ''Andreas Pfeffendorf OT. Pfarer der Altstadt Thorn (1425–1433)'', „Beiträge zur Geschichte Westpreussens”, 7 | + | Jähnig Bernhard, ''Andreas Pfeffendorf OT. Pfarer der Altstadt Thorn (1425–1433)'', „Beiträge zur Geschichte Westpreussens” 1981, 7, s. 161–187. <br/> |
Sumowski Marcin, ''Duchowni diecezjalni w średniowiecznym Toruniu. Studium prozopograficzne'', Toruń 2012.<br/> | Sumowski Marcin, ''Duchowni diecezjalni w średniowiecznym Toruniu. Studium prozopograficzne'', Toruń 2012.<br/> | ||
Zonenbreg Sławoimir, ''Stosunki krzyżacko-medykanckie w Prusach do 1466 roku'', Bydgoszcz 2018, s. 151–172. <br/> | Zonenbreg Sławoimir, ''Stosunki krzyżacko-medykanckie w Prusach do 1466 roku'', Bydgoszcz 2018, s. 151–172. <br/> | ||
| − | Zdrenka Joachim, ''Pfaffendorf Andrzej'', w: Słownik Biograficzny Pomorza Nadwiślańskiego, t. 3, Gdańsk 1997, s. 410. | + | Zdrenka Joachim, ''Pfaffendorf Andrzej'', [w:] ''Słownik Biograficzny Pomorza Nadwiślańskiego'', t. 3, Gdańsk 1997, s. 410. |
Wersja z 10:17, 8 sty 2024
ANDREAS PFAFFENDORF (ok. 1390, prawdopodobnie Heilsberg (Lidzbark Warmiński) lub Toruń – 1437 Gdańsk), dyplomata krzyżacki, proboszcz kościoła Najświętszej Marii Panny (NMP). Syn Nicolausa. W lata 1406–1421, z przerwami, studiował w Pradze, gdzie w 1406 uzyskał tytuł bakałarza, następnie w 1417 w Wiedniu i w latach 1419–1421 w Bolonii. Po 1409 został członkiem zakonu krzyżackiego, pozostawał na usługach wielkiego mistrza – woził jego listy do krzyżackiego prokuratora w Rzymie.
W 1415 otrzymał stanowisko pisarza miejskiego w Lidzbarku Warmińskim, w 1419 został kanonikiem sambijskim. Studia ukończył doktoratem z prawa kanonicznego. Od 1421 proboszcz katedry w Królewcu, zrezygnował ze stanowiska w 1423 przechodząc do służby dyplomatycznej wielkiego mistrza zakonu krzyżackiego. Uczestniczył w prawie wszystkich ważniejszych pertraktacjach krzyżackich. M.in. w czerwcu 1424 był obecny podczas rokowań polsko-krzyżackich w Nieszawie i w Gorzowie przy ustalaniu granic Nowej Marchii z Królestwem Polskim, w 1426 jako prokurator krzyżacki brał udział w procesie z biskupem włocławskim, w 1427 posłował do wielkiego księcia Witolda i do króla Władysława Jagiełły.
Od czerwca 1424 proboszcz w Chełmnie, od 1425 do czerwca 1433 proboszcz w kościele św. Jana w Toruniu. Żądał od parafian uczestnictwa w mszach niedzielnych i świątecznych w swoich kościołach parafialnych a nie w świątyniach dominikanów (do których chętniej uczęszczali m.in. z uwagi na częstą nieobecność proboszcza w parafiach), występował przeciwko naukom głoszonym przez dominikanów (bliższym oczekiwaniom wiernych). Konflikt z dominikanami przybrał na sile po decyzji Krzyżaków o odsunięciu zakonników od propagandowych działań antyhusyckich i powierzenie ich w Toruniu proboszczowi z kościoła św. Jana, a w Gdańsku proboszczowi kościoła NMP ks. Andreasowi Slommowowi. Obie strony sporu docierały ze swoimi racjami do Rzymu, dominikanów wsparła toruńska Rada Miasta i mimo krzyżackiego poparcia zmuszony był w czerwcu 1433 zrezygnować z probostwa.
W 1432 przebywał w Rzymie, od 1433 brał udział w soborze w Bazylei, gdzie m.in. oskarżał stronę polską o sprzyjanie husytom. W grudniu 1436 powrócił chory do Prus, z początkiem 1437 otrzymał w Gdańsku probostwo kościoła NMP, z którego ustąpił Andreas Slommow. Zmarł po ok. ośmiu miesiącach, krótko przed 22 IX 1437, kiedy to o jego śmierci wielki mistrz informował sobór bazylejski. Zapewne pochowany w kościele NMP.
Bibliografia:
Jähnig Bernhard, Andreas Pfeffendorf OT. Pfarer der Altstadt Thorn (1425–1433), „Beiträge zur Geschichte Westpreussens” 1981, 7, s. 161–187.
Sumowski Marcin, Duchowni diecezjalni w średniowiecznym Toruniu. Studium prozopograficzne, Toruń 2012.
Zonenbreg Sławoimir, Stosunki krzyżacko-medykanckie w Prusach do 1466 roku, Bydgoszcz 2018, s. 151–172.
Zdrenka Joachim, Pfaffendorf Andrzej, [w:] Słownik Biograficzny Pomorza Nadwiślańskiego, t. 3, Gdańsk 1997, s. 410.
