CHOSZCZ KINGA, podróżniczka
| Linia 6: | Linia 6: | ||
Po chorobie Radosława Siudy w Pakistanie i jego powrocie do Polski kontynuowała podróż samodzielnie, odwiedzając jeszcze między innymi Azerbejdżan i Gruzję, granicę ukraińsko-polską przekroczyła 5 IX 2003. W marcu 2004 oboje uczestnicy wyprawy odebrali w Gdyni najważniejszą polską nagrodę podróżniczą: Kolosa. Swoje pamiętniki z podróży dookoła świata opublikowała pod tytułem ''Prowadził nas los'' (wersja polska i angielska w tłumaczeniu autorskim ''Led by Destiny'', obie wydane w 2004), ze zdjęciami swoimi i Radosława Siudy.<br/><br/> | Po chorobie Radosława Siudy w Pakistanie i jego powrocie do Polski kontynuowała podróż samodzielnie, odwiedzając jeszcze między innymi Azerbejdżan i Gruzję, granicę ukraińsko-polską przekroczyła 5 IX 2003. W marcu 2004 oboje uczestnicy wyprawy odebrali w Gdyni najważniejszą polską nagrodę podróżniczą: Kolosa. Swoje pamiętniki z podróży dookoła świata opublikowała pod tytułem ''Prowadził nas los'' (wersja polska i angielska w tłumaczeniu autorskim ''Led by Destiny'', obie wydane w 2004), ze zdjęciami swoimi i Radosława Siudy.<br/><br/> | ||
16 X 2005 wyruszyła samotnie przez Niemcy, Holandię, Belgię, Luksemburg, Francję, Andorę, Hiszpanię, Portugalię, Gibraltar i Ceutę do Afryki (pominiętej podczas pierwszej wyprawy). Przewędrowała przez 14 państwach afrykańskich, między innymi przez Maroko, Saharę Zachodnią, Mali, Mauretanię, Burkina Faso, Niger, Gambię, Senegal, Sierra Leone, Liberię. W czasie podróży dzieliła życie z mieszkańcami odwiedzanych miejsc, organizowała dla dzieci warsztaty i konkursy rysowania. W stolicy Wybrzeża Kości Słoniowej, Abidżanie, za 50 dolarów wykupiła z niewolniczej pracy jedenastoletnią dziewczynkę Akuę Abbew. Zabrała ją do jej rodzinnej miejscowości, rybackiej wioski Moree w Ghanie i opłaciła edukację w tamtejszej szkole. Na prośbę rodziny nastolatki nadała jej nowe imię (według tradycji, wykupując dziewczynkę, dała jej nowe życie) – Malaika („Akua” w ghańskim języku fanti oznacza środę – zgodnie z tradycją nadawania imion dziewczynkom, „Malaika” w języku swahili - Anioła).<br/><br/> | 16 X 2005 wyruszyła samotnie przez Niemcy, Holandię, Belgię, Luksemburg, Francję, Andorę, Hiszpanię, Portugalię, Gibraltar i Ceutę do Afryki (pominiętej podczas pierwszej wyprawy). Przewędrowała przez 14 państwach afrykańskich, między innymi przez Maroko, Saharę Zachodnią, Mali, Mauretanię, Burkina Faso, Niger, Gambię, Senegal, Sierra Leone, Liberię. W czasie podróży dzieliła życie z mieszkańcami odwiedzanych miejsc, organizowała dla dzieci warsztaty i konkursy rysowania. W stolicy Wybrzeża Kości Słoniowej, Abidżanie, za 50 dolarów wykupiła z niewolniczej pracy jedenastoletnią dziewczynkę Akuę Abbew. Zabrała ją do jej rodzinnej miejscowości, rybackiej wioski Moree w Ghanie i opłaciła edukację w tamtejszej szkole. Na prośbę rodziny nastolatki nadała jej nowe imię (według tradycji, wykupując dziewczynkę, dała jej nowe życie) – Malaika („Akua” w ghańskim języku fanti oznacza środę – zgodnie z tradycją nadawania imion dziewczynkom, „Malaika” w języku swahili - Anioła).<br/><br/> | ||
| − | Zmarła na malarię mózgową. Po kremacji część prochów wsypano w Ghanie do oceanu, urnę z pozostałą częścią przywiózł do Polski Radosław Siuda, złożono ją w Gdańsku na [[CMENTARZE NA TERENIE ŚRÓDMIEŚCIA. ZESPÓŁ | + | Zmarła na malarię mózgową. Po kremacji część prochów wsypano w Ghanie do oceanu, urnę z pozostałą częścią przywiózł do Polski Radosław Siuda, złożono ją w Gdańsku na [[CMENTARZE NA TERENIE ŚRÓDMIEŚCIA (Z ANIOŁKAMI). ZESPÓŁ PRZY GRODZISKU | Cmentarzu Garnizonowym]]. O jej podróży do Afryki opowiada wydana pośmiertnie (2008) książka ''Moja Afryka'' (opublikowana na podstawie afrykańskich pamiętników podróżniczki), nagrodzona „Bursztynowym Motylem”. Także pośmiertnie (2010), na podstawie ręcznie spisanych notatek i relacji zamieszczanych na jej stronie internetowej, wydano książkę o jej pierwszej podróży: ''Pierwsza wyprawa. Nepal''. <br/><br/> |
16 II 2007 jej rodzice w Miejskim Domu Kultury na Oruni zapoczątkowali działalność Fundacji Freespirit, której misją jest wspieranie edukacji dzieci w Ghanie i prowadzenie działalności artystyczno-kulturalnej i pomocowej. Fundacja stworzyła w Moree Centrum Edukacyjno-Kulturalne, w ramach którego działa biblioteka i zespół taneczno-wokalny „Freespirit”, w którym dzieci i młodzież uczą się tradycyjnych tańców i gry na bębnach, szerząc kulturę wśród lokalnej społeczności jak w świecie poprzez udział w festiwalach, których koloryt przyciąga turystów z różnych kontynentów. Grupa wystąpiła również podczas 2nd International Conference on African Culture and Development w Akrze. W sierpniu 2014 Fundacja zorganizowała „Lato w Gdańsku”, w ramach którego dzieci z Ghany wzięły udział w Wieczorze Etnicznym w Klubie Ludzi Morza Zejman, podczas [[JARMARK ŚW. DOMINIKA | Jarmarku Dominikańskiego]] zespół „Freespirit” muzykował na Długim Targu przy [[BRAMA ZIELONA | Bramie Zielonej]]. Wystąpił także 10 sierpnia w [[KOŚCIÓŁ ŚW. JANA CHRZCICIELA I ŚW. JANA APOSTOŁA | kościele św. Jana]], gdzie odprawiona została Missa Ghana – msza w artystycznej oprawie muzyki i tańca afrykańskiego. {{author: JANSZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | 16 II 2007 jej rodzice w Miejskim Domu Kultury na Oruni zapoczątkowali działalność Fundacji Freespirit, której misją jest wspieranie edukacji dzieci w Ghanie i prowadzenie działalności artystyczno-kulturalnej i pomocowej. Fundacja stworzyła w Moree Centrum Edukacyjno-Kulturalne, w ramach którego działa biblioteka i zespół taneczno-wokalny „Freespirit”, w którym dzieci i młodzież uczą się tradycyjnych tańców i gry na bębnach, szerząc kulturę wśród lokalnej społeczności jak w świecie poprzez udział w festiwalach, których koloryt przyciąga turystów z różnych kontynentów. Grupa wystąpiła również podczas 2nd International Conference on African Culture and Development w Akrze. W sierpniu 2014 Fundacja zorganizowała „Lato w Gdańsku”, w ramach którego dzieci z Ghany wzięły udział w Wieczorze Etnicznym w Klubie Ludzi Morza Zejman, podczas [[JARMARK ŚW. DOMINIKA | Jarmarku Dominikańskiego]] zespół „Freespirit” muzykował na Długim Targu przy [[BRAMA ZIELONA | Bramie Zielonej]]. Wystąpił także 10 sierpnia w [[KOŚCIÓŁ ŚW. JANA CHRZCICIELA I ŚW. JANA APOSTOŁA | kościele św. Jana]], gdzie odprawiona została Missa Ghana – msza w artystycznej oprawie muzyki i tańca afrykańskiego. {{author: JANSZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 16:52, 5 lis 2022
KINGA CHOSZCZ (10 IV 1973 Gdańsk – 9 VI 2006 Akra, Ghana), podróżniczka i fotografka, organizatorka międzynarodowych obozów wolontariackich, trenerka Odysei Umysłu, pseudonim „Freespirit”. Jedna z trzech córek Renardo (ur. 13 I 1953), w 2002 p.o. dyrektora sprzedaży w PZU Życie S.A., w 2022 członka Rady Nadzorczej Spółdzielni Mieszkaniowej w Lanckoronie, i Krystyny, plastyczki, nauczycielki nauczania początkowego w gdańskich szkołach podstawowych, realizatorki autorskiego programu wychowania artystycznego.
Autostopem podróżowała od liceum, brała udział jako wolontariuszka w międzynarodowych obozach One World (Jeden Świat) – stowarzyszenia promującego ideę pokoju i porozumienia między ludźmi. Po ukończeniu Kolegium Kształcenia Nauczycieli Języków Obcych wyruszyła samotnie lądem do Indii i Nepalu, gdzie przez dziewięć miesięcy pracowała z dziećmi jako nauczycielka angielskiego w wiejskiej szkółce. Po powrocie z Azji została polską koordynatorką Wielkiego Milenijnego Rowerowego Rajdu Pokoju Dookoła Świata (Seattle 6 VIII 1998 - Hiroszima 1 I 2000), który wystartował z USA w rocznicę zrzucenia bomby atomowej na Hiroszimę, chcąc z nim objechać świat rowerem. Zmieniła plany i z Radosławem Siudą (pseudonim „Chopin”), elektrykiem i wegetarianinem, 30 IX 1998 wyleciała z Warszawy do Nowego Jorku, skąd 6 października wyruszyła autostopem w podróż dookoła świata. Przez następne pięć lat objechali między innymi Meksyk, Gwatemalę, Salwador, Honduras, Nikaraguę, Kostarykę, Panamę, Wenezuelę, Brazylię, Paragwaj, Boliwię, Peru, Ekwador, Nową Zelandię, Australię, Tajwan, Japonię, Rosję, Chiny, Wietnam, Malezję, Tybet, Nepal, Indie i Pakistan.
Po chorobie Radosława Siudy w Pakistanie i jego powrocie do Polski kontynuowała podróż samodzielnie, odwiedzając jeszcze między innymi Azerbejdżan i Gruzję, granicę ukraińsko-polską przekroczyła 5 IX 2003. W marcu 2004 oboje uczestnicy wyprawy odebrali w Gdyni najważniejszą polską nagrodę podróżniczą: Kolosa. Swoje pamiętniki z podróży dookoła świata opublikowała pod tytułem Prowadził nas los (wersja polska i angielska w tłumaczeniu autorskim Led by Destiny, obie wydane w 2004), ze zdjęciami swoimi i Radosława Siudy.
16 X 2005 wyruszyła samotnie przez Niemcy, Holandię, Belgię, Luksemburg, Francję, Andorę, Hiszpanię, Portugalię, Gibraltar i Ceutę do Afryki (pominiętej podczas pierwszej wyprawy). Przewędrowała przez 14 państwach afrykańskich, między innymi przez Maroko, Saharę Zachodnią, Mali, Mauretanię, Burkina Faso, Niger, Gambię, Senegal, Sierra Leone, Liberię. W czasie podróży dzieliła życie z mieszkańcami odwiedzanych miejsc, organizowała dla dzieci warsztaty i konkursy rysowania. W stolicy Wybrzeża Kości Słoniowej, Abidżanie, za 50 dolarów wykupiła z niewolniczej pracy jedenastoletnią dziewczynkę Akuę Abbew. Zabrała ją do jej rodzinnej miejscowości, rybackiej wioski Moree w Ghanie i opłaciła edukację w tamtejszej szkole. Na prośbę rodziny nastolatki nadała jej nowe imię (według tradycji, wykupując dziewczynkę, dała jej nowe życie) – Malaika („Akua” w ghańskim języku fanti oznacza środę – zgodnie z tradycją nadawania imion dziewczynkom, „Malaika” w języku swahili - Anioła).
Zmarła na malarię mózgową. Po kremacji część prochów wsypano w Ghanie do oceanu, urnę z pozostałą częścią przywiózł do Polski Radosław Siuda, złożono ją w Gdańsku na Cmentarzu Garnizonowym. O jej podróży do Afryki opowiada wydana pośmiertnie (2008) książka Moja Afryka (opublikowana na podstawie afrykańskich pamiętników podróżniczki), nagrodzona „Bursztynowym Motylem”. Także pośmiertnie (2010), na podstawie ręcznie spisanych notatek i relacji zamieszczanych na jej stronie internetowej, wydano książkę o jej pierwszej podróży: Pierwsza wyprawa. Nepal.
16 II 2007 jej rodzice w Miejskim Domu Kultury na Oruni zapoczątkowali działalność Fundacji Freespirit, której misją jest wspieranie edukacji dzieci w Ghanie i prowadzenie działalności artystyczno-kulturalnej i pomocowej. Fundacja stworzyła w Moree Centrum Edukacyjno-Kulturalne, w ramach którego działa biblioteka i zespół taneczno-wokalny „Freespirit”, w którym dzieci i młodzież uczą się tradycyjnych tańców i gry na bębnach, szerząc kulturę wśród lokalnej społeczności jak w świecie poprzez udział w festiwalach, których koloryt przyciąga turystów z różnych kontynentów. Grupa wystąpiła również podczas 2nd International Conference on African Culture and Development w Akrze. W sierpniu 2014 Fundacja zorganizowała „Lato w Gdańsku”, w ramach którego dzieci z Ghany wzięły udział w Wieczorze Etnicznym w Klubie Ludzi Morza Zejman, podczas Jarmarku Dominikańskiego zespół „Freespirit” muzykował na Długim Targu przy Bramie Zielonej. Wystąpił także 10 sierpnia w kościele św. Jana, gdzie odprawiona została Missa Ghana – msza w artystycznej oprawie muzyki i tańca afrykańskiego.
