WIELOCH ANTONI, działacz społeczny
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
'''ANTONI WIELOCH''' (6 X 1914 Gdańsk – 30 V 2000 Lund, Szwecja), działacz społeczny. Wnuk rolnika Walentego i Katarzyny z domu Stachowiak z Izdebna w Wielkopolsce, syn Władysława Wielocha (26 VI 1874 Wierzenica koło Swarzędza, Wielkopolska – 21 IX 1955 Sopot), czeladnika kowalskiego, w Gdańsku od 1897, działacza Polonii, woźnego w budynku [[DYREKCJA KOLEI | Dyrekcji Kolei]], członka Towarzystwa Ludowego „Jedność” i Towarzystwa Śpiewaczego „Lutnia” i poślubionej mu 20 V 1904 działaczki Towarzystwa Polek w Gdańsku, krawcowej Marianny z domu Górskiej (ur. 30 XII 1875 Wałycz pod Wąbrzeźnem), córki kołodzieja Stanisława (zm. przed 1904 Gdańsk) i Julianny z domu Lewandowskiej. Brat [[WIELOCH ROMAN, docent Politechniki Gdańskiej | Romana Wielocha]] i Kornelii Eleonory (ur. 21 II 1905 Gdańsk). Rodzice mieszkali po ślubie przy Am Lazarett 2 (ul. Kupiecka), następnie przy An der Bartholomäikirche 19 (Zaułek św. Bartłomieja).<br/><br/> | '''ANTONI WIELOCH''' (6 X 1914 Gdańsk – 30 V 2000 Lund, Szwecja), działacz społeczny. Wnuk rolnika Walentego i Katarzyny z domu Stachowiak z Izdebna w Wielkopolsce, syn Władysława Wielocha (26 VI 1874 Wierzenica koło Swarzędza, Wielkopolska – 21 IX 1955 Sopot), czeladnika kowalskiego, w Gdańsku od 1897, działacza Polonii, woźnego w budynku [[DYREKCJA KOLEI | Dyrekcji Kolei]], członka Towarzystwa Ludowego „Jedność” i Towarzystwa Śpiewaczego „Lutnia” i poślubionej mu 20 V 1904 działaczki Towarzystwa Polek w Gdańsku, krawcowej Marianny z domu Górskiej (ur. 30 XII 1875 Wałycz pod Wąbrzeźnem), córki kołodzieja Stanisława (zm. przed 1904 Gdańsk) i Julianny z domu Lewandowskiej. Brat [[WIELOCH ROMAN, docent Politechniki Gdańskiej | Romana Wielocha]] i Kornelii Eleonory (ur. 21 II 1905 Gdańsk). Rodzice mieszkali po ślubie przy Am Lazarett 2 (ul. Kupiecka), następnie przy An der Bartholomäikirche 19 (Zaułek św. Bartłomieja).<br/><br/> | ||
| − | Po ukończeniu [[GIMNAZJUM POLSKIE | Gimnazjum Polskiego]], w 1934 rozpoczął pracę jako asystent w Urzędzie Pocztowo-Telekomunikacyjnym nr 1 w Gdańsku przy Heveliusplatz (pl. Obrońców Poczty Polskiej). Członek Pocztowego Klubu Sportowego oraz chóru męskiego | + | Po ukończeniu [[GIMNAZJUM POLSKIE | Gimnazjum Polskiego]], w 1934 rozpoczął pracę jako asystent w Urzędzie Pocztowo-Telekomunikacyjnym nr 1 w Gdańsku przy Heveliusplatz (pl. Obrońców Poczty Polskiej). Członek Pocztowego Klubu Sportowego oraz chóru męskiego „Moniuszko”. Należał do Tajnej Organizacji Wojskowej, przeszedł przeszkolenie na terenie Polski: w Gdyni, Tczewie i na Helu. Aresztowany 1 IX 1939 (razem z koleżankami z pracy: Wandą Kamrowską i Elżbietą Marcinkowską), doprowadzony do [[VICTORIASCHULE | Victoriaschule]], wieczorem w grupie około 150 więźniów przeniesiony do gdańskiego więzienia ([[ARESZT ŚLEDCZY W GDAŃSKU | areszt śledczy]]), 2 września wywieziony w pierwszym transporcie do [[OBÓZ STUTTHOF | obozu Stutthof]]. Okresowo przebywał w obozie dla jeńców cywilnych w Granicznej Wsi. 9 IV 1940, przeniesiony do KL Sachsenhausen, szedł w marszu śmierci z Sachsenhausen w kierunku Schwerina.<br/><br/> |
Po wyzwoleniu przez Anglików w maju 1945 pod opieką Szwedzkiego Czerwonego Krzyża w ramach akcji pomocy zorganizowanej przez hrabiego Folke Bernadotte. Wywieziony w 1945 na leczenie do Szwecji, po długim pobycie w szpitalu i rekonwalescencji zadeklarował się jako uchodźca. Współzałożyciel i pracownik Polskiego Instytutu Źródłowego, finansowanego przez władze szwedzkie. Zajmował się spisywaniem relacji ocalałych więźniów niemieckich obozów koncentracyjnych oraz zbieraniem po nich pamiątek. Był opiekunem kwatery zmarłych w Lund polskich więźniów niemieckich obozów koncentracyjnych pochowanych na tamtejszym cmentarzu Norra kyrkogården oraz sekretarzem komitetu budowy „Pomnika ofiar obozów koncentracyjnych” postawionego tamże w 1963. Po ukończeniu studiów na uniwersytecie w Lund pracował do emerytury w 1979 w Instytucie Astronomicznym jako fotograf.<br/><br/> | Po wyzwoleniu przez Anglików w maju 1945 pod opieką Szwedzkiego Czerwonego Krzyża w ramach akcji pomocy zorganizowanej przez hrabiego Folke Bernadotte. Wywieziony w 1945 na leczenie do Szwecji, po długim pobycie w szpitalu i rekonwalescencji zadeklarował się jako uchodźca. Współzałożyciel i pracownik Polskiego Instytutu Źródłowego, finansowanego przez władze szwedzkie. Zajmował się spisywaniem relacji ocalałych więźniów niemieckich obozów koncentracyjnych oraz zbieraniem po nich pamiątek. Był opiekunem kwatery zmarłych w Lund polskich więźniów niemieckich obozów koncentracyjnych pochowanych na tamtejszym cmentarzu Norra kyrkogården oraz sekretarzem komitetu budowy „Pomnika ofiar obozów koncentracyjnych” postawionego tamże w 1963. Po ukończeniu studiów na uniwersytecie w Lund pracował do emerytury w 1979 w Instytucie Astronomicznym jako fotograf.<br/><br/> | ||
Razem z poślubioną w Lund 26 X 1947 żoną Krystyną z domu Bilską (18 XI 1920 Warszawa – 2006 Lund), byłą więźniarką polityczną KL Ravensbrück, zaangażował się w działalność społeczną na rzecz Polonii. W Szwecji był członkiem Stowarzyszenia Polskich Kombatantów i Związku Byłych Więźniów Politycznych. Utrzymywał kontakty ze środowiskiem gdańskiej Polonii i z Gdańskiem, uhonorowany odznaką „Zasłużony Pracownik Łączności” (1992). W okresie [[STAN WOJENNY | stanu wojennego]] wspólnie z żoną był organizatorem komitetu polsko-szwedzkiego Solidarność z Dziećmi Polskimi (Komitet Solidaritet med Polens Barn), w ramach którego zorganizował kilkanaście konwojów z darami dla polskich szpitali i domów dziecka. Pieniądze pozyskiwali w czasie dni kultury polskiej. <br/><br/> | Razem z poślubioną w Lund 26 X 1947 żoną Krystyną z domu Bilską (18 XI 1920 Warszawa – 2006 Lund), byłą więźniarką polityczną KL Ravensbrück, zaangażował się w działalność społeczną na rzecz Polonii. W Szwecji był członkiem Stowarzyszenia Polskich Kombatantów i Związku Byłych Więźniów Politycznych. Utrzymywał kontakty ze środowiskiem gdańskiej Polonii i z Gdańskiem, uhonorowany odznaką „Zasłużony Pracownik Łączności” (1992). W okresie [[STAN WOJENNY | stanu wojennego]] wspólnie z żoną był organizatorem komitetu polsko-szwedzkiego Solidarność z Dziećmi Polskimi (Komitet Solidaritet med Polens Barn), w ramach którego zorganizował kilkanaście konwojów z darami dla polskich szpitali i domów dziecka. Pieniądze pozyskiwali w czasie dni kultury polskiej. <br/><br/> | ||
Aktualna wersja na dzień 09:50, 9 gru 2023
ANTONI WIELOCH (6 X 1914 Gdańsk – 30 V 2000 Lund, Szwecja), działacz społeczny. Wnuk rolnika Walentego i Katarzyny z domu Stachowiak z Izdebna w Wielkopolsce, syn Władysława Wielocha (26 VI 1874 Wierzenica koło Swarzędza, Wielkopolska – 21 IX 1955 Sopot), czeladnika kowalskiego, w Gdańsku od 1897, działacza Polonii, woźnego w budynku Dyrekcji Kolei, członka Towarzystwa Ludowego „Jedność” i Towarzystwa Śpiewaczego „Lutnia” i poślubionej mu 20 V 1904 działaczki Towarzystwa Polek w Gdańsku, krawcowej Marianny z domu Górskiej (ur. 30 XII 1875 Wałycz pod Wąbrzeźnem), córki kołodzieja Stanisława (zm. przed 1904 Gdańsk) i Julianny z domu Lewandowskiej. Brat Romana Wielocha i Kornelii Eleonory (ur. 21 II 1905 Gdańsk). Rodzice mieszkali po ślubie przy Am Lazarett 2 (ul. Kupiecka), następnie przy An der Bartholomäikirche 19 (Zaułek św. Bartłomieja).
Po ukończeniu Gimnazjum Polskiego, w 1934 rozpoczął pracę jako asystent w Urzędzie Pocztowo-Telekomunikacyjnym nr 1 w Gdańsku przy Heveliusplatz (pl. Obrońców Poczty Polskiej). Członek Pocztowego Klubu Sportowego oraz chóru męskiego „Moniuszko”. Należał do Tajnej Organizacji Wojskowej, przeszedł przeszkolenie na terenie Polski: w Gdyni, Tczewie i na Helu. Aresztowany 1 IX 1939 (razem z koleżankami z pracy: Wandą Kamrowską i Elżbietą Marcinkowską), doprowadzony do Victoriaschule, wieczorem w grupie około 150 więźniów przeniesiony do gdańskiego więzienia ( areszt śledczy), 2 września wywieziony w pierwszym transporcie do obozu Stutthof. Okresowo przebywał w obozie dla jeńców cywilnych w Granicznej Wsi. 9 IV 1940, przeniesiony do KL Sachsenhausen, szedł w marszu śmierci z Sachsenhausen w kierunku Schwerina.
Po wyzwoleniu przez Anglików w maju 1945 pod opieką Szwedzkiego Czerwonego Krzyża w ramach akcji pomocy zorganizowanej przez hrabiego Folke Bernadotte. Wywieziony w 1945 na leczenie do Szwecji, po długim pobycie w szpitalu i rekonwalescencji zadeklarował się jako uchodźca. Współzałożyciel i pracownik Polskiego Instytutu Źródłowego, finansowanego przez władze szwedzkie. Zajmował się spisywaniem relacji ocalałych więźniów niemieckich obozów koncentracyjnych oraz zbieraniem po nich pamiątek. Był opiekunem kwatery zmarłych w Lund polskich więźniów niemieckich obozów koncentracyjnych pochowanych na tamtejszym cmentarzu Norra kyrkogården oraz sekretarzem komitetu budowy „Pomnika ofiar obozów koncentracyjnych” postawionego tamże w 1963. Po ukończeniu studiów na uniwersytecie w Lund pracował do emerytury w 1979 w Instytucie Astronomicznym jako fotograf.
Razem z poślubioną w Lund 26 X 1947 żoną Krystyną z domu Bilską (18 XI 1920 Warszawa – 2006 Lund), byłą więźniarką polityczną KL Ravensbrück, zaangażował się w działalność społeczną na rzecz Polonii. W Szwecji był członkiem Stowarzyszenia Polskich Kombatantów i Związku Byłych Więźniów Politycznych. Utrzymywał kontakty ze środowiskiem gdańskiej Polonii i z Gdańskiem, uhonorowany odznaką „Zasłużony Pracownik Łączności” (1992). W okresie stanu wojennego wspólnie z żoną był organizatorem komitetu polsko-szwedzkiego Solidarność z Dziećmi Polskimi (Komitet Solidaritet med Polens Barn), w ramach którego zorganizował kilkanaście konwojów z darami dla polskich szpitali i domów dziecka. Pieniądze pozyskiwali w czasie dni kultury polskiej.
Ojciec Barbary (ur. 1948), Tadeusza (ur. 10 X 1950 Lund), profesora nauk medycznych ze specjalnością neurobiologa, od 2005 członka zagranicznego Polskiej Akademii Nauk, przedsiębiorcy, właściciela wielu patentów, Michała (1956) i Stefana (1956). Pochowany wraz z żoną na cmentarzu Norra kyrkogården w Lund w kwaterze byłych polskich więźniów. Odznaczony Medalem 1000-lecia Miasta Gdańska (1997). Pośmiertnie razem z żoną odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej (2009).
Bibliografia:
Archiwum Państwowe Gdańsk 1609/766, nr 449 (akt ślubu rodziców); 1609/783 nr 750; 1609/947 nr 2715.
Sprawozdanie Dyrektora Gimnazjum Polskiego w Gdańsku za rok szkolny 1933/1934, Gdańsk 1934, s. 39.
