KLEINERT ERNEST, proboszcz kościoła św. Ignacego

Wersja z 12:53, 16 wrz 2022

ERNEST KLEINERT (13 III 1942 Dąbrówka Wielka (obecnie dzielnica Piekar Śląskich) – 27 V 1996 Gdynia), proboszcz kościoła św. Ignacego w Gdańsku- Starych Szkotach, oficjał Gdańskiego Trybunału Metropolitalnego. Syn Polaka wywiezionego i pochowanego na Syberii. Święcenia diakonatu otrzymał 8 XII 1966 w kościele (katedrze) Trójcy Świętej w Gdańsku- Oliwie, kapłańskie 11 VI 1967 w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny (NMP) z rąk biskupa Edmunda Nowickiego. Od 1969 do 1972 wikariusz w kościele NMP w Gdańsku.

W latach 1972–1975 odbył studia na Wydziale Prawa Kanonicznego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, zakończone doktoratem z prawa kanonicznego Status prawny diecezji gdańskiej 1945–1964 (promotor: ks. prof. dr hab. Jerzy Grzywacz). Od 1976 wykładowca prawa kanonicznego w Biskupim Seminarium Duchownym w Gdańsku-Oliwie, od tego roku także egzaminator prosynodalny oraz diecezjalny cenzor książek religijnych. Od 3 XI 1976 wikariusz sądowy biskupa gdańskiego (oficjał Biskupiego Sądu Duchownego, od 25 III 1992 Gdańskiego Trybunału Metropolitalnego), z rezydenturą w parafii NMP (do 1978). W latach 1978–1982 proboszcz kościoła Matki Bożej Wniebowzięcia w Kończewicach. Od 1982 do 15 XII 1987 proboszcz kościoła św. Ignacego w Gdańsku-Starych Szkotach. Z jego inicjatywy wszystkie szczątki zmarłych, znajdowane w kryptach i otoczeniu kościoła od 1945 roku, zostały złożone i zamurowane w symbolicznym ossuarium.

Od 15 II 1988 – po przeniesieniu siedziby Biskupiego Sądu Duchownego, którego ciągle był oficjałem, do siedziby przy parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Gdyni – rezydent tamże, z dodatkową pracą jako pomoc liturgiczna. Od 20 II 1982 kanonik honorowy Kapituły Katedralnej Gdańskiej. Uczestnik sesji Kongresu Prawa Kanonicznego w Rzymie 15 XII 1983. Od 7 XI 1985 członek Kolegium Konsultorów Diecezjalnych. Od 2 XII 1987 kanonik gremialny Kapituły Katedralnej Gdańskiej (od 17 IX 1992 Kapituły Archikatedralnej Gdańskiej). Od 1989 kapelan papieski (prałat). W 1988 wyznaczony przez bp. Tadeusza Gocłowskiego na asystenta kościelnego Klubu Inteligencji Katolickiej w Gdańsku. Od 21 II 1990 członek Komisji Episkopatu Polski do spraw Kodeksu Prawa Kanonicznego. Od 7 XII 1990 członek Rady Kapłańskiej Diecezji Gdańskiej.

Od 17 X 1991 wicepostulator do spraw beatyfikacji ks. Mariana Góreckiego, ks. Bronisława Komorowskiego, ks. Franciszka Rogaczewskiego, s. Alicji Kotowskiej CR. Z chwilą powołania 25 III 1992 przez abp. Tadeusza Gocłowskiego Trybunału Rogatoryjnego do spraw beatyfikacji wyżej wymienionych i także s. Julii Rodzińskiej OP, został wicepostulatorem z ramienia archidiecezji gdańskiej, obok dwojga wicepostulatorów z ramienia zgromadzeń zakonnych; proces zakończony został włączeniem wymienionych do grona „108 polskich męczenników z czasów II wojny światowej”, beatyfikowanych przez papieża Jana Pawła II 13 VI 1999 w Warszawie.

W latach 1980–1990 członek Komitetu Redakcyjnego (następnie Rada Naukowa) „Studiów Gdańskich”, periodyku wydawanego przez Gdańskie Seminarium Duchowne. Autor publikacji z zakresu historii prawa karnego publicznego i kanonicznego w diecezji gdańskiej, między innymi Antypolskie zarządzenia biskupa gdańskiego Karola Spletta w świetle prawa karnego publicznego i kanonicznego (Miesięcznik Diecezji Gdańskiej (MDG) 1976), Administrator Apostolski Diecezji Gdańskiej (1945—1951) (MDG 1977), Prace przygotowawcze i przebieg I Synodu Gdańskiego 10-12 XII 1935 (MDG 1975), Ustawodawstwo I Synodu Gdańskiego i jego duszpasterski charakter (MDG 1975), Wikariusz kapitulny Diecezji Gdańskiej 1951—1956 („Studia Gdańskie” 1978), Biskupi Sąd Duchowny w Gdańsku w latach 1922—1945 (MDG 1978), Organizacja Kościoła na Ziemiach Odzyskanych ( „Gwiazda Morza” 1985), Obowiązek opanowania języka polskiego przez duchowieństwo gdańskie w latach 1935—1939 (MDG 1978).

27 V 1996 został zasztyletowany w swoim mieszkaniu w Gdyni. 3 VI 1996, w kościele Najświętszego Serca Pana Jezusa w Gdyni mszę świętą pod przewodnictwem abp. Tadeusza Gocłowskiego, biskupów: elbląskiego Andrzeja Śliwińskiego, pelplińskiego Jana Bernarda Szlagi i pomocniczego gdańskiego Zygmunta Pawłowicza koncelebrowało 284 kapłanów, w tym przedstawiciele diecezjalnych Sądów Kościelnych z całej Polski. Po mszy pochowany na Cmentarzu Komunalnym nr 5, Łostowickim.

Odbyły się dwa odrębne, tajne („z uwagi na dobre imię zamordowanego księdza” – jak uzasadniał sąd) procesy domniemanych sprawców. Na kary po 25 lat więzienia zostali skazani: mieszkaniec Sopotu mający wcześniej na koncie drobne kradzieże i włamania oraz rumuński włóczęga. Dziennikarzom śledczym udało się ustalić, że ofiara przestępstwa, pod pozorem udzielania pomocy charytatywnej, zwabiała do mieszkania osoby proszące o wsparcie, aby później wykorzystywać je homoseksualnie. Niektóre zeznania, złożone w pierwszych dniach śledztwa, świadczyły o wcześniejszych pedofilskich czynach księdza w stosunku do nieletnich ministrantów. JANSZ