STANIEWSKI FLORIAN, aktor, pedagog
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| + | [[File: Jerzy_Kiszkis_1976.jpeg |thumb| [[KISZKIS JERZY, aktor | Jerzy Kiszkis]] i Florian Staniewski (z prawej) w Teatrze Wybrzeże, 1976 ]] | ||
[[File: 1_Florian_Staniewski.JPG |thumb| Florian Staniewski i Piotr Jankowski w sztuce ''Spalenie matki'', 2007]] | [[File: 1_Florian_Staniewski.JPG |thumb| Florian Staniewski i Piotr Jankowski w sztuce ''Spalenie matki'', 2007]] | ||
[[File: 2_Florian_Staniewski.jpg |thumb| Florian Staniewski]] | [[File: 2_Florian_Staniewski.jpg |thumb| Florian Staniewski]] | ||
Wersja z 08:35, 14 lip 2023
FLORIAN STANIEWSKI (25 XII 1945 Łódź – 10 III 2019 Gdańsk), aktor teatralny i filmowy, pedagog. Na scenie teatralnej debiutował w trakcie w studiów rolą Żołnierza w spektaklu Kolumbowie rocznik 20 Romana Bratnego, w reżyserii Barbary Jaklicz (premiera 1965). W 1968 ukończył Państwową Wyższą Szkołę Filmową, Telewizyjną i Teatralną im. Leona Schillera w Łodzi (dyplom 1974). W latach 1968–1969 był aktorem Państwowych Teatrów Dramatycznych w Szczecinie. Od 1969 do przejścia na emeryturę w 2011 związany był z gdańskim Teatrem Wybrzeże, na deskach którego występował także i później. Gościnnie występował w spektaklach innych trójmiejskich teatrów, między innymi Teatru Miejskiego w Gdyni oraz Teatru w Blokowisku i Teatru Zielony Wiatrak w Gdańsku.
W Teatrze Wybrzeże zadebiutował rolą Denisa w przedstawieniu Będę mówił szczerą prawdę, w reżyserii Zbigniewa Bogdańskiego (premiera 1969). Przez 50 lat kariery stworzył ponad 100 kreacji. Najczęściej były to role drugoplanowe i bardzo wyraziste epizody. Do jego najwybitniejszych ról należały: Hrabiego Henryka w Nie-boskiej komedii, w reżyserii Marka Okopińskiego (premiera 1973), Stańczyka w Weselu, w reżyserii Stanisława Hebanowskiego (premiera 1976), Aleksandra w Irydionie, w reżyserii Krzysztofa Babickiego (premiera 1986), Wolskiego w Sztukmistrzu z Lublina, w reżyserii Stanisława Różewicza (premiera 1988), Blocha w Procesie, w reżyserii Ryszarda Majora (premiera 1993), Guildensterna w Hamlecie, księciu Danii, w reżyserii Krzysztofa Nazara (premiera 1996), Pana Walmanna w Hanemannie, w reżyserii Izabelli Cywińskiej (premiera 2002), Wernyhory w Weselu, w reżyserii Rudolfa Zioło (premiera 2005), Ojca w Spaleniu matki, w reżyserii Michała Kotańskiego (premiera 2007), Anuczkina w Ożenku, w reżyserii Adama Orzechowskiego (premiera 2009), Dziadka w Być jak Kazimierz Deyna, w reżyserii Piotra Jędrzejasa (premiera 2010). Ostatnią jego kreacją na scenie Teatru Wybrzeże była postać Sargona w spektaklu Faraon, w reżyserii Adama Nalepy (premiera 2015).
Stworzył także kilkadziesiąt epizodycznych ról w filmach i serialach. Wystąpił w 20 spektaklach Teatru Telewizji (1969–2015) a także w 11 spektaklach Teatru Polskiego Radia (1969–2015).
Jako pedagog prowadził warsztaty aktorskie i reżyserował spektakle grup amatorskich działających w Pałacu Młodzieży przy ul. Ogarnej, na Uniwersytecie Gdańskim, w Teatrze Znak we Wrzeszczu, w Gdańskim Archipelagu Kultury, w Gdańskiej Szkole Artystycznej w Gdańskim Centrum Handlowym Manhattan, przy Gdańskim Teatrze Szekspirowskim i Teatrze w Oknie. Współpracował także, jako reżyser, ze Studium Aktorskim przy Teatrze Wybrzeże.
Brał udział w przedstawieniach plenerowych i paradach. Wielokrotnie wcielał się w postać Józefa Piłsudskiego podczas gdańskiej Parady Niepodległości organizowanej 11 listopada z okazji Narodowego Święta Niepodległości. Odgrywał także postać Jana Heweliusza, między innymi podczas obchodów 405. rocznicy urodzin gdańskiego astronoma (2016).
Odznaczony był Brązowym Krzyżem Zasługi (1986), Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2016), odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” (1986). Otrzymał Nagrodę Marszałka Województwa Pomorskiego (2009) i Pomorską Nagrodę Artystyczną „Gryf Pomorski” za rolę Pluszkina w spektaklu Martwe dusze Nikołaja Gogola (2015). Pochowany na (Cmentarzu Komunalnym nr 5, Łostowickim.
