SCHNAASE KARL JULIUS, prawnik, historyk sztuki
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:Karl_Julius_Schnaase.jpg|thumb|Karl Julius Schnaase]] | [[File:Karl_Julius_Schnaase.jpg|thumb|Karl Julius Schnaase]] | ||
| − | '''KARL JULIUS SCHNAASE''' (7 IX 1798 Gdańsk – 20 V 1875 Wiesbaden), prawnik, historyk sztuki. Syn Paula Gottlieba (2 XII 1762 Gdańsk – 19 VI 1814 Berlin), kupca handlującego winem, właściciela firmy obsługi statków w gdańskim porcie, z kantorem we własnej kamienicy przy Grosse Wollwebergasse 1985 (ul. Tkacka 2). Brat kupca [[SCHNAASE PAUL HEINRICH WILHELM, kupiec, radny | Paula Heinricha Wilhelma]], pastora [[SCHNAASE EDUARD DAVID, kaznodzieja, diakon | Eduarda Davida]] i kupca Friedricha Roberta Emila (29 I 1800 Gdańsk – 30 III 1855 Gdańsk, na apopleksję).<br/><br/> | + | '''KARL JULIUS FERDINAND SCHNAASE''' (7 IX 1798 Gdańsk – 20 V 1875 Wiesbaden), prawnik, historyk sztuki. Wnuk [[ŁAWA MIEJSKA | ławnika]] (1776, w 1777 zrezygnował) [[STARE MIASTO | Starego Miasta]] Paula Gottlieba Schnaasego (13 VIII 1728 Gdańsk – 11 XI 1787) i Pauliny Reanty, córki pastora [[ŚWIETLICKI PAUL, pastor kościoła św. Jana | Paula Świetlickiego]]. Syn Paula Gottlieba (2 XII 1762 Gdańsk – 19 VI 1814 Berlin), kupca handlującego winem, właściciela firmy obsługi statków w gdańskim porcie, z kantorem we własnej kamienicy przy Grosse Wollwebergasse 1985 (ul. Tkacka 2) i poślubionej około 1790 Henriette. Brat kupca [[SCHNAASE PAUL HEINRICH WILHELM, kupiec, radny | Paula Heinricha Wilhelma]], pastora [[SCHNAASE EDUARD DAVID, kaznodzieja, diakon | Eduarda Davida]] i kupca Friedricha Roberta Emila (29 I 1800 Gdańsk – 30 III 1855 Gdańsk, na apopleksję).<br/><br/> |
| − | Absolwent [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickiego]], od 1816 studiował prawo na uniwersytetach w Heidelbergu | + | Absolwent [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickiego]], od 1816 studiował prawo na uniwersytetach w Heidelbergu, słuchając wykładów z filozofii Georga Wilhelma Friedricha Hegla, za którym w 1818 przeniósł się, by kontynuować studia w Berlinie. W 1819 zdał pierwszy egzamin prawniczy i otrzymał propozycję pracy asesora sądowego w Gdańsku, do którego powrócił przez Drezno, gdzie oglądał tamtejsze pamiątki kultury i sztuki. Od 1826 asesor sądowy w Królewcu. Na przełomie 1826/1827 odbył podróż badawczą po Włoszech, Tyrolu i Bawarii. Od 1828 radca Wyższego Sądu Krajowego w Kwidzynie, od 1829 prokurator w Düsseldorfie, od 1848 radca trybunału w Berlinie.<br/><br/> |
| + | W latach 1830–1858 podejmował wielokrotne podróże po Niderlandach, Francji i Włoszech, kontynuując badania w dziedzinie historii sztuki, zapoznając się i współpracując z takimi autorytetami jak Johann Gottfried Kinkel (1815–1882), Franz Theodor Kugler (1808–1858), Gustav Friedrich Waagen (1794–1868) czy Carl Jacob Christoph Burckhardt (1818–1897). Laureat wielu tytułów honorowych i odznaczeń, m.in. doktoratu honoris causa Uniwersytetów w Berlinie (1843) i Bonn (1857) czy wręczonego przez króla Bawarii Orderu Maksymiliana za Naukę i Sztukę (Bayerische Maximiliansorden für Wissenschaft und Kunst, 1869). Członek założyciel Verein für religiöse Kunst in der evangelischen Kirche (Towarzystwo Sztuki Religijnej Kościoła Ewangelickiego).<br/><br/> | ||
| + | Wybitny znawca sztuki późnego średniowiecza i odrodzenia, autor monumentalnej monografii o historii sztuki od starożytności po czasy współczesne (obecnie o znaczeniu tylko historycznym: ''Geschichte der bildenden Künste'' (''Historia sztuk pięknych''), t. 1–8, Düsseldorf–Stuttgart, 1866–1879). Ponadto autor prac o dziejach sztuki starożytnej (''Geschichte der bildenden Künste bei den Alten'' (''Historia sztuk pięknych u starożytnych''), t. 1–2, Düsseldorf 1843) i czasów średniowiecza (''Geschichte der bildenden Künste im Mittelalter'' (''Historia sztuk pięknych w średniowieczu''), t. 1–5, Düsseldorf 1844–1864). Uważany za prekursora nowoczesnej historii sztuki. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 11:11, 15 lip 2023
KARL JULIUS FERDINAND SCHNAASE (7 IX 1798 Gdańsk – 20 V 1875 Wiesbaden), prawnik, historyk sztuki. Wnuk ławnika (1776, w 1777 zrezygnował) Starego Miasta Paula Gottlieba Schnaasego (13 VIII 1728 Gdańsk – 11 XI 1787) i Pauliny Reanty, córki pastora Paula Świetlickiego. Syn Paula Gottlieba (2 XII 1762 Gdańsk – 19 VI 1814 Berlin), kupca handlującego winem, właściciela firmy obsługi statków w gdańskim porcie, z kantorem we własnej kamienicy przy Grosse Wollwebergasse 1985 (ul. Tkacka 2) i poślubionej około 1790 Henriette. Brat kupca Paula Heinricha Wilhelma, pastora Eduarda Davida i kupca Friedricha Roberta Emila (29 I 1800 Gdańsk – 30 III 1855 Gdańsk, na apopleksję).
Absolwent Gimnazjum Akademickiego, od 1816 studiował prawo na uniwersytetach w Heidelbergu, słuchając wykładów z filozofii Georga Wilhelma Friedricha Hegla, za którym w 1818 przeniósł się, by kontynuować studia w Berlinie. W 1819 zdał pierwszy egzamin prawniczy i otrzymał propozycję pracy asesora sądowego w Gdańsku, do którego powrócił przez Drezno, gdzie oglądał tamtejsze pamiątki kultury i sztuki. Od 1826 asesor sądowy w Królewcu. Na przełomie 1826/1827 odbył podróż badawczą po Włoszech, Tyrolu i Bawarii. Od 1828 radca Wyższego Sądu Krajowego w Kwidzynie, od 1829 prokurator w Düsseldorfie, od 1848 radca trybunału w Berlinie.
W latach 1830–1858 podejmował wielokrotne podróże po Niderlandach, Francji i Włoszech, kontynuując badania w dziedzinie historii sztuki, zapoznając się i współpracując z takimi autorytetami jak Johann Gottfried Kinkel (1815–1882), Franz Theodor Kugler (1808–1858), Gustav Friedrich Waagen (1794–1868) czy Carl Jacob Christoph Burckhardt (1818–1897). Laureat wielu tytułów honorowych i odznaczeń, m.in. doktoratu honoris causa Uniwersytetów w Berlinie (1843) i Bonn (1857) czy wręczonego przez króla Bawarii Orderu Maksymiliana za Naukę i Sztukę (Bayerische Maximiliansorden für Wissenschaft und Kunst, 1869). Członek założyciel Verein für religiöse Kunst in der evangelischen Kirche (Towarzystwo Sztuki Religijnej Kościoła Ewangelickiego).
Wybitny znawca sztuki późnego średniowiecza i odrodzenia, autor monumentalnej monografii o historii sztuki od starożytności po czasy współczesne (obecnie o znaczeniu tylko historycznym: Geschichte der bildenden Künste (Historia sztuk pięknych), t. 1–8, Düsseldorf–Stuttgart, 1866–1879). Ponadto autor prac o dziejach sztuki starożytnej (Geschichte der bildenden Künste bei den Alten (Historia sztuk pięknych u starożytnych), t. 1–2, Düsseldorf 1843) i czasów średniowiecza (Geschichte der bildenden Künste im Mittelalter (Historia sztuk pięknych w średniowieczu), t. 1–5, Düsseldorf 1844–1864). Uważany za prekursora nowoczesnej historii sztuki.
