HOLUB BOGUSŁAW, reporter, felietonista
| Linia 3: | Linia 3: | ||
'''BOGUSŁAW HOLUB''' (21 IV 1921 Kijów – 21 I 1998 Gdańsk), reporter, felietonista (samouk – wykształcenie zawodowe: ślusarz). Syn krawca Bogumiła, uczestnika wojny polsko-rosyjskiej z 1920, i Zofii z domu Pańczyk. Po powrocie ojca z niewoli zamieszkał z rodziną w Markach pod Warszawą. Po ukończeniu szkoły powszechnej przeszedł przeszkolenie w zawodzie ślusarza. | '''BOGUSŁAW HOLUB''' (21 IV 1921 Kijów – 21 I 1998 Gdańsk), reporter, felietonista (samouk – wykształcenie zawodowe: ślusarz). Syn krawca Bogumiła, uczestnika wojny polsko-rosyjskiej z 1920, i Zofii z domu Pańczyk. Po powrocie ojca z niewoli zamieszkał z rodziną w Markach pod Warszawą. Po ukończeniu szkoły powszechnej przeszedł przeszkolenie w zawodzie ślusarza. | ||
W 1943 wywieziony na roboty przymusowe, pracował w gospodarstwie rolnym koło Bielefeldu, następnie w fabryce amunicji w Hanowerze. W 1945 zamieszkał we Wrocławiu, od 1948 w Łodzi. Pracował w różnych zawodach, między innymi w spółdzielczości, w latach 1948–1950 w delegaturze Urzędu Kontroli Prasy. Pracę dziennikarską rozpoczął w roku 1951 w Rozgłośni Polskiego Radia w Łodzi, był również łódzkim korespondentem „Sztandaru Młodych”. W latach 1958–1962 publicysta w „Głosie Robotniczym”. <br/><br/> | W 1943 wywieziony na roboty przymusowe, pracował w gospodarstwie rolnym koło Bielefeldu, następnie w fabryce amunicji w Hanowerze. W 1945 zamieszkał we Wrocławiu, od 1948 w Łodzi. Pracował w różnych zawodach, między innymi w spółdzielczości, w latach 1948–1950 w delegaturze Urzędu Kontroli Prasy. Pracę dziennikarską rozpoczął w roku 1951 w Rozgłośni Polskiego Radia w Łodzi, był również łódzkim korespondentem „Sztandaru Młodych”. W latach 1958–1962 publicysta w „Głosie Robotniczym”. <br/><br/> | ||
| − | W Gdańsku od 1962 jako korespondent „Trybuny Ludu”. W 1968 zwolniony z „Trybuny” pod pretekstem „demonstracyjnego nieprzysyłania informacji” o przebiegu kampanii antysyjonistycznej na Wybrzeżu; otrzymał zakaz publikowania. Pod pseudonimem Bogusław Gołębiowski zamieszczał reportaże i felietony na łamach tygodnika „Nasza Wieś”. Od 1972 publicysta kolejno w [[TYGODNIK MORSKI | „Tygodniku Morskim”]] (1972–1974) i [[GŁOS WYBRZEŻA, | + | W Gdańsku od 1962 jako korespondent „Trybuny Ludu”. W 1968 zwolniony z „Trybuny” pod pretekstem „demonstracyjnego nieprzysyłania informacji” o przebiegu kampanii antysyjonistycznej na Wybrzeżu; otrzymał zakaz publikowania. Pod pseudonimem Bogusław Gołębiowski zamieszczał reportaże i felietony na łamach tygodnika „Nasza Wieś”. Od 1972 publicysta kolejno w [[TYGODNIK MORSKI | „Tygodniku Morskim”]] (1972–1974) i [[GŁOS WYBRZEŻA, gazeta | „Głosie Wybrzeża”]] (1975), w okresie 1976–1981 w tygodniku [[CZAS. Tygodnik Społeczny | „Czas”]], 1982–1990 w tygodniku [[WYBRZEŻE. Ilustrowany Tygodnik Społeczno-Informacyjny | „Wybrzeże”]]. <br/><br/> |
Autor reportaży dokumentujących prawdziwy stan nastrojów społecznych w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, piewca etosu zwykłych ludzi, zwłaszcza robotników. O sile jego tekstów i czytelniczej atrakcyjności decydowały refleksyjność i bardzo osobisty język wypowiedzi. Jego teksty pomieszczono w sześciu antologiach polskiego reportażu; po jego śmierci, staraniem Oddziału Morskiego Stowarzyszenia Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej, ukazał się autorski wybór ''Trwanie'' (1999). Autor noweli filmowej (1984), na której oparto scenariusz serialu telewizyjnego ''Pan na Żuławach''. | Autor reportaży dokumentujących prawdziwy stan nastrojów społecznych w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, piewca etosu zwykłych ludzi, zwłaszcza robotników. O sile jego tekstów i czytelniczej atrakcyjności decydowały refleksyjność i bardzo osobisty język wypowiedzi. Jego teksty pomieszczono w sześciu antologiach polskiego reportażu; po jego śmierci, staraniem Oddziału Morskiego Stowarzyszenia Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej, ukazał się autorski wybór ''Trwanie'' (1999). Autor noweli filmowej (1984), na której oparto scenariusz serialu telewizyjnego ''Pan na Żuławach''. | ||
Należał do PPR, następnie do PZPR, usunięty z niej w 1971. W 1986 odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, wyróżniony także odznakami [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]], „Zasłużony Pracownik Morza” i „Orderem Stańczyka” (1972), przyznanym przez redakcję miesięcznika [[LITERY, pismo | „Litery”]]. <br/><br/> | Należał do PPR, następnie do PZPR, usunięty z niej w 1971. W 1986 odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, wyróżniony także odznakami [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]], „Zasłużony Pracownik Morza” i „Orderem Stańczyka” (1972), przyznanym przez redakcję miesięcznika [[LITERY, pismo | „Litery”]]. <br/><br/> | ||
Żonaty był z poznaną podczas robót przymusowych w Niemczech pochodząca z Łodzi Krystyną z domu Cieślak, ojciec Bogdana i Sławomira. Zgodnie z ostatnią wola jego prochy rozsypano w lasach koło Starej Kiszewy. {{author: JRD}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Żonaty był z poznaną podczas robót przymusowych w Niemczech pochodząca z Łodzi Krystyną z domu Cieślak, ojciec Bogdana i Sławomira. Zgodnie z ostatnią wola jego prochy rozsypano w lasach koło Starej Kiszewy. {{author: JRD}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 19:47, 22 gru 2022
BOGUSŁAW HOLUB (21 IV 1921 Kijów – 21 I 1998 Gdańsk), reporter, felietonista (samouk – wykształcenie zawodowe: ślusarz). Syn krawca Bogumiła, uczestnika wojny polsko-rosyjskiej z 1920, i Zofii z domu Pańczyk. Po powrocie ojca z niewoli zamieszkał z rodziną w Markach pod Warszawą. Po ukończeniu szkoły powszechnej przeszedł przeszkolenie w zawodzie ślusarza.
W 1943 wywieziony na roboty przymusowe, pracował w gospodarstwie rolnym koło Bielefeldu, następnie w fabryce amunicji w Hanowerze. W 1945 zamieszkał we Wrocławiu, od 1948 w Łodzi. Pracował w różnych zawodach, między innymi w spółdzielczości, w latach 1948–1950 w delegaturze Urzędu Kontroli Prasy. Pracę dziennikarską rozpoczął w roku 1951 w Rozgłośni Polskiego Radia w Łodzi, był również łódzkim korespondentem „Sztandaru Młodych”. W latach 1958–1962 publicysta w „Głosie Robotniczym”.
W Gdańsku od 1962 jako korespondent „Trybuny Ludu”. W 1968 zwolniony z „Trybuny” pod pretekstem „demonstracyjnego nieprzysyłania informacji” o przebiegu kampanii antysyjonistycznej na Wybrzeżu; otrzymał zakaz publikowania. Pod pseudonimem Bogusław Gołębiowski zamieszczał reportaże i felietony na łamach tygodnika „Nasza Wieś”. Od 1972 publicysta kolejno w „Tygodniku Morskim” (1972–1974) i „Głosie Wybrzeża” (1975), w okresie 1976–1981 w tygodniku „Czas”, 1982–1990 w tygodniku „Wybrzeże”.
Autor reportaży dokumentujących prawdziwy stan nastrojów społecznych w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, piewca etosu zwykłych ludzi, zwłaszcza robotników. O sile jego tekstów i czytelniczej atrakcyjności decydowały refleksyjność i bardzo osobisty język wypowiedzi. Jego teksty pomieszczono w sześciu antologiach polskiego reportażu; po jego śmierci, staraniem Oddziału Morskiego Stowarzyszenia Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej, ukazał się autorski wybór Trwanie (1999). Autor noweli filmowej (1984), na której oparto scenariusz serialu telewizyjnego Pan na Żuławach.
Należał do PPR, następnie do PZPR, usunięty z niej w 1971. W 1986 odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, wyróżniony także odznakami „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”, „Zasłużony Pracownik Morza” i „Orderem Stańczyka” (1972), przyznanym przez redakcję miesięcznika „Litery”.
Żonaty był z poznaną podczas robót przymusowych w Niemczech pochodząca z Łodzi Krystyną z domu Cieślak, ojciec Bogdana i Sławomira. Zgodnie z ostatnią wola jego prochy rozsypano w lasach koło Starej Kiszewy.
