PETRUSCHKY JOHANNES, profesor Technische Hochschule Danzig
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File: Petruschky Johannes.JPG|thumb|Johannes Petruschky]] | [[File: Petruschky Johannes.JPG|thumb|Johannes Petruschky]] | ||
[[File: Joahnnes_Petruschky.png |thumb| Johannes Petruschky]] | [[File: Joahnnes_Petruschky.png |thumb| Johannes Petruschky]] | ||
| − | '''JOHANNES PETRUSCHKY''' (23 VI 1863 Królewiec – 1942 Berlin), lekarz bakteriolog pochodzenia żydowskiego, położnik, chirurg, profesor [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]] (THD). Brat Alberta (1866–1943), wieloletniego dyrektora Kanału Kilońskiego (Kaiser-Wilhelm Kanal), później kontradmirała niemieckiej marynarki wojennej. W latach 1882–1887 studiował na Uniwersytecie Albertina. 7 VII 1888 na podstawie dysertacji ''Immunität des Frosches gegen Milzbrand'' (''Odporność żaby na wąglika''), uzyskał doktorat z medycyny, w latach 1887–1889 pracował pod kierunkiem Paula Clemensa von Baumgartena i Roberta Kocha, od 1889 asystent Gustava Wolffhügela w Getyndze (Göttingen).<br/><br/> | + | '''JOHANNES THEODOR WILHELM PETRUSCHKY''' (23 VI 1863 Królewiec – 1942 Berlin), lekarz bakteriolog pochodzenia żydowskiego, położnik, chirurg, profesor [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]] (THD). Brat Alberta (1866–1943), wieloletniego (1917–1931) dyrektora Kanału Kilońskiego (Kaiser-Wilhelm Kanal), później kontradmirała niemieckiej marynarki wojennej. W latach 1882–1887 studiował na Uniwersytecie Albertina. 7 VII 1888 na podstawie dysertacji ''Immunität des Frosches gegen Milzbrand'' (''Odporność żaby na wąglika''), uzyskał doktorat z medycyny, w latach 1887–1889 pracował pod kierunkiem Paula Clemensa von Baumgartena i Roberta Kocha, od 1889 do 1891 asystent Gustava Wolffhügela w Getyndze (Göttingen), w latach 1891–1897 asystent i ordynator w Instytucie Chorób Zakaźnych Roberta Kocha w Berlinie.<br/><br/> |
| − | Od 1904 do 1934 docent, później profesor higieny i bakteriologii w THD. W okresie 1897–1912 pełnił obowiązki dyrektora Zakładu Higieny i Bakteriologii (Bakteriologische Anstalt) przy [[SZPITAL MIEJSKI WE WRZESZCZU | Szpitalu Miejskim we Wrzeszczu]] i jednocześnie w latach 1900–1912 [[LEKARZ MIEJSKI | lekarza miejskiego]]. Ponadto w latach 1897–1933 także lekarz prywatny (choroby wewnętrzne, pulmonolog).<br/><br/> Podczas I wojny światowej zmobilizowany; jako specjalista od zagrożeń bakteriologicznych pozostawał w dyspozycji wojskowych służb sanitarnych. Autor wielu publikacji w prasie specjalistycznej oraz m.in. raportu z działalności swego Zakładu za lata 1898–1901, wydanego w Lipsku (1901).<br/><br/> | + | Od 1904 do 1934 docent, później profesor higieny i bakteriologii w THD. W okresie 1897–1912 pełnił obowiązki dyrektora Zakładu Higieny i Bakteriologii (Bakteriologische Anstalt) przy [[SZPITAL MIEJSKI WE WRZESZCZU | Szpitalu Miejskim we Wrzeszczu]] i jednocześnie w latach 1900–1912 [[LEKARZ MIEJSKI | lekarza miejskiego]]. Ponadto w latach 1897–1933 także lekarz prywatny (choroby wewnętrzne, pulmonolog). |
| + | Jeszcze przed I wojną światową rozpoczął na Helu masowe szczepienia przeciwgruźlicze wynalezioną przez Roberta Kocha ''Tuberkuliną'', stosowaną jako płyn do wcierania. Rezultaty tych szczepień zaprezentował na Międzynarodowym Kongresie Przeciwgruźliczym w Berlinie (1913, druk rok później: ''Ueber Tuberkulose-Bekämpfung durch Sanierungs von Familien u. Ortschaften mittels eines vereinfachten Verfahrens: Vortrag, gehalten auf der Internationalen Tuberkulose-Konferenz Berlin 1913)'' i ogłosił Hel wolnym od tej choroby. Jakkolwiek jego przeciwnicy (zwłaszcza Ernst Eiffler) powątpiewali w skuteczność jego metody i w 1916 znaleźli na Helu 10 przypadków gruźlicy, w porównaniu do całej populacji sukces prowadzonych przez niego szczepień był oczywisty.<br/><br/> | ||
| + | Podczas I wojny światowej zmobilizowany; jako specjalista od zagrożeń bakteriologicznych pozostawał w dyspozycji wojskowych służb sanitarnych w stopniu ordynatora polowego (Ober-Stabsarzt). Autor wielu publikacji w prasie specjalistycznej oraz m.in. raportu z działalności swego Zakładu za lata 1898–1901, wydanego w Lipsku (1901). Członek Towarzystwa Przyrodniczego (w 1909 członek Zarządu).<br/><br/> | ||
Od 1897 członek loży Pod Zwycięskim Światłem (w latach 1924–1934 jej mistrz) ([[WOLNOMULARSTWO | wolnomularstwo]]). Od 1918 honorowy członek sopockiej loży Pod Słońcem Pokoju, od 1921 loży Eugenia pod Ukoronowanym Lwem. Autor wielu publikacji w prasie specjalistycznej oraz m.in. raportu z działalności swego Zakładu za lata 1898–1901, wydanego w Lipsku (1901).<br/><br/> | Od 1897 członek loży Pod Zwycięskim Światłem (w latach 1924–1934 jej mistrz) ([[WOLNOMULARSTWO | wolnomularstwo]]). Od 1918 honorowy członek sopockiej loży Pod Słońcem Pokoju, od 1921 loży Eugenia pod Ukoronowanym Lwem. Autor wielu publikacji w prasie specjalistycznej oraz m.in. raportu z działalności swego Zakładu za lata 1898–1901, wydanego w Lipsku (1901).<br/><br/> | ||
W latach 1912–1914 mieszkał przy Baumbachallee 5 (ul. Konopnickiej), w 1920 w zakupionej willi przy Jägerstraβe 11 (ul. Struga 11). Na emeryturze od 1934, przeniósł się do swej willi w Berlinie. Od 26 IX 1891 żonaty z Theresą Amelung (6 IX 1863 Weimar – 12 III 1929 Gdańsk-Wrzeszcz), bezdzietny. Zmarł w niewyjaśnionych okolicznościach. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | W latach 1912–1914 mieszkał przy Baumbachallee 5 (ul. Konopnickiej), w 1920 w zakupionej willi przy Jägerstraβe 11 (ul. Struga 11). Na emeryturze od 1934, przeniósł się do swej willi w Berlinie. Od 26 IX 1891 żonaty z Theresą Amelung (6 IX 1863 Weimar – 12 III 1929 Gdańsk-Wrzeszcz), bezdzietny. Zmarł w niewyjaśnionych okolicznościach. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 07:45, 11 kwi 2023
JOHANNES THEODOR WILHELM PETRUSCHKY (23 VI 1863 Królewiec – 1942 Berlin), lekarz bakteriolog pochodzenia żydowskiego, położnik, chirurg, profesor Technische Hochschule Danzig (THD). Brat Alberta (1866–1943), wieloletniego (1917–1931) dyrektora Kanału Kilońskiego (Kaiser-Wilhelm Kanal), później kontradmirała niemieckiej marynarki wojennej. W latach 1882–1887 studiował na Uniwersytecie Albertina. 7 VII 1888 na podstawie dysertacji Immunität des Frosches gegen Milzbrand (Odporność żaby na wąglika), uzyskał doktorat z medycyny, w latach 1887–1889 pracował pod kierunkiem Paula Clemensa von Baumgartena i Roberta Kocha, od 1889 do 1891 asystent Gustava Wolffhügela w Getyndze (Göttingen), w latach 1891–1897 asystent i ordynator w Instytucie Chorób Zakaźnych Roberta Kocha w Berlinie.
Od 1904 do 1934 docent, później profesor higieny i bakteriologii w THD. W okresie 1897–1912 pełnił obowiązki dyrektora Zakładu Higieny i Bakteriologii (Bakteriologische Anstalt) przy Szpitalu Miejskim we Wrzeszczu i jednocześnie w latach 1900–1912 lekarza miejskiego. Ponadto w latach 1897–1933 także lekarz prywatny (choroby wewnętrzne, pulmonolog).
Jeszcze przed I wojną światową rozpoczął na Helu masowe szczepienia przeciwgruźlicze wynalezioną przez Roberta Kocha Tuberkuliną, stosowaną jako płyn do wcierania. Rezultaty tych szczepień zaprezentował na Międzynarodowym Kongresie Przeciwgruźliczym w Berlinie (1913, druk rok później: Ueber Tuberkulose-Bekämpfung durch Sanierungs von Familien u. Ortschaften mittels eines vereinfachten Verfahrens: Vortrag, gehalten auf der Internationalen Tuberkulose-Konferenz Berlin 1913) i ogłosił Hel wolnym od tej choroby. Jakkolwiek jego przeciwnicy (zwłaszcza Ernst Eiffler) powątpiewali w skuteczność jego metody i w 1916 znaleźli na Helu 10 przypadków gruźlicy, w porównaniu do całej populacji sukces prowadzonych przez niego szczepień był oczywisty.
Podczas I wojny światowej zmobilizowany; jako specjalista od zagrożeń bakteriologicznych pozostawał w dyspozycji wojskowych służb sanitarnych w stopniu ordynatora polowego (Ober-Stabsarzt). Autor wielu publikacji w prasie specjalistycznej oraz m.in. raportu z działalności swego Zakładu za lata 1898–1901, wydanego w Lipsku (1901). Członek Towarzystwa Przyrodniczego (w 1909 członek Zarządu).
Od 1897 członek loży Pod Zwycięskim Światłem (w latach 1924–1934 jej mistrz) ( wolnomularstwo). Od 1918 honorowy członek sopockiej loży Pod Słońcem Pokoju, od 1921 loży Eugenia pod Ukoronowanym Lwem. Autor wielu publikacji w prasie specjalistycznej oraz m.in. raportu z działalności swego Zakładu za lata 1898–1901, wydanego w Lipsku (1901).
W latach 1912–1914 mieszkał przy Baumbachallee 5 (ul. Konopnickiej), w 1920 w zakupionej willi przy Jägerstraβe 11 (ul. Struga 11). Na emeryturze od 1934, przeniósł się do swej willi w Berlinie. Od 26 IX 1891 żonaty z Theresą Amelung (6 IX 1863 Weimar – 12 III 1929 Gdańsk-Wrzeszcz), bezdzietny. Zmarł w niewyjaśnionych okolicznościach.
