REDNER LEO, proboszcz Kaplicy Królewskiej
| Linia 4: | Linia 4: | ||
'''LEO''' (Leon) '''REDNER''', (13 IX 1828 Nowe, Pomorze – 1 IV 1898 Pelplin), ksiądz katolicki, proboszcz [[KAPLICA KRÓLEWSKA I PLEBANIA KOŚCIOŁA NMP | Kaplicy Królewskiej]], biskup chełmiński. Syn nauczyciela Adalberta Rednera i Fryderyki z domu Stock. W 1848 zdał maturę w Chojnicach i rozpoczął studia teologiczne we Wrocławiu. W 1849 wstąpił do seminarium duchownego w Pelplinie, dzięki uzyskanemu stypendium państwowemu dokończył wrocławskie studia, uzyskując w 1852 licencjat z teologii na podstawie pracy ''O czyśćcu''. 17 IV 1853 w Pelplinie otrzymał święcenia kapłańskie. <br/><br/> | '''LEO''' (Leon) '''REDNER''', (13 IX 1828 Nowe, Pomorze – 1 IV 1898 Pelplin), ksiądz katolicki, proboszcz [[KAPLICA KRÓLEWSKA I PLEBANIA KOŚCIOŁA NMP | Kaplicy Królewskiej]], biskup chełmiński. Syn nauczyciela Adalberta Rednera i Fryderyki z domu Stock. W 1848 zdał maturę w Chojnicach i rozpoczął studia teologiczne we Wrocławiu. W 1849 wstąpił do seminarium duchownego w Pelplinie, dzięki uzyskanemu stypendium państwowemu dokończył wrocławskie studia, uzyskując w 1852 licencjat z teologii na podstawie pracy ''O czyśćcu''. 17 IV 1853 w Pelplinie otrzymał święcenia kapłańskie. <br/><br/> | ||
W 1853 był wikariuszem w gdańskim [[KOŚCIÓŁ ŚW. MIKOŁAJA| kościele św. Mikołaja]], w latach 1854–1857 katechetą w gimnazjum w Chojnicach, od 14 IX 1857 administratorem [[KAPLICA KRÓLEWSKA I PLEBANIA KOŚCIOŁA NMP | Kaplicy Królewskiej]] w Gdańsku, od 27 III 1860 proboszczem. Jednocześnie w latach 1857-1871 był katechetą w gdańskich szkołach średnich. W 1861 uzyskał doktorat z teologii na uniwersytecie we Fryburgu Niemieckim. Autor publikacji o tematyce społeczno-politycznej, w okresie 1864–1872 redagował czasopismo katolickie „Danziger Katholischc Kirchenblalt” i przewodził Towarzystwu Piusa w Gdańsku (zob. [[BOROMEUSZKI | boromeuszki]]). <br/><br/> | W 1853 był wikariuszem w gdańskim [[KOŚCIÓŁ ŚW. MIKOŁAJA| kościele św. Mikołaja]], w latach 1854–1857 katechetą w gimnazjum w Chojnicach, od 14 IX 1857 administratorem [[KAPLICA KRÓLEWSKA I PLEBANIA KOŚCIOŁA NMP | Kaplicy Królewskiej]] w Gdańsku, od 27 III 1860 proboszczem. Jednocześnie w latach 1857-1871 był katechetą w gdańskich szkołach średnich. W 1861 uzyskał doktorat z teologii na uniwersytecie we Fryburgu Niemieckim. Autor publikacji o tematyce społeczno-politycznej, w okresie 1864–1872 redagował czasopismo katolickie „Danziger Katholischc Kirchenblalt” i przewodził Towarzystwu Piusa w Gdańsku (zob. [[BOROMEUSZKI | boromeuszki]]). <br/><br/> | ||
| − | Od 1873 był egzaminatorem prosynodalnym, otrzymał też nominację na radcę duchownego. Od 1882 kanonik chełmińskiej kapituły katedralnej w Pelplinie. 4 VI 1886 wybrany przez kapitułę wikariuszem generalnym diecezji chełmińskiej, 16 XI 1886 papież mianował go biskupem ordynariuszem chełmińskim (święcenia biskupie otrzymał 9 I 1887 w Pelplinie z rak arcybiskupa gnieźnieńskiego i poznańskiego Juliusza Dindera). Uzyskał zgodę władz na ponowne otwarcie zamkniętego w okresie ''Kulturkampfu'' seminarium duchownego w Pelplinie. Jako ordynariusz wizytował parafie, w wielu głosił kazania po polsku. W 1896 wydał zgodę na odprawianie części niedzielnych nabożeństw w języku polskim w kościele św. Mikołaja w Gdańsku. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | Od 1873 był egzaminatorem prosynodalnym, otrzymał też nominację na radcę duchownego. Od 1882 kanonik chełmińskiej kapituły katedralnej w Pelplinie. 4 VI 1886 wybrany przez kapitułę wikariuszem generalnym diecezji chełmińskiej, 16 XI 1886 papież mianował go biskupem ordynariuszem chełmińskim (święcenia biskupie otrzymał 9 I 1887 w Pelplinie z rak arcybiskupa gnieźnieńskiego i poznańskiego Juliusza Dindera). Uzyskał zgodę władz na ponowne otwarcie zamkniętego w okresie ''Kulturkampfu'' seminarium duchownego w Pelplinie. Jako ordynariusz wizytował parafie, w wielu głosił kazania po polsku. W 1896 wydał zgodę na odprawianie części niedzielnych nabożeństw w języku polskim w kościele św. Mikołaja w Gdańsku (czego i tak nie respektował proboszcz tego kościoła, ks. [[SCHARMER FRANZ, proboszcz kościołów św. Ignacego i św. Mikołaja, były patron ulicy | Franz Scharmer]]). {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 18:28, 12 mar 2023
_Redner.jpg)
LEO (Leon) REDNER, (13 IX 1828 Nowe, Pomorze – 1 IV 1898 Pelplin), ksiądz katolicki, proboszcz Kaplicy Królewskiej, biskup chełmiński. Syn nauczyciela Adalberta Rednera i Fryderyki z domu Stock. W 1848 zdał maturę w Chojnicach i rozpoczął studia teologiczne we Wrocławiu. W 1849 wstąpił do seminarium duchownego w Pelplinie, dzięki uzyskanemu stypendium państwowemu dokończył wrocławskie studia, uzyskując w 1852 licencjat z teologii na podstawie pracy O czyśćcu. 17 IV 1853 w Pelplinie otrzymał święcenia kapłańskie.
W 1853 był wikariuszem w gdańskim kościele św. Mikołaja, w latach 1854–1857 katechetą w gimnazjum w Chojnicach, od 14 IX 1857 administratorem Kaplicy Królewskiej w Gdańsku, od 27 III 1860 proboszczem. Jednocześnie w latach 1857-1871 był katechetą w gdańskich szkołach średnich. W 1861 uzyskał doktorat z teologii na uniwersytecie we Fryburgu Niemieckim. Autor publikacji o tematyce społeczno-politycznej, w okresie 1864–1872 redagował czasopismo katolickie „Danziger Katholischc Kirchenblalt” i przewodził Towarzystwu Piusa w Gdańsku (zob. boromeuszki).
Od 1873 był egzaminatorem prosynodalnym, otrzymał też nominację na radcę duchownego. Od 1882 kanonik chełmińskiej kapituły katedralnej w Pelplinie. 4 VI 1886 wybrany przez kapitułę wikariuszem generalnym diecezji chełmińskiej, 16 XI 1886 papież mianował go biskupem ordynariuszem chełmińskim (święcenia biskupie otrzymał 9 I 1887 w Pelplinie z rak arcybiskupa gnieźnieńskiego i poznańskiego Juliusza Dindera). Uzyskał zgodę władz na ponowne otwarcie zamkniętego w okresie Kulturkampfu seminarium duchownego w Pelplinie. Jako ordynariusz wizytował parafie, w wielu głosił kazania po polsku. W 1896 wydał zgodę na odprawianie części niedzielnych nabożeństw w języku polskim w kościele św. Mikołaja w Gdańsku (czego i tak nie respektował proboszcz tego kościoła, ks. Franz Scharmer).
