KAPLICA ŚW. WOJCIECHA
| Linia 3: | Linia 3: | ||
'''KAPLICA ŚW. WOJCIECHA''', w [[ŚWIĘTY WOJCIECH | Świętym Wojciechu]], na Wzgórzu św. Wojciecha. Istniała prawdopodobnie już w XIV–XV wieku. Odnowiona w 1575 i ponownie w 1880, jako tzw. leśna kaplica (w XIX wieku otoczona cmentarzem); o jej istnieniu na leśnym wzgórzu wspominał także inwentarz dóbr biskupów włocławskich z 1645. Dawniej powszechnie jej lokalizację wiązano z rzekomym (opartym na legendach i niemającym pokrycia w wydarzeniach historycznych) przechowywaniem ciała świętego, wykupionego z rąk Prusów przez Bolesława Chrobrego i przewożonego tędy do Gniezna. Przy [[KOŚCIÓŁ ŚW. WOJCIECHA (Świbno) | kościele św. Wojciecha]] i prepozyturze [[BENEDYKTYNI | benedyktynów]] rozwinął się kult męczennika. W ostatniej ćwierci XVII wieku kaplica, jako domniemane miejsce przechowywania ciała świętego, stała się celem pielgrzymek organizowanych w dzień odpustu św. Wojciecha (23 kwietnia) między innymi (od 1685) przez [[JEZUICI | jezuitów]] ze [[STARE SZKOTY | Starych Szkotów]].<br/><br/> | '''KAPLICA ŚW. WOJCIECHA''', w [[ŚWIĘTY WOJCIECH | Świętym Wojciechu]], na Wzgórzu św. Wojciecha. Istniała prawdopodobnie już w XIV–XV wieku. Odnowiona w 1575 i ponownie w 1880, jako tzw. leśna kaplica (w XIX wieku otoczona cmentarzem); o jej istnieniu na leśnym wzgórzu wspominał także inwentarz dóbr biskupów włocławskich z 1645. Dawniej powszechnie jej lokalizację wiązano z rzekomym (opartym na legendach i niemającym pokrycia w wydarzeniach historycznych) przechowywaniem ciała świętego, wykupionego z rąk Prusów przez Bolesława Chrobrego i przewożonego tędy do Gniezna. Przy [[KOŚCIÓŁ ŚW. WOJCIECHA (Świbno) | kościele św. Wojciecha]] i prepozyturze [[BENEDYKTYNI | benedyktynów]] rozwinął się kult męczennika. W ostatniej ćwierci XVII wieku kaplica, jako domniemane miejsce przechowywania ciała świętego, stała się celem pielgrzymek organizowanych w dzień odpustu św. Wojciecha (23 kwietnia) między innymi (od 1685) przez [[JEZUICI | jezuitów]] ze [[STARE SZKOTY | Starych Szkotów]].<br/><br/> | ||
| − | Ruch pielgrzymkowy rozwijali także obecni tu w latach 1711–1818 [[MISJONARZE ŚW. WINCENTEGO À PAULO | misjonarze św. Wincentego à Paulo]]. W XIX wieku nabożeństwa w kaplicy na wzgórzu odbywały się około 10 razy do roku (1843). Pod zaborami kult przygasł. Pielgrzymki odpustowe z Gdańska wznowiono w 1928, dzięki ówczesnemu proboszczowi w Świętym Wojciechu, | + | Ruch pielgrzymkowy rozwijali także obecni tu w latach 1711–1818 [[MISJONARZE ŚW. WINCENTEGO À PAULO | misjonarze św. Wincentego à Paulo]]. W XIX wieku nabożeństwa w kaplicy na wzgórzu odbywały się około 10 razy do roku (1843). Pod zaborami kult przygasł. Pielgrzymki odpustowe z Gdańska wznowiono w 1928, dzięki ówczesnemu proboszczowi w Świętym Wojciechu, [[LEMKE BRUNO, proboszcz kościoła w Świętym Wojciechu, poseł do Volkstagu | Bruno Lemkemu]]. Po 1956 kaplica na wzgórzu stała się miejscem tradycyjnych dorocznych pielgrzymek i mszy odpustowych, organizowanych zawsze w pierwszą niedzielę po uroczystości św. Wojciecha, a kaplicy na wzgórzu przyznano oficjalnie miano sanktuarium tego świętego. <br/><br/> |
U stóp wzgórza znajduje się drewniana figura świętego z XVIII wieku. W 1996 wzdłuż alejki prowadzącej na szczyt wzniesienia z inicjatywy jednego z pracujących tu księży, Marka Czajkowskiego (wówczas dyrektora Centrum Animacji Misyjnej i Papieskich Dzieł Misyjnych) wybudowano złożoną z 14 stacji Kalwarię tzw. Świętowojciechową. Kaplica na wzgórzu jest jednonawowa, z cegły gotyckiej, na planie prostokąta 7,5 na 6 m, w górnej partii z muru pruskiego, nakryta płaskim stropem, z wieżyczką. W środku ołtarz ku czci św. Wojciecha z figurą tego świętego z XVIII wieku, ponadto relikwiarz w kształcie małej monstrancji z jego relikwiami, sprowadzonymi w 1953 za pośrednictwem prymasa Stefana Wyszyńskiego z klasztoru warszawskich wizytek (relikwie te były wcześniej w posiadaniu królowej Ludwiki Marii, małżonki królów polskich – Władysława IV i Jana Kazimierza). Na ścianach malowidła z 1953, autorstwa Edmunda Sztyflera, przedstawiające sceny z życia św. Wojciecha. {{author: SK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Przestrzeń miasta]] | U stóp wzgórza znajduje się drewniana figura świętego z XVIII wieku. W 1996 wzdłuż alejki prowadzącej na szczyt wzniesienia z inicjatywy jednego z pracujących tu księży, Marka Czajkowskiego (wówczas dyrektora Centrum Animacji Misyjnej i Papieskich Dzieł Misyjnych) wybudowano złożoną z 14 stacji Kalwarię tzw. Świętowojciechową. Kaplica na wzgórzu jest jednonawowa, z cegły gotyckiej, na planie prostokąta 7,5 na 6 m, w górnej partii z muru pruskiego, nakryta płaskim stropem, z wieżyczką. W środku ołtarz ku czci św. Wojciecha z figurą tego świętego z XVIII wieku, ponadto relikwiarz w kształcie małej monstrancji z jego relikwiami, sprowadzonymi w 1953 za pośrednictwem prymasa Stefana Wyszyńskiego z klasztoru warszawskich wizytek (relikwie te były wcześniej w posiadaniu królowej Ludwiki Marii, małżonki królów polskich – Władysława IV i Jana Kazimierza). Na ścianach malowidła z 1953, autorstwa Edmunda Sztyflera, przedstawiające sceny z życia św. Wojciecha. {{author: SK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Przestrzeń miasta]] | ||
Aktualna wersja na dzień 14:02, 17 lip 2023
KAPLICA ŚW. WOJCIECHA, w Świętym Wojciechu, na Wzgórzu św. Wojciecha. Istniała prawdopodobnie już w XIV–XV wieku. Odnowiona w 1575 i ponownie w 1880, jako tzw. leśna kaplica (w XIX wieku otoczona cmentarzem); o jej istnieniu na leśnym wzgórzu wspominał także inwentarz dóbr biskupów włocławskich z 1645. Dawniej powszechnie jej lokalizację wiązano z rzekomym (opartym na legendach i niemającym pokrycia w wydarzeniach historycznych) przechowywaniem ciała świętego, wykupionego z rąk Prusów przez Bolesława Chrobrego i przewożonego tędy do Gniezna. Przy kościele św. Wojciecha i prepozyturze benedyktynów rozwinął się kult męczennika. W ostatniej ćwierci XVII wieku kaplica, jako domniemane miejsce przechowywania ciała świętego, stała się celem pielgrzymek organizowanych w dzień odpustu św. Wojciecha (23 kwietnia) między innymi (od 1685) przez jezuitów ze Starych Szkotów.
Ruch pielgrzymkowy rozwijali także obecni tu w latach 1711–1818 misjonarze św. Wincentego à Paulo. W XIX wieku nabożeństwa w kaplicy na wzgórzu odbywały się około 10 razy do roku (1843). Pod zaborami kult przygasł. Pielgrzymki odpustowe z Gdańska wznowiono w 1928, dzięki ówczesnemu proboszczowi w Świętym Wojciechu, Bruno Lemkemu. Po 1956 kaplica na wzgórzu stała się miejscem tradycyjnych dorocznych pielgrzymek i mszy odpustowych, organizowanych zawsze w pierwszą niedzielę po uroczystości św. Wojciecha, a kaplicy na wzgórzu przyznano oficjalnie miano sanktuarium tego świętego.
U stóp wzgórza znajduje się drewniana figura świętego z XVIII wieku. W 1996 wzdłuż alejki prowadzącej na szczyt wzniesienia z inicjatywy jednego z pracujących tu księży, Marka Czajkowskiego (wówczas dyrektora Centrum Animacji Misyjnej i Papieskich Dzieł Misyjnych) wybudowano złożoną z 14 stacji Kalwarię tzw. Świętowojciechową. Kaplica na wzgórzu jest jednonawowa, z cegły gotyckiej, na planie prostokąta 7,5 na 6 m, w górnej partii z muru pruskiego, nakryta płaskim stropem, z wieżyczką. W środku ołtarz ku czci św. Wojciecha z figurą tego świętego z XVIII wieku, ponadto relikwiarz w kształcie małej monstrancji z jego relikwiami, sprowadzonymi w 1953 za pośrednictwem prymasa Stefana Wyszyńskiego z klasztoru warszawskich wizytek (relikwie te były wcześniej w posiadaniu królowej Ludwiki Marii, małżonki królów polskich – Władysława IV i Jana Kazimierza). Na ścianach malowidła z 1953, autorstwa Edmunda Sztyflera, przedstawiające sceny z życia św. Wojciecha.
