LEDÓCHOWSKI ANDRZEJ, profesor Politechniki Gdańskiej
m (Blazejsliwinski przeniósł stronę LEDÓCHOWSKI ANDRZEJ na LEDÓCHOWSKI ANDRZEJ, profesor Politechniki Gdańskiej) |
|||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File: Andrzej_Ledóchowski.jpeg |thumb| Andrzej Ledóchowski, 1975]] | [[File: Andrzej_Ledóchowski.jpeg |thumb| Andrzej Ledóchowski, 1975]] | ||
'''ANDRZEJ LEDÓCHOWSKI''' (10 II 1923 Warszawa – 15 VI 1984 Warszawa), profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG), specjalista w zakresie chemii leków. Syn Albina (1890–1977), uczestnika wojny polsko-rosyjskiej w 1920, pracownika Najwyższej Izby Kontroli, i Feliksy z domu Kobylińskiej. Brat Hanny (1921–2005), psychologa. W 1944 uzyskał maturę po tajnym nauczaniu w Gimnazjum Batorego w Warszawie. Żołnierz Armii Krajowej (pseudonim "Chemik"), po przeszkoleniu wojskowym mianowany kapralem podchorążym, powstaniec warszawski (I Obwód "Radwan” (Śródmieście) – Podobwód Śródmieście-Południe "Sławbor", odcinek "Ratusz", 3. batalion pancerny "Golski"/149. samodzielny pluton łączności), więzień Stalagu X B Sandbostel (niedaleko Bremy), następnie wraz z innymi jeńcami przeniesiony do Westertimke (Dolna Saksonia), wyzwolony przez wojska brytyjskie.<br/><br/> | '''ANDRZEJ LEDÓCHOWSKI''' (10 II 1923 Warszawa – 15 VI 1984 Warszawa), profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG), specjalista w zakresie chemii leków. Syn Albina (1890–1977), uczestnika wojny polsko-rosyjskiej w 1920, pracownika Najwyższej Izby Kontroli, i Feliksy z domu Kobylińskiej. Brat Hanny (1921–2005), psychologa. W 1944 uzyskał maturę po tajnym nauczaniu w Gimnazjum Batorego w Warszawie. Żołnierz Armii Krajowej (pseudonim "Chemik"), po przeszkoleniu wojskowym mianowany kapralem podchorążym, powstaniec warszawski (I Obwód "Radwan” (Śródmieście) – Podobwód Śródmieście-Południe "Sławbor", odcinek "Ratusz", 3. batalion pancerny "Golski"/149. samodzielny pluton łączności), więzień Stalagu X B Sandbostel (niedaleko Bremy), następnie wraz z innymi jeńcami przeniesiony do Westertimke (Dolna Saksonia), wyzwolony przez wojska brytyjskie.<br/><br/> | ||
| − | Pozostał w brytyjskiej strefie okupacyjnej Niemiec, do Polski powrócił w lipcu 1946. W latach 1946–1947 studiował na Politechnice Warszawskiej, w 1950 ukończył PG, magister inżynier chemik. W okresie 1947–1984 pracownik PG w Katedrze Technologii Środków Leczniczych. Od 1960 doktor, od 1966 doktor habilitowany, od 1967 na stanowisku docenta, od 1975 profesor tytularny. W latach 1970–1984 był kierownikiem Zespołu Naukowo-Badawczego Chemii i Biochemii Związków Przeciwnowotworowych, a w latach 1971–1977 równocześnie kierownikiem Studium Doktoranckiego Chemii i Technologii Związków Biologicznie Czynnych. Autor publikacji na temat leków, związków przeciwnowotworowych. Twórca i współtwórca 15 patentów krajowych i 30 zagranicznych. Po śmierci stryja [[LEDÓCHOWSKI ZYGMUNT | Zygmunta Ledóchowskiego]] kontynuował jego badania nad związkami przeciwnowotworowymi wśród pochodnych akrydyny, zwieńczone wdrożonym patentem – pierwszym polskim lekiem przeciwnowotworowym (Ledakrin, nazwa międzynarodowa Nitracrine).<br/><br/> | + | Pozostał w brytyjskiej strefie okupacyjnej Niemiec, do Polski powrócił w lipcu 1946. W latach 1946–1947 studiował na Politechnice Warszawskiej, w 1950 ukończył PG, magister inżynier chemik. W okresie 1947–1984 pracownik PG w Katedrze Technologii Środków Leczniczych. Od 1960 doktor, od 1966 doktor habilitowany, od 1967 na stanowisku docenta, od 1975 profesor tytularny. W latach 1970–1984 był kierownikiem Zespołu Naukowo-Badawczego Chemii i Biochemii Związków Przeciwnowotworowych, a w latach 1971–1977 równocześnie kierownikiem Studium Doktoranckiego Chemii i Technologii Związków Biologicznie Czynnych. Autor publikacji na temat leków, związków przeciwnowotworowych. Twórca i współtwórca 15 patentów krajowych i 30 zagranicznych. Po śmierci stryja [[LEDÓCHOWSKI ZYGMUNT, profesor Politechniki Gdańskiej | Zygmunta Ledóchowskiego]] kontynuował jego badania nad związkami przeciwnowotworowymi wśród pochodnych akrydyny, zwieńczone wdrożonym patentem – pierwszym polskim lekiem przeciwnowotworowym (Ledakrin, nazwa międzynarodowa Nitracrine).<br/><br/> |
Uhonorowany między innymi odznaką [[ZA ZASŁUGI DLA GDAŃSKA | „Za Zasługi dla Gdańska”]] (1975), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1976); Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Medalem Zwycięstwa i Wolności (1945), Medalem „Za Warszawę”, wyróżniony nagrodą wojewody gdańskiego (1977). Pochowany na cmentarzu parafii pod wezwaniem Matki Boskiej Szkaplerznej w Warce. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Uhonorowany między innymi odznaką [[ZA ZASŁUGI DLA GDAŃSKA | „Za Zasługi dla Gdańska”]] (1975), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1976); Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Medalem Zwycięstwa i Wolności (1945), Medalem „Za Warszawę”, wyróżniony nagrodą wojewody gdańskiego (1977). Pochowany na cmentarzu parafii pod wezwaniem Matki Boskiej Szkaplerznej w Warce. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 19:22, 10 gru 2022
ANDRZEJ LEDÓCHOWSKI (10 II 1923 Warszawa – 15 VI 1984 Warszawa), profesor Politechniki Gdańskiej (PG), specjalista w zakresie chemii leków. Syn Albina (1890–1977), uczestnika wojny polsko-rosyjskiej w 1920, pracownika Najwyższej Izby Kontroli, i Feliksy z domu Kobylińskiej. Brat Hanny (1921–2005), psychologa. W 1944 uzyskał maturę po tajnym nauczaniu w Gimnazjum Batorego w Warszawie. Żołnierz Armii Krajowej (pseudonim "Chemik"), po przeszkoleniu wojskowym mianowany kapralem podchorążym, powstaniec warszawski (I Obwód "Radwan” (Śródmieście) – Podobwód Śródmieście-Południe "Sławbor", odcinek "Ratusz", 3. batalion pancerny "Golski"/149. samodzielny pluton łączności), więzień Stalagu X B Sandbostel (niedaleko Bremy), następnie wraz z innymi jeńcami przeniesiony do Westertimke (Dolna Saksonia), wyzwolony przez wojska brytyjskie.
Pozostał w brytyjskiej strefie okupacyjnej Niemiec, do Polski powrócił w lipcu 1946. W latach 1946–1947 studiował na Politechnice Warszawskiej, w 1950 ukończył PG, magister inżynier chemik. W okresie 1947–1984 pracownik PG w Katedrze Technologii Środków Leczniczych. Od 1960 doktor, od 1966 doktor habilitowany, od 1967 na stanowisku docenta, od 1975 profesor tytularny. W latach 1970–1984 był kierownikiem Zespołu Naukowo-Badawczego Chemii i Biochemii Związków Przeciwnowotworowych, a w latach 1971–1977 równocześnie kierownikiem Studium Doktoranckiego Chemii i Technologii Związków Biologicznie Czynnych. Autor publikacji na temat leków, związków przeciwnowotworowych. Twórca i współtwórca 15 patentów krajowych i 30 zagranicznych. Po śmierci stryja Zygmunta Ledóchowskiego kontynuował jego badania nad związkami przeciwnowotworowymi wśród pochodnych akrydyny, zwieńczone wdrożonym patentem – pierwszym polskim lekiem przeciwnowotworowym (Ledakrin, nazwa międzynarodowa Nitracrine).
Uhonorowany między innymi odznaką „Za Zasługi dla Gdańska” (1975), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1976); Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Medalem Zwycięstwa i Wolności (1945), Medalem „Za Warszawę”, wyróżniony nagrodą wojewody gdańskiego (1977). Pochowany na cmentarzu parafii pod wezwaniem Matki Boskiej Szkaplerznej w Warce.
