DANOVIUS ERNST JAKOB, rektor szkoły św. Jana
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''ERNST JAKOB DANOVIUS''' (12 III 1741 Redłowo (obecnie w granicach Gdyni) – 18 III 1782 Jena), rektor [[SZKOŁA ŚW. JANA | szkoły św. Jana]]. Syn Ludwiga Christiana (Eckersberg (Okartowo, Mazury) – 1771 Toruń), od 31 I 1740 | + | '''ERNST JAKOB DANOVIUS''' (12 III 1741 Redłowo (obecnie w granicach Gdyni) – 18 III 1782 Jena), rektor [[SZKOŁA ŚW. JANA | szkoły św. Jana]]. Syn Ludwiga Christiana (Eckersberg (Okartowo, Mazury) – 1771 Toruń), od 31 I 1740 do 1758 pastora w Małym Kacku/Redłowie (obecnie kościół Matki Boskiej Bolesnej), później pastora kościoła Trójcy Przenajświętszej w Toruniu. <br/><br/> |
Od 1755 uczeń [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickim]] o w Gdańsku, od 1760 student uniwersytetu w Helmstedt (u wolffianina – Johanna Ernsta Schuberta i deisty – Wilhelma Augusta Tellera), od 1763 w Getyndze (Göttingen), gdzie studiował języki wschodnie u Johanna Davida Michaelisa. W 1765 uzyskał tytuł magistra na uniwersytecie w Gryfii (Greifswald), pracując jako prywatny nauczyciel w domu tamtejszego opata Schuberta. <br/><br/> | Od 1755 uczeń [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickim]] o w Gdańsku, od 1760 student uniwersytetu w Helmstedt (u wolffianina – Johanna Ernsta Schuberta i deisty – Wilhelma Augusta Tellera), od 1763 w Getyndze (Göttingen), gdzie studiował języki wschodnie u Johanna Davida Michaelisa. W 1765 uzyskał tytuł magistra na uniwersytecie w Gryfii (Greifswald), pracując jako prywatny nauczyciel w domu tamtejszego opata Schuberta. <br/><br/> | ||
W 1766 wezwany do Gdańska, objął posadę rektora szkoły św. Jana. Po dwóch latach, w 1768 otrzymał profesurę teologii w Jenie, wykładał tam przez 14 lat dogmatykę, symbolikę, egzegezę Nowego Testamentu i filozofię moralną. Był pierwszym profesorem teologii na tej uczelni, reformatorem teologii Oświecenia i jednym z pierwszych w Jenie stronników Immanuela Kanta, którego poznał podczas podróży do Królewca, prawdopodobnie jeszcze w czasach gdańskich. 12 I 1770 sondował Kanta w sprawie objęcia przez niego nowopowstałej katedry filozofii w Jenie (Kant był już kandydatem do jej objęcia w 1765, lecz ostatecznie przypadła ona J. C. Henningowi). Sugerował swoje poparcie, sprawa jednak upadła z racji bliskiego już objęcia przez Kanta profesury w Królewcu. W 1775 został radcą kościelnym w Saksonii. <br/><br/> | W 1766 wezwany do Gdańska, objął posadę rektora szkoły św. Jana. Po dwóch latach, w 1768 otrzymał profesurę teologii w Jenie, wykładał tam przez 14 lat dogmatykę, symbolikę, egzegezę Nowego Testamentu i filozofię moralną. Był pierwszym profesorem teologii na tej uczelni, reformatorem teologii Oświecenia i jednym z pierwszych w Jenie stronników Immanuela Kanta, którego poznał podczas podróży do Królewca, prawdopodobnie jeszcze w czasach gdańskich. 12 I 1770 sondował Kanta w sprawie objęcia przez niego nowopowstałej katedry filozofii w Jenie (Kant był już kandydatem do jej objęcia w 1765, lecz ostatecznie przypadła ona J. C. Henningowi). Sugerował swoje poparcie, sprawa jednak upadła z racji bliskiego już objęcia przez Kanta profesury w Królewcu. W 1775 został radcą kościelnym w Saksonii. <br/><br/> | ||
Opublikował około tuzina dyskusji i programów. Pisał z dużą trudnością, językiem sztywnym, jakkolwiek określano go jako pełnego pasji i odnoszącego sukcesy wykładowcę. W dwutomowej Dogmatyce (1772-1776) żywił nadzieję na pogodzenie spowiedzi luterańskiej i reformowanej i zbliżenie jej do religii racjonalnej. <br/><br/> | Opublikował około tuzina dyskusji i programów. Pisał z dużą trudnością, językiem sztywnym, jakkolwiek określano go jako pełnego pasji i odnoszącego sukcesy wykładowcę. W dwutomowej Dogmatyce (1772-1776) żywił nadzieję na pogodzenie spowiedzi luterańskiej i reformowanej i zbliżenie jej do religii racjonalnej. <br/><br/> | ||
| − | Liczne kontrowersje wywołał jego rachunek usprawiedliwienia (nauka o usprawiedliwieniu była jedną z kluczowych dla wczesnej Reformacji), opisany po raz pierwszy w inauguracyjnej dysertacji w 1768 w Gdańsku. Jak twierdził, usprawiedliwienie dane jest na całe życie, nie zaś w każdym konkretnym momencie (sytuacji). Podobne poglądy przedstawiał w swoich Trzech Rozprawach o Usprawiedliwieniu Człowieka przed Bogiem (1777). Skłóciło go to z jego własnym Wydziałem Teologii w Jenie, jak również z wydziałami teologicznymi uczelni w Erlangen i Göttingen. Replikował ((1777, 1778) na zaprzeczenia jego tezom przez dziekan Wydziału Teologii w Erlangen, Georg Friedrich Seiler. Popełnił samobójstwo w | + | Liczne kontrowersje wywołał jego rachunek usprawiedliwienia (nauka o usprawiedliwieniu była jedną z kluczowych dla wczesnej Reformacji), opisany po raz pierwszy w inauguracyjnej dysertacji w 1768 w Gdańsku. Jak twierdził, usprawiedliwienie dane jest na całe życie, nie zaś w każdym konkretnym momencie (sytuacji). Podobne poglądy przedstawiał w swoich Trzech Rozprawach o Usprawiedliwieniu Człowieka przed Bogiem (1777). Skłóciło go to z jego własnym Wydziałem Teologii w Jenie, jak również z wydziałami teologicznymi uczelni w Erlangen i Göttingen. Replikował ((1777, 1778) na zaprzeczenia jego tezom przez dziekan Wydziału Teologii w Erlangen, Georg Friedrich Seiler. Popełnił samobójstwo w skacząc do rzeki Saale (Soława). {{author:JANSZ}} <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> |
Wersja z 08:12, 23 maj 2023
ERNST JAKOB DANOVIUS (12 III 1741 Redłowo (obecnie w granicach Gdyni) – 18 III 1782 Jena), rektor szkoły św. Jana. Syn Ludwiga Christiana (Eckersberg (Okartowo, Mazury) – 1771 Toruń), od 31 I 1740 do 1758 pastora w Małym Kacku/Redłowie (obecnie kościół Matki Boskiej Bolesnej), później pastora kościoła Trójcy Przenajświętszej w Toruniu.
Od 1755 uczeń Gimnazjum Akademickim o w Gdańsku, od 1760 student uniwersytetu w Helmstedt (u wolffianina – Johanna Ernsta Schuberta i deisty – Wilhelma Augusta Tellera), od 1763 w Getyndze (Göttingen), gdzie studiował języki wschodnie u Johanna Davida Michaelisa. W 1765 uzyskał tytuł magistra na uniwersytecie w Gryfii (Greifswald), pracując jako prywatny nauczyciel w domu tamtejszego opata Schuberta.
W 1766 wezwany do Gdańska, objął posadę rektora szkoły św. Jana. Po dwóch latach, w 1768 otrzymał profesurę teologii w Jenie, wykładał tam przez 14 lat dogmatykę, symbolikę, egzegezę Nowego Testamentu i filozofię moralną. Był pierwszym profesorem teologii na tej uczelni, reformatorem teologii Oświecenia i jednym z pierwszych w Jenie stronników Immanuela Kanta, którego poznał podczas podróży do Królewca, prawdopodobnie jeszcze w czasach gdańskich. 12 I 1770 sondował Kanta w sprawie objęcia przez niego nowopowstałej katedry filozofii w Jenie (Kant był już kandydatem do jej objęcia w 1765, lecz ostatecznie przypadła ona J. C. Henningowi). Sugerował swoje poparcie, sprawa jednak upadła z racji bliskiego już objęcia przez Kanta profesury w Królewcu. W 1775 został radcą kościelnym w Saksonii.
Opublikował około tuzina dyskusji i programów. Pisał z dużą trudnością, językiem sztywnym, jakkolwiek określano go jako pełnego pasji i odnoszącego sukcesy wykładowcę. W dwutomowej Dogmatyce (1772-1776) żywił nadzieję na pogodzenie spowiedzi luterańskiej i reformowanej i zbliżenie jej do religii racjonalnej.
Liczne kontrowersje wywołał jego rachunek usprawiedliwienia (nauka o usprawiedliwieniu była jedną z kluczowych dla wczesnej Reformacji), opisany po raz pierwszy w inauguracyjnej dysertacji w 1768 w Gdańsku. Jak twierdził, usprawiedliwienie dane jest na całe życie, nie zaś w każdym konkretnym momencie (sytuacji). Podobne poglądy przedstawiał w swoich Trzech Rozprawach o Usprawiedliwieniu Człowieka przed Bogiem (1777). Skłóciło go to z jego własnym Wydziałem Teologii w Jenie, jak również z wydziałami teologicznymi uczelni w Erlangen i Göttingen. Replikował ((1777, 1778) na zaprzeczenia jego tezom przez dziekan Wydziału Teologii w Erlangen, Georg Friedrich Seiler. Popełnił samobójstwo w skacząc do rzeki Saale (Soława).
Bibliografia:
Rhesa Ludwig, Kurzgefaßte Nachrichten von allen seit der Reformation an den evangelischen Kirchen in Westpreuszen angestellten Predigern, Königsberg 1834, s. 129, 258.
Weichbrodt Dorothea, Patrizier, Bürger, Einwohner der Freien und Hansestadt Danzig in Stamm- und Namentafeln vom 14.-18. Jahrhundert, Klausdorf–Schwentine 1986-1992, Bd. 2, 164.
users.manchester.edu/FacStaff/SSNaragon/Kant/bio/FullBio/DanoviusEJ.html
