BUTNICKI STANISŁAW, profesor Politechniki Gdańskiej
m (Blazejsliwinski przeniósł stronę BUTNICKI STANISŁAW na BUTNICKI STANISŁAW, profesor Politechniki Gdańskiej) |
|||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:GDANKSK LOGOTYP.jpg|thumb|'''Hasło powstało dzięki Miastu Gdańsk''']] | [[File:GDANKSK LOGOTYP.jpg|thumb|'''Hasło powstało dzięki Miastu Gdańsk''']] | ||
[[File:GAIT LOGOTYP.jpg|thumb|'''Partner redakcji''']] | [[File:GAIT LOGOTYP.jpg|thumb|'''Partner redakcji''']] | ||
| − | '''STANISŁAW BUTNICKI''' (25 VI 1917 Jałowiecka Góra, Łotwa – 9 III 2005 Gdańsk), specjalista z dziedziny inżynierii materiałowej, mechaniki, budowy i eksploatacji maszyn, profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA| Politechniki Gdańskiej]] (PG). Syn Michała i Malwiny z domu Kruszyńskiej. W 1938 | + | '''STANISŁAW BUTNICKI''' (25 VI 1917 Jałowiecka Góra, Łotwa – 9 III 2005 Gdańsk), specjalista z dziedziny inżynierii materiałowej, mechaniki, budowy i eksploatacji maszyn, profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA| Politechniki Gdańskiej]] (PG). Syn Michała i Malwiny z domu Kruszyńskiej. W 1938 uzyskał maturę w Państwowym Gimnazjum w Krasławiu (Krāslava, Kruoslova, Łotwa) i rozpoczął studia na uniwersytecie w Rydze. Po wybuchu II wojny światowej został wcielony do wojska łotewskiego, następnie do Armii Czerwonej, z której zdezerterował w lipcu 1941. Od 1942 do 9 V 1945 przebywał na robotach przymusowych w Berlinie, pracując między innymi w zakładach AEG.<br/><br/> |
| − | Od 1945 | + | Od 1945 mieszkał w Gdańsku. W 1950 ukończył [[WYDZIAŁ MECHANICZNY POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydział Mechaniczny]] PG, magister inżynier mechanik. W latach 1948–1950 był pracownikiem PG, 1950–1963 kierownikiem Centralnego Laboratorium [[STOCZNIA GDAŃSKA| Stoczni Gdańskiej]], 1963–1965 i 1967–1970 kierownikiem Zespołu Zakładów Materiałoznawstwa Okrętowego Ośrodka Badawczego Przemysłu Okrętowego w Centralnym Biurze Konstrukcji Okrętowych nr 1 w Gdańsku.<br/><br/> |
| − | Od 1961 | + | Od 1961 doktor (przewód na Wydziale Technologii Maszyn PG), od 1963 doktor habilitowany (przewód na Wydziale Budowy Okrętów), od 1965 na stanowisku docenta. W latach 1965–1966 był profesorem na uniwersytecie w Bagdadzie w Iraku. Od 1970 do 1991 ponownie pracował na PG, od 1974 profesor tytularny. W latach 1970–1974 był zastępcą dyrektora do spraw naukowych Instytutu Technologii Materiałów Maszynowych i Spawalnictwa na Wydziale Mechaniczno-Technologicznym PG, 1974–1979 jego dyrektorem, 1982–1984 kierownikiem Zakładu Metaloznawstwa i Obróbki Cieplnej, w okresie 1984–1987 dziekanem Wydziału Mechaniczno-Technologicznego PG. W latach 1982–1988 przewodniczył Komisji Biblioteczno-Wydawniczej w Bibliotece Głównej PG. Od 1988 na emeryturze. <br/><br/> |
Autor i współautor prac o tematyce metaloznawstwa, techniki wytwarzania i spawalnictwa: czterech monografii, między innymi ''Stale i żeliwa dla przemysłu okrętowego'' (1971), ''Spawalność i kruchość stali'' (1975, 1979, 1991), trzech skryptów, między innymi ''Wpływ zgniotu na zimno na zmianę własności mechanicznych metali'' (1978). Także autor książki autobiograficznej ''Wspomnienia Polaka z Łotwy'' (1999). | Autor i współautor prac o tematyce metaloznawstwa, techniki wytwarzania i spawalnictwa: czterech monografii, między innymi ''Stale i żeliwa dla przemysłu okrętowego'' (1971), ''Spawalność i kruchość stali'' (1975, 1979, 1991), trzech skryptów, między innymi ''Wpływ zgniotu na zimno na zmianę własności mechanicznych metali'' (1978). Także autor książki autobiograficznej ''Wspomnienia Polaka z Łotwy'' (1999). | ||
Był członkiem Komitetu Nauki o Materiałach Polskiej Akademii Nauk (PAN; 1978–1980), Komitetu Mechaniki PAN, Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich (SIMP, przewodniczący koła na PG), gdańskiego oddziału Naczelnej Organizacji Technicznej. W 1978 roku został ekspertem Gdańskich Zakładów Rafineryjnych. <br/><br/> | Był członkiem Komitetu Nauki o Materiałach Polskiej Akademii Nauk (PAN; 1978–1980), Komitetu Mechaniki PAN, Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich (SIMP, przewodniczący koła na PG), gdańskiego oddziału Naczelnej Organizacji Technicznej. W 1978 roku został ekspertem Gdańskich Zakładów Rafineryjnych. <br/><br/> | ||
Odznaczony między innymi Brązowym Krzyżem Zasługi, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem im. inż. Stanisława Olszewskiego, przyznawanego przez Sekcję Spawalniczą SIMP-u.<br/><br/> | Odznaczony między innymi Brązowym Krzyżem Zasługi, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem im. inż. Stanisława Olszewskiego, przyznawanego przez Sekcję Spawalniczą SIMP-u.<br/><br/> | ||
| − | Był żonaty z Zofią z domu Rusiecką (29 VIII 1924 Mosty – 2 IX 2011 Gdańsk) | + | Był żonaty z Zofią z domu Rusiecką (29 VIII 1924 Mosty – 2 IX 2011 Gdańsk), ojciec Krystyny i Jolanty. Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 18:36, 6 wrz 2022
STANISŁAW BUTNICKI (25 VI 1917 Jałowiecka Góra, Łotwa – 9 III 2005 Gdańsk), specjalista z dziedziny inżynierii materiałowej, mechaniki, budowy i eksploatacji maszyn, profesor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Michała i Malwiny z domu Kruszyńskiej. W 1938 uzyskał maturę w Państwowym Gimnazjum w Krasławiu (Krāslava, Kruoslova, Łotwa) i rozpoczął studia na uniwersytecie w Rydze. Po wybuchu II wojny światowej został wcielony do wojska łotewskiego, następnie do Armii Czerwonej, z której zdezerterował w lipcu 1941. Od 1942 do 9 V 1945 przebywał na robotach przymusowych w Berlinie, pracując między innymi w zakładach AEG.
Od 1945 mieszkał w Gdańsku. W 1950 ukończył Wydział Mechaniczny PG, magister inżynier mechanik. W latach 1948–1950 był pracownikiem PG, 1950–1963 kierownikiem Centralnego Laboratorium Stoczni Gdańskiej, 1963–1965 i 1967–1970 kierownikiem Zespołu Zakładów Materiałoznawstwa Okrętowego Ośrodka Badawczego Przemysłu Okrętowego w Centralnym Biurze Konstrukcji Okrętowych nr 1 w Gdańsku.
Od 1961 doktor (przewód na Wydziale Technologii Maszyn PG), od 1963 doktor habilitowany (przewód na Wydziale Budowy Okrętów), od 1965 na stanowisku docenta. W latach 1965–1966 był profesorem na uniwersytecie w Bagdadzie w Iraku. Od 1970 do 1991 ponownie pracował na PG, od 1974 profesor tytularny. W latach 1970–1974 był zastępcą dyrektora do spraw naukowych Instytutu Technologii Materiałów Maszynowych i Spawalnictwa na Wydziale Mechaniczno-Technologicznym PG, 1974–1979 jego dyrektorem, 1982–1984 kierownikiem Zakładu Metaloznawstwa i Obróbki Cieplnej, w okresie 1984–1987 dziekanem Wydziału Mechaniczno-Technologicznego PG. W latach 1982–1988 przewodniczył Komisji Biblioteczno-Wydawniczej w Bibliotece Głównej PG. Od 1988 na emeryturze.
Autor i współautor prac o tematyce metaloznawstwa, techniki wytwarzania i spawalnictwa: czterech monografii, między innymi Stale i żeliwa dla przemysłu okrętowego (1971), Spawalność i kruchość stali (1975, 1979, 1991), trzech skryptów, między innymi Wpływ zgniotu na zimno na zmianę własności mechanicznych metali (1978). Także autor książki autobiograficznej Wspomnienia Polaka z Łotwy (1999).
Był członkiem Komitetu Nauki o Materiałach Polskiej Akademii Nauk (PAN; 1978–1980), Komitetu Mechaniki PAN, Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich (SIMP, przewodniczący koła na PG), gdańskiego oddziału Naczelnej Organizacji Technicznej. W 1978 roku został ekspertem Gdańskich Zakładów Rafineryjnych.
Odznaczony między innymi Brązowym Krzyżem Zasługi, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem im. inż. Stanisława Olszewskiego, przyznawanego przez Sekcję Spawalniczą SIMP-u.
Był żonaty z Zofią z domu Rusiecką (29 VIII 1924 Mosty – 2 IX 2011 Gdańsk), ojciec Krystyny i Jolanty. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
