MADEJSKI JAN, profesor Politechniki Gdańskiej
m (Blazejsliwinski przeniósł stronę MADEJSKI JAN na MADEJSKI JAN, profesor Politechniki Gdańskiej) |
|||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:Jan_Madejski.jpg|thumb|Jan Madejski]] | [[File:Jan_Madejski.jpg|thumb|Jan Madejski]] | ||
| − | '''JAN MADEJSKI''' (12 V 1925 Książ Wielki – 21 X 2000 Warszawa) | + | '''JAN MADEJSKI''' (12 V 1925 Książ Wielki – 21 X 2000 Warszawa), specjalista z dziedziny termodynamiki, przepływów wielofazowych oraz ciepła, profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA| Politechniki Gdańskiej]] (PG). Syn Władysława Madejskiego (24 V 1899 Książ Wielki – 12 XI 1965 Kraków), żołnierza Polskiej Organizacji Wojskowej, uczestnika wojny polsko–rosyjskiej w 1920, majora lotnictwa, komendanta Wojskowej Szkoły Pilotów, w latach 1947–1950 uczestnika Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Dęblinie, i Ireny z domu Świętochowskiej (30 IX 1904 Warszawa – 7 III 1983 Warszawa). Od 1935 mieszkał w Warszawie. Był członkiem Związku Harcerstwa Polskiego. W latach 1938–1939 uczeń Państwowego Gimnazjum i Liceum im. Stanisława Staszica. W 1943 roku uzyskał maturę w ramach tajnego nauczania w gimnazjum typu matematyczno-fizycznego im. Tadeusza Rejtana. Od września 1941 do czerwca 1942 pracował w Zakładach Mechanicznych Jana Zielińskiego, od lipca 1942 do maja 1943 w Zakładach Mechanicznych Jerzego Niemczy, od czerwca 1943 do lipca 1944 był kierownikiem Biura Technicznego Wytwórni Aparatów i Urządzeń Przepływowych Bronisława Kapicy. <br/><br/> |
| − | Od 1941 | + | Od 1941 był członkiem Związku Walki Zbrojnej, od 1942 Armii Krajowej (pseudonim Iglica), żołnierzem Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej AK – „Kedywu” w okolicach Warszawy. Następnie służył w Ludowym Wojsku Polskim, od października 1944 do lutego 1945 dowodził plutonem w 6. Pułku Dywizji Piechoty im. gen. Henryka Dąbrowskiego. Podczas walk został ranny.<br/><br/> |
| − | Od września 1945 do kwietnia 1946 | + | Od września 1945 do kwietnia 1946 studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Łódzkiej, następnie w Gdańsku, na Wydziale Mechanicznym PG. Od 1948 magister inżynier mechanik sekcji konstrukcyjnej. Pracownik PG w latach 1947–1965, od 1954 do 1965 kierownik Katedry Teorii Maszyn Cieplnych i Laboratorium Cieplnego na Wydziale Maszynowym. Od 1958 doktor (na Wydziale Maszynowym PG), od 1958 na stanowisku docenta, od 1965 profesora nadzwyczajnego, od 1966 profesor zwyczajny. Jednocześnie w latach 1948–1949 prowadził Warsztaty Szefostwa Technicznego Marynarki Wojennej w Gdyni jako inżynier do spraw nadzoru remontów okrętowych. W okresie 1950–1953 pracował w Zakładach Mechanicznych im. Świerczewskiego „Zamech” w Elblągu jako starszy konstruktor. <br/><br/> |
| − | W latach 1965–1975 i 1982–1987 pracował w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Rzeszowie, a od 1987 | + | W latach 1965–1975 i 1982–1987 pracował w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Rzeszowie, a od 1987 na Politechnice Rzeszowskiej. W latach 1966–1969 pełnił tam funkcję dziekana Wydziału Mechanicznego, 1976–1980 kierownika Zakładu Termodynamiki Silników Instytutu Lotnictwa i Zespołu Termodynamiki Technicznej Energetyki Cieplnej na Wydziale Ogólnotechnicznym, 1980–1988 kierownika Zakładu Termodynamiki i Mechaniki Płynów. <br/><br/> |
W latach 1970–1975 pracował w Instytucie Badań Jądrowych w Świerku, był także zastępcą kierownika Zakładu Fizyki i Techniki Plazmy. Od 1982 roku mieszkał znów w Warszawie, od 1988 przebywał na emeryturze. <br/><br/> | W latach 1970–1975 pracował w Instytucie Badań Jądrowych w Świerku, był także zastępcą kierownika Zakładu Fizyki i Techniki Plazmy. Od 1982 roku mieszkał znów w Warszawie, od 1988 przebywał na emeryturze. <br/><br/> | ||
| − | Autor pięciu monografii, między innymi ''Traktatu o śmigłach'' (1991). Od 1973 | + | Autor pięciu monografii, między innymi ''Traktatu o śmigłach'' (1991). Od 1973 był członkiem korespondentem, a od 1986 członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk. Był też członkiem Komitetu Termodynamiki i Wydziału IV Nauk Technicznych.<br/><br/> |
Odznaczony między innymi Krzyżem Armii Krajowej, srebrnym Medalem „Zasłużonym na Polu Chwały” (1945), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, odznaką honorowego tytułu „Zasłużony Nauczyciel Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej”.<br/><br/> | Odznaczony między innymi Krzyżem Armii Krajowej, srebrnym Medalem „Zasłużonym na Polu Chwały” (1945), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, odznaką honorowego tytułu „Zasłużony Nauczyciel Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej”.<br/><br/> | ||
| − | Pochowany na | + | Pochowany na Cmentarzu Północnym w Warszawie. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 15:45, 13 paź 2022
JAN MADEJSKI (12 V 1925 Książ Wielki – 21 X 2000 Warszawa), specjalista z dziedziny termodynamiki, przepływów wielofazowych oraz ciepła, profesor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Władysława Madejskiego (24 V 1899 Książ Wielki – 12 XI 1965 Kraków), żołnierza Polskiej Organizacji Wojskowej, uczestnika wojny polsko–rosyjskiej w 1920, majora lotnictwa, komendanta Wojskowej Szkoły Pilotów, w latach 1947–1950 uczestnika Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Dęblinie, i Ireny z domu Świętochowskiej (30 IX 1904 Warszawa – 7 III 1983 Warszawa). Od 1935 mieszkał w Warszawie. Był członkiem Związku Harcerstwa Polskiego. W latach 1938–1939 uczeń Państwowego Gimnazjum i Liceum im. Stanisława Staszica. W 1943 roku uzyskał maturę w ramach tajnego nauczania w gimnazjum typu matematyczno-fizycznego im. Tadeusza Rejtana. Od września 1941 do czerwca 1942 pracował w Zakładach Mechanicznych Jana Zielińskiego, od lipca 1942 do maja 1943 w Zakładach Mechanicznych Jerzego Niemczy, od czerwca 1943 do lipca 1944 był kierownikiem Biura Technicznego Wytwórni Aparatów i Urządzeń Przepływowych Bronisława Kapicy.
Od 1941 był członkiem Związku Walki Zbrojnej, od 1942 Armii Krajowej (pseudonim Iglica), żołnierzem Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej AK – „Kedywu” w okolicach Warszawy. Następnie służył w Ludowym Wojsku Polskim, od października 1944 do lutego 1945 dowodził plutonem w 6. Pułku Dywizji Piechoty im. gen. Henryka Dąbrowskiego. Podczas walk został ranny.
Od września 1945 do kwietnia 1946 studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Łódzkiej, następnie w Gdańsku, na Wydziale Mechanicznym PG. Od 1948 magister inżynier mechanik sekcji konstrukcyjnej. Pracownik PG w latach 1947–1965, od 1954 do 1965 kierownik Katedry Teorii Maszyn Cieplnych i Laboratorium Cieplnego na Wydziale Maszynowym. Od 1958 doktor (na Wydziale Maszynowym PG), od 1958 na stanowisku docenta, od 1965 profesora nadzwyczajnego, od 1966 profesor zwyczajny. Jednocześnie w latach 1948–1949 prowadził Warsztaty Szefostwa Technicznego Marynarki Wojennej w Gdyni jako inżynier do spraw nadzoru remontów okrętowych. W okresie 1950–1953 pracował w Zakładach Mechanicznych im. Świerczewskiego „Zamech” w Elblągu jako starszy konstruktor.
W latach 1965–1975 i 1982–1987 pracował w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Rzeszowie, a od 1987 na Politechnice Rzeszowskiej. W latach 1966–1969 pełnił tam funkcję dziekana Wydziału Mechanicznego, 1976–1980 kierownika Zakładu Termodynamiki Silników Instytutu Lotnictwa i Zespołu Termodynamiki Technicznej Energetyki Cieplnej na Wydziale Ogólnotechnicznym, 1980–1988 kierownika Zakładu Termodynamiki i Mechaniki Płynów.
W latach 1970–1975 pracował w Instytucie Badań Jądrowych w Świerku, był także zastępcą kierownika Zakładu Fizyki i Techniki Plazmy. Od 1982 roku mieszkał znów w Warszawie, od 1988 przebywał na emeryturze.
Autor pięciu monografii, między innymi Traktatu o śmigłach (1991). Od 1973 był członkiem korespondentem, a od 1986 członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk. Był też członkiem Komitetu Termodynamiki i Wydziału IV Nauk Technicznych.
Odznaczony między innymi Krzyżem Armii Krajowej, srebrnym Medalem „Zasłużonym na Polu Chwały” (1945), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, odznaką honorowego tytułu „Zasłużony Nauczyciel Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej”.
Pochowany na Cmentarzu Północnym w Warszawie.
