WILLENBERG SAMUEL FRIEDRICH, profesor Gimnazjum Akademickiego
| Linia 4: | Linia 4: | ||
Od 1701 do śmierci profesor prawa i historii w gdańskim Gimnazjum Akademickim oraz jego inspektor. Jego przybycie do Gdańska uczcili specjalnymi wierszami między innymi rektor [[SCHELWIG SAMUEL, rektor Gimnazjum Akademickiego, pastor | Samuel Schelwig]] i późniejszy burmistrz [[WAHL JOHANN, burmistrz Gdańska | Johann Wahl]], a jego brat stryjeczny, Carl Ludwig Wahl (1681–1708), opublikował stosowny wiersz we Frankfurcie nad Odrą. Był między innymi w Gimnazjum nauczycielem [[LENGNICH GOTTFRIED, prawnik, historyk, patron gdańskiej ulicy | Gottfrieda Lengnicha]]. Autor pracy ''De eo, quod iustum est circa excursiones maritimas'' (1711), jednego z pierwszych w Europie opracowań zagadnień prawa morskiego, oraz między innymi ''De maris occupatione'' (1720–1724); ''Sicilimenta iuris gentium prudentiae'' (1711); ''Poena post mortem durante''(1751), gdzie uzasadniał istnienie kar mających trwać nawet po śmierci obwinionego. <br/><br/> | Od 1701 do śmierci profesor prawa i historii w gdańskim Gimnazjum Akademickim oraz jego inspektor. Jego przybycie do Gdańska uczcili specjalnymi wierszami między innymi rektor [[SCHELWIG SAMUEL, rektor Gimnazjum Akademickiego, pastor | Samuel Schelwig]] i późniejszy burmistrz [[WAHL JOHANN, burmistrz Gdańska | Johann Wahl]], a jego brat stryjeczny, Carl Ludwig Wahl (1681–1708), opublikował stosowny wiersz we Frankfurcie nad Odrą. Był między innymi w Gimnazjum nauczycielem [[LENGNICH GOTTFRIED, prawnik, historyk, patron gdańskiej ulicy | Gottfrieda Lengnicha]]. Autor pracy ''De eo, quod iustum est circa excursiones maritimas'' (1711), jednego z pierwszych w Europie opracowań zagadnień prawa morskiego, oraz między innymi ''De maris occupatione'' (1720–1724); ''Sicilimenta iuris gentium prudentiae'' (1711); ''Poena post mortem durante''(1751), gdzie uzasadniał istnienie kar mających trwać nawet po śmierci obwinionego. <br/><br/> | ||
W 1712 opublikował zapis swoich wykładów pod tytułem (w tłumaczeniu) ''O granicach dozwolonej poligamii'', dowodząc, że wedle prawa naturalnego poligamia jest dozwolona. Bronił swojego stanowiska w rozważaniach z 1714 ''W sprawie obrony tez swoich o poligamii równoczesnej''. Potępiony został przez arcybiskupa gnieźnieńskiego i prymasa Polski, Krzysztofa Antoniego Szembeka, Trybunał Koronny nakazał spalenie tych jego dzieł. Prowadził też z tego powodu spory z [[WEICKHMANN JOACHIM, pastor kościoła NMP | Joachimem Weickhmannem]], pastorem [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościoła Najświętszej Marii Panny]]. Specjalnym edyktem z 19 X 1714 władze Gdańska brały przed nim pastora w obronę, a 16 V 1718 nakazały konfiskatę wydrukowanej rok wcześniej we Frankfurcie broszury, w której rzucał na pastora i związane z nim osoby oszczerstwa. | W 1712 opublikował zapis swoich wykładów pod tytułem (w tłumaczeniu) ''O granicach dozwolonej poligamii'', dowodząc, że wedle prawa naturalnego poligamia jest dozwolona. Bronił swojego stanowiska w rozważaniach z 1714 ''W sprawie obrony tez swoich o poligamii równoczesnej''. Potępiony został przez arcybiskupa gnieźnieńskiego i prymasa Polski, Krzysztofa Antoniego Szembeka, Trybunał Koronny nakazał spalenie tych jego dzieł. Prowadził też z tego powodu spory z [[WEICKHMANN JOACHIM, pastor kościoła NMP | Joachimem Weickhmannem]], pastorem [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościoła Najświętszej Marii Panny]]. Specjalnym edyktem z 19 X 1714 władze Gdańska brały przed nim pastora w obronę, a 16 V 1718 nakazały konfiskatę wydrukowanej rok wcześniej we Frankfurcie broszury, w której rzucał na pastora i związane z nim osoby oszczerstwa. | ||
| − | Od 7 IX 1706 żonaty był (po raz drugi) z Anną Catheriną (pochowana 24 XI 1725), córką profesora Gimnazjum [[TITIUS JOHANN PETER, profesor Gimnazjum Akademickiego | Johanna Petera Titiusa]], wdową po pastorze [[BARTH ANDREAS, pastor | Andreasie Barthcie]]. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | Od 7 IX 1706 żonaty był (po raz drugi) z Anną Catheriną (pochowana 24 XI 1725), córką profesora Gimnazjum [[TITIUS JOHANN PETER, profesor Gimnazjum Akademickiego | Johanna Petera Titiusa]], wdową po pastorze [[BARTH ANDREAS, pastor kościołów św. Bartłomieja i św. Katarzyny | Andreasie Barthcie]]. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 16:26, 22 lis 2022
SAMUEL FRIEDRICH WILLENBERG (2 XI 1663 Brzeg – 12 X 1748 Gdańsk), uczony. Od 1682 uczeń Gimnazjum Akademickiego, wychowanek Joachima Hoppego, od 1686 studiował prawo i historię na uniwersytecie we Frankfurcie nad Odrą. Od 1693 doktor, od 1699 profesor na uniwersytecie we Frankfurcie nad Odrą.
Od 1701 do śmierci profesor prawa i historii w gdańskim Gimnazjum Akademickim oraz jego inspektor. Jego przybycie do Gdańska uczcili specjalnymi wierszami między innymi rektor Samuel Schelwig i późniejszy burmistrz Johann Wahl, a jego brat stryjeczny, Carl Ludwig Wahl (1681–1708), opublikował stosowny wiersz we Frankfurcie nad Odrą. Był między innymi w Gimnazjum nauczycielem Gottfrieda Lengnicha. Autor pracy De eo, quod iustum est circa excursiones maritimas (1711), jednego z pierwszych w Europie opracowań zagadnień prawa morskiego, oraz między innymi De maris occupatione (1720–1724); Sicilimenta iuris gentium prudentiae (1711); Poena post mortem durante(1751), gdzie uzasadniał istnienie kar mających trwać nawet po śmierci obwinionego.
W 1712 opublikował zapis swoich wykładów pod tytułem (w tłumaczeniu) O granicach dozwolonej poligamii, dowodząc, że wedle prawa naturalnego poligamia jest dozwolona. Bronił swojego stanowiska w rozważaniach z 1714 W sprawie obrony tez swoich o poligamii równoczesnej. Potępiony został przez arcybiskupa gnieźnieńskiego i prymasa Polski, Krzysztofa Antoniego Szembeka, Trybunał Koronny nakazał spalenie tych jego dzieł. Prowadził też z tego powodu spory z Joachimem Weickhmannem, pastorem kościoła Najświętszej Marii Panny. Specjalnym edyktem z 19 X 1714 władze Gdańska brały przed nim pastora w obronę, a 16 V 1718 nakazały konfiskatę wydrukowanej rok wcześniej we Frankfurcie broszury, w której rzucał na pastora i związane z nim osoby oszczerstwa.
Od 7 IX 1706 żonaty był (po raz drugi) z Anną Catheriną (pochowana 24 XI 1725), córką profesora Gimnazjum Johanna Petera Titiusa, wdową po pastorze Andreasie Barthcie.
