ZIMAK REMIGIUSZ, proboszcz Garnizonu Gdańskiego
m (Blazejsliwinski przeniósł stronę ZIMAK REMIGIUSZ na ZIMAK REMIGIUSZ, proboszcz Garnizonu Gdańskiego) |
|||
| Linia 7: | Linia 7: | ||
W 1966 wstąpił w szeregi duszpasterstwa wojskowego. Do 1968 pracował jako kapelan pomocniczy przy kościele garnizonowym przy Generalnym Dziekanacie Wojska Polskiego w Warszawie. Następnie był proboszczem Garnizonu Warszawa-Bemowo, gdzie w latach 1969–1971 wybudował nowy kościół. Początkowo na etacie cywilnym, 26 X 1970 wcielony do zawodowej służby wojskowej w stopniu kapitana. Od 1972 major, następnie podpułkownik (1977) i pułkownik (1983).<br/><br/> | W 1966 wstąpił w szeregi duszpasterstwa wojskowego. Do 1968 pracował jako kapelan pomocniczy przy kościele garnizonowym przy Generalnym Dziekanacie Wojska Polskiego w Warszawie. Następnie był proboszczem Garnizonu Warszawa-Bemowo, gdzie w latach 1969–1971 wybudował nowy kościół. Początkowo na etacie cywilnym, 26 X 1970 wcielony do zawodowej służby wojskowej w stopniu kapitana. Od 1972 major, następnie podpułkownik (1977) i pułkownik (1983).<br/><br/> | ||
| − | Po śmierci ks. [[SAMSONOWICZ JÓZEF IGNACY| Józefa Samsonowicza]] rozkazem z 11 I 1973 został mianowany proboszczem Garnizonu Gdańsk przy [[KOŚCIÓŁ GARNIZONOWY ŚW. APOSTOŁÓW PIOTRA I PAWŁA | kościele garnizonowym św. Apostołów Piotra i Pawła]] w Gdańsku-Wrzeszczu, choć placówkę przejął już 4 I 1973. Kontynuował prace remontowe w świątyni, między innymi przebudował prezbiterium z ołtarzem głównym oraz przeprowadził remont organów. Utworzył Kaplicę Pamięci Narodowej, w której umieszczono płaskorzeźbę Matki Bożej Częstochowskiej, przywiezioną przez żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, oraz urnę z ziemią z różnych pól bitew z całego świata, gdzie przelewana była krew żołnierza polskiego. Z powodów osobistych i zaangażowania w pisanie pracy doktorskiej 9 VII 1977 przekazał placówkę swojemu następcy. Po opuszczeniu Gdańska był proboszczem Garnizonu Poznań w latach 1977–1985, a w okresie 1985–1992 ponownie proboszczem parafii cywilno-wojskowej w Warszawie-Bemowie.<br/><br/> | + | Po śmierci ks. [[SAMSONOWICZ JÓZEF IGNACY, proboszcz Garnizonu Gdańskiego| Józefa Samsonowicza]] rozkazem z 11 I 1973 został mianowany proboszczem Garnizonu Gdańsk przy [[KOŚCIÓŁ GARNIZONOWY ŚW. APOSTOŁÓW PIOTRA I PAWŁA | kościele garnizonowym św. Apostołów Piotra i Pawła]] w Gdańsku-Wrzeszczu, choć placówkę przejął już 4 I 1973. Kontynuował prace remontowe w świątyni, między innymi przebudował prezbiterium z ołtarzem głównym oraz przeprowadził remont organów. Utworzył Kaplicę Pamięci Narodowej, w której umieszczono płaskorzeźbę Matki Bożej Częstochowskiej, przywiezioną przez żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, oraz urnę z ziemią z różnych pól bitew z całego świata, gdzie przelewana była krew żołnierza polskiego. Z powodów osobistych i zaangażowania w pisanie pracy doktorskiej 9 VII 1977 przekazał placówkę swojemu następcy. Po opuszczeniu Gdańska był proboszczem Garnizonu Poznań w latach 1977–1985, a w okresie 1985–1992 ponownie proboszczem parafii cywilno-wojskowej w Warszawie-Bemowie.<br/><br/> |
Członek Zrzeszenia Katolików „Caritas”. Odznaczany między innymi Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. W 1975 brał udział w organizowanym przez władze wyjeździe do Belgii i Holandii w celu pracy propagandowej wśród tamtejszej Polonii. {{author: DG}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Członek Zrzeszenia Katolików „Caritas”. Odznaczany między innymi Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. W 1975 brał udział w organizowanym przez władze wyjeździe do Belgii i Holandii w celu pracy propagandowej wśród tamtejszej Polonii. {{author: DG}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 10:23, 31 gru 2022
REMIGIUSZ ZIMAK (18 IV 1933 Pruszkowo, powiat Płońsk – 3 II 1992 Warszawa), ksiądz rzymskokatolicki, kapelan wojskowy, pułkownik Ludowego Wojska Polskiego, proboszcz Garnizonu Gdańskiego. Syn rolników Wacława i Jadwigi. Uczył się w szkołach w Bolęcinie, Płońsku i Płocku, w latach 1951–1957 – w Wyższym Seminarium Duchownym w Płocku. Święcenia otrzymał 15 VI 1957 w Płocku. W latach 1966–1969 studiował dodatkowo na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie.
W latach 1957–1961 wikariusz i nauczyciel religii w parafii Rypin, następnie 1961–1962 – Przasnysz, 1962–1964 – Imielnica koło Płocka. W okresie 1964–1966 administrator parafii Słupno, powiat Płock.
W 1966 wstąpił w szeregi duszpasterstwa wojskowego. Do 1968 pracował jako kapelan pomocniczy przy kościele garnizonowym przy Generalnym Dziekanacie Wojska Polskiego w Warszawie. Następnie był proboszczem Garnizonu Warszawa-Bemowo, gdzie w latach 1969–1971 wybudował nowy kościół. Początkowo na etacie cywilnym, 26 X 1970 wcielony do zawodowej służby wojskowej w stopniu kapitana. Od 1972 major, następnie podpułkownik (1977) i pułkownik (1983).
Po śmierci ks. Józefa Samsonowicza rozkazem z 11 I 1973 został mianowany proboszczem Garnizonu Gdańsk przy kościele garnizonowym św. Apostołów Piotra i Pawła w Gdańsku-Wrzeszczu, choć placówkę przejął już 4 I 1973. Kontynuował prace remontowe w świątyni, między innymi przebudował prezbiterium z ołtarzem głównym oraz przeprowadził remont organów. Utworzył Kaplicę Pamięci Narodowej, w której umieszczono płaskorzeźbę Matki Bożej Częstochowskiej, przywiezioną przez żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, oraz urnę z ziemią z różnych pól bitew z całego świata, gdzie przelewana była krew żołnierza polskiego. Z powodów osobistych i zaangażowania w pisanie pracy doktorskiej 9 VII 1977 przekazał placówkę swojemu następcy. Po opuszczeniu Gdańska był proboszczem Garnizonu Poznań w latach 1977–1985, a w okresie 1985–1992 ponownie proboszczem parafii cywilno-wojskowej w Warszawie-Bemowie.
Członek Zrzeszenia Katolików „Caritas”. Odznaczany między innymi Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. W 1975 brał udział w organizowanym przez władze wyjeździe do Belgii i Holandii w celu pracy propagandowej wśród tamtejszej Polonii.
