BEHREND HEINRICH THEODOR, kupiec, radny
| Linia 4: | Linia 4: | ||
'''HEINRICH THEODOR BEHREND''' (26 IV 1817 Gdańsk – 10 III 1893 Sopot), kupiec, [[RADA MIEJSKA | radny Gdańska]]. Syn [[BEHREND WILHELM MICHAEL THEODOR | Wilhelma Michaela Theodora Behrenda]]. Do szkoły chodził w miejscowości Schulpforta (obecnie Schulpforte, część miasta Naumburg w Saksonii-Anhalt), maturę uzyskał w 1836, przez rok studiował na uniwersytecie w Berlinie. Po rezygnacji ze studiów, od 1837 pracował we współpracujących z ojcem firmach handlowych w Halle i Berlinie, odbył trzyletnią podróż po Ameryce Południowej. W 1842 powrócił do Gdańska, rok później przebywał w Algierze i Maroku. 1 I 1844 został udziałowcem w firmie ojca „Th. Behrend”.<br/><br/> | '''HEINRICH THEODOR BEHREND''' (26 IV 1817 Gdańsk – 10 III 1893 Sopot), kupiec, [[RADA MIEJSKA | radny Gdańska]]. Syn [[BEHREND WILHELM MICHAEL THEODOR | Wilhelma Michaela Theodora Behrenda]]. Do szkoły chodził w miejscowości Schulpforta (obecnie Schulpforte, część miasta Naumburg w Saksonii-Anhalt), maturę uzyskał w 1836, przez rok studiował na uniwersytecie w Berlinie. Po rezygnacji ze studiów, od 1837 pracował we współpracujących z ojcem firmach handlowych w Halle i Berlinie, odbył trzyletnią podróż po Ameryce Południowej. W 1842 powrócił do Gdańska, rok później przebywał w Algierze i Maroku. 1 I 1844 został udziałowcem w firmie ojca „Th. Behrend”.<br/><br/> | ||
| − | Otrzymany od ojca kapitał zainwestował wraz z bratem [[BEHREND MAXIMILIAN | Maximilianem Behrendem]], kupując 1 V 1849 | + | Otrzymany od ojca kapitał zainwestował wraz z bratem [[BEHREND MAXIMILIAN | Maximilianem Behrendem]], kupując 1 V 1849 [[FABRYKA KARABINÓW | fabrykę karabinów]] od Emila H. Burruckera. Przedsięwzięcie to zakończyło się w 1853 plajtą. Po śmierci ojca bracia utworzyli 1 VIII 1861 spółkę handlową „Th. Behrend & Co.”, której upadłość ogłoszono 17 VII 1863 (efekt nietrafionych inwestycji i zadłużenia firmy, wynoszącego 1 863 526 000 talarów, przy wartości aktywów 291 000 talarów). W Berlinie zlicytowano cenną kolekcję odziedziczonych po ojcu obrazów, musiał sprzedać willę Hochwasser (Stawowie, obecnie Sopot al. Niepodległości 618), powozy i konie, a także w 1854 kamienicę przy Alter Ross 5 (ul. Grząska), którą nabył [[HIRSCH DANIEL HEINRICH | Daniel Heinrich Hirsch]]. <br/><br/> |
Nie odgrywał już później znaczącej roli w działalności handlowej w Gdańsku. W latach 1844–1865 członek Rady Miejskiej, 1856–1863 gdański poseł do sejmiku prowincji Prusy w Królewcu. W 1846 członek [[TOWARZYSTWO PRZYJACIÓŁ SZTUKI | Towarzystwa Przyjaciół Sztuki]], był członkiem Zarządu [[KORPORACJA KUPCÓW GDAŃSKICH | Korporacji Kupców Gdańskich]]. Z Ferdinandem Augustem Witzlebenem opublikował broszurę ''Ansichten über die Danzig-Zoppot–Eisenbahn'' (Danzig 1847), w której postulował konieczność budowy linii kolejowej Gdańsk-Sopot dla dalszego rozwoju gospodarczego Gdańska. Pisał wiersze, tłumaczył na język niemiecki poezje, w tym romantyczne dramaty.<br/><br/> | Nie odgrywał już później znaczącej roli w działalności handlowej w Gdańsku. W latach 1844–1865 członek Rady Miejskiej, 1856–1863 gdański poseł do sejmiku prowincji Prusy w Królewcu. W 1846 członek [[TOWARZYSTWO PRZYJACIÓŁ SZTUKI | Towarzystwa Przyjaciół Sztuki]], był członkiem Zarządu [[KORPORACJA KUPCÓW GDAŃSKICH | Korporacji Kupców Gdańskich]]. Z Ferdinandem Augustem Witzlebenem opublikował broszurę ''Ansichten über die Danzig-Zoppot–Eisenbahn'' (Danzig 1847), w której postulował konieczność budowy linii kolejowej Gdańsk-Sopot dla dalszego rozwoju gospodarczego Gdańska. Pisał wiersze, tłumaczył na język niemiecki poezje, w tym romantyczne dramaty.<br/><br/> | ||
W 1863 sprzedał odziedziczoną po ojcu kamienicę przy Frauengasse 39 (ul. Mariacka) i kamienicę przy Brotbänkengasse 6 (ul. Chlebnicka), w której mieszkał w latach 1854–1863 i w 1864 wraz z rodziną wyjechał do Szwajcarii, gdzie pracował jako dyrektor banku w Genewie. Powrócił do Gdańska około roku 1884 jako emeryt. Mieszkał w wynajętych lokalach w Gdańsku i Sopocie. Pochowany w rodzinnym grobie na cmentarzu Zbawiciela ([[CMENTARZE NA CHEŁMIE | cmentarze na Chełmie]]). <br/><br/> | W 1863 sprzedał odziedziczoną po ojcu kamienicę przy Frauengasse 39 (ul. Mariacka) i kamienicę przy Brotbänkengasse 6 (ul. Chlebnicka), w której mieszkał w latach 1854–1863 i w 1864 wraz z rodziną wyjechał do Szwajcarii, gdzie pracował jako dyrektor banku w Genewie. Powrócił do Gdańska około roku 1884 jako emeryt. Mieszkał w wynajętych lokalach w Gdańsku i Sopocie. Pochowany w rodzinnym grobie na cmentarzu Zbawiciela ([[CMENTARZE NA CHEŁMIE | cmentarze na Chełmie]]). <br/><br/> | ||
| − | 12 VIII 1843 | + | 12 VIII 1843 w [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny]] zawarł związek małżeński z panną Johanną Heleną Erdmuth (12 VIII 1824 Starzyno koło Pucka – 1 X 1885 Gdańsk-Wrzeszcz), córką [[GRASS FRIEDRICH GUSTAV | Friedricha Gustava von Grassa]], właściciela ziemskiego. Najstarsza córka, Ramona Eleonora (1 VI 1844 Gdańsk – po 1900) była żoną landrata wejherowskiego (1862-1868), następnie landrata w Wiesbaden, doktora praw Paula von Jordana, w 1893 była wdową. Miał też synów: Victora Heinricha Theodora (29 III 1846 Gdańsk – 12 VII 1867 Genewa, w obecności rodziców na tyfus), Maxa Wofganga (ur. 20 VIII 1849 Gdańsk) zawodowego żołnierza, w 1893 kapitana w 143. Regimencie Piechoty, po 1910 emeryta w randze majora, [[BEHREND PAUL GERHARD | Paula Gerharda]] i Wilhelma Arthura Josepha (ur. 6 III 1855 Gdańsk), dr filozofii w zakresie muzykologii, około 1900 właściciela majątku rolnego w Wielkopolsce, urzędnika w Berlinie. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 06:39, 8 wrz 2022
HEINRICH THEODOR BEHREND (26 IV 1817 Gdańsk – 10 III 1893 Sopot), kupiec, radny Gdańska. Syn Wilhelma Michaela Theodora Behrenda. Do szkoły chodził w miejscowości Schulpforta (obecnie Schulpforte, część miasta Naumburg w Saksonii-Anhalt), maturę uzyskał w 1836, przez rok studiował na uniwersytecie w Berlinie. Po rezygnacji ze studiów, od 1837 pracował we współpracujących z ojcem firmach handlowych w Halle i Berlinie, odbył trzyletnią podróż po Ameryce Południowej. W 1842 powrócił do Gdańska, rok później przebywał w Algierze i Maroku. 1 I 1844 został udziałowcem w firmie ojca „Th. Behrend”.
Otrzymany od ojca kapitał zainwestował wraz z bratem Maximilianem Behrendem, kupując 1 V 1849 fabrykę karabinów od Emila H. Burruckera. Przedsięwzięcie to zakończyło się w 1853 plajtą. Po śmierci ojca bracia utworzyli 1 VIII 1861 spółkę handlową „Th. Behrend & Co.”, której upadłość ogłoszono 17 VII 1863 (efekt nietrafionych inwestycji i zadłużenia firmy, wynoszącego 1 863 526 000 talarów, przy wartości aktywów 291 000 talarów). W Berlinie zlicytowano cenną kolekcję odziedziczonych po ojcu obrazów, musiał sprzedać willę Hochwasser (Stawowie, obecnie Sopot al. Niepodległości 618), powozy i konie, a także w 1854 kamienicę przy Alter Ross 5 (ul. Grząska), którą nabył Daniel Heinrich Hirsch.
Nie odgrywał już później znaczącej roli w działalności handlowej w Gdańsku. W latach 1844–1865 członek Rady Miejskiej, 1856–1863 gdański poseł do sejmiku prowincji Prusy w Królewcu. W 1846 członek Towarzystwa Przyjaciół Sztuki, był członkiem Zarządu Korporacji Kupców Gdańskich. Z Ferdinandem Augustem Witzlebenem opublikował broszurę Ansichten über die Danzig-Zoppot–Eisenbahn (Danzig 1847), w której postulował konieczność budowy linii kolejowej Gdańsk-Sopot dla dalszego rozwoju gospodarczego Gdańska. Pisał wiersze, tłumaczył na język niemiecki poezje, w tym romantyczne dramaty.
W 1863 sprzedał odziedziczoną po ojcu kamienicę przy Frauengasse 39 (ul. Mariacka) i kamienicę przy Brotbänkengasse 6 (ul. Chlebnicka), w której mieszkał w latach 1854–1863 i w 1864 wraz z rodziną wyjechał do Szwajcarii, gdzie pracował jako dyrektor banku w Genewie. Powrócił do Gdańska około roku 1884 jako emeryt. Mieszkał w wynajętych lokalach w Gdańsku i Sopocie. Pochowany w rodzinnym grobie na cmentarzu Zbawiciela ( cmentarze na Chełmie).
12 VIII 1843 w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny zawarł związek małżeński z panną Johanną Heleną Erdmuth (12 VIII 1824 Starzyno koło Pucka – 1 X 1885 Gdańsk-Wrzeszcz), córką Friedricha Gustava von Grassa, właściciela ziemskiego. Najstarsza córka, Ramona Eleonora (1 VI 1844 Gdańsk – po 1900) była żoną landrata wejherowskiego (1862-1868), następnie landrata w Wiesbaden, doktora praw Paula von Jordana, w 1893 była wdową. Miał też synów: Victora Heinricha Theodora (29 III 1846 Gdańsk – 12 VII 1867 Genewa, w obecności rodziców na tyfus), Maxa Wofganga (ur. 20 VIII 1849 Gdańsk) zawodowego żołnierza, w 1893 kapitana w 143. Regimencie Piechoty, po 1910 emeryta w randze majora, Paula Gerharda i Wilhelma Arthura Josepha (ur. 6 III 1855 Gdańsk), dr filozofii w zakresie muzykologii, około 1900 właściciela majątku rolnego w Wielkopolsce, urzędnika w Berlinie.
