ASSMANN HERBERT, lekarz
| Linia 7: | Linia 7: | ||
'''HERBERT ASSMANN''' (25 XI 1882 Gdańsk – 27 II 1950 Oldenburg, Dolna Saksonia), lekarz. Syn gdańskiego prawnika i sędziego Edwina Roberta Assmanna (1834–1890) i Anny Steimmig (1859–1933). Maturę zdał w 1900 w gdańskim [[GIMNAZJUM MIEJSKIE | Gimnazjum Miejskim]]. Studiował medycynę na uniwersytetach we Freiburgu i Monachium, kończąc naukę w Królewcu, gdzie w 1905 uzyskał doktorat za pracę o działalności państwowego zakładu higieny w Gdańsku ''Aus der hygienischen Untersuchungsanstalt der Stadt Danzig'' (1905). <br /><br /> | '''HERBERT ASSMANN''' (25 XI 1882 Gdańsk – 27 II 1950 Oldenburg, Dolna Saksonia), lekarz. Syn gdańskiego prawnika i sędziego Edwina Roberta Assmanna (1834–1890) i Anny Steimmig (1859–1933). Maturę zdał w 1900 w gdańskim [[GIMNAZJUM MIEJSKIE | Gimnazjum Miejskim]]. Studiował medycynę na uniwersytetach we Freiburgu i Monachium, kończąc naukę w Królewcu, gdzie w 1905 uzyskał doktorat za pracę o działalności państwowego zakładu higieny w Gdańsku ''Aus der hygienischen Untersuchungsanstalt der Stadt Danzig'' (1905). <br /><br /> | ||
Pracując jako lekarz, habilitował się w 1913 na uniwersytecie w Lipsku. Następnie był docentem prywatnym tej uczelni, od 1927 profesorem patologii i terapii. Specjalizował się w wykorzystaniu aparatury rentgenowskiej do leczenia schorzeń płuc i narządów jamy brzusznej. Był prekursorem tych metod terapeutycznych w medycynie, autorem cenionych podręczników medycznych (w Niemczech do 1950 po siedem wydań), między innymi ''Die klinische Röntgendiagnostik der inneren Erkrankungen'' (2 tomy, Leipzig 1922) i ''Lehrbuch der inneren Medizin'' (2 tomy, Berlin 1931). W 1931 został powołany na profesora i kierownika Kliniki Internistycznej uniwersytetu w Królewcu. Wiosną 1945, już po zdobyciu miasta przez Rosjan, ewakuował się do Niemiec. Był szefem szpitala Czerwonego Krzyża w Oldenburgu. <br/><br/> | Pracując jako lekarz, habilitował się w 1913 na uniwersytecie w Lipsku. Następnie był docentem prywatnym tej uczelni, od 1927 profesorem patologii i terapii. Specjalizował się w wykorzystaniu aparatury rentgenowskiej do leczenia schorzeń płuc i narządów jamy brzusznej. Był prekursorem tych metod terapeutycznych w medycynie, autorem cenionych podręczników medycznych (w Niemczech do 1950 po siedem wydań), między innymi ''Die klinische Röntgendiagnostik der inneren Erkrankungen'' (2 tomy, Leipzig 1922) i ''Lehrbuch der inneren Medizin'' (2 tomy, Berlin 1931). W 1931 został powołany na profesora i kierownika Kliniki Internistycznej uniwersytetu w Królewcu. Wiosną 1945, już po zdobyciu miasta przez Rosjan, ewakuował się do Niemiec. Był szefem szpitala Czerwonego Krzyża w Oldenburgu. <br/><br/> | ||
| − | 14 VIII 1909 ożenił się ze swoją kuzynką Eleonorą Steimmig (ur. 1888 Gdańsk), córką [[STEIMMIG RUDOLF | Rudolfa Steimmiga]], ojciec trzech synów i dwóch córek. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: ludzie]] | + | 14 VIII 1909 ożenił się ze swoją kuzynką Eleonorą Steimmig (ur. 1888 Gdańsk), córką [[STEIMMIG RUDOLF, inżynier, przedsiębiorca | Rudolfa Steimmiga]], ojciec trzech synów i dwóch córek. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: ludzie]] |
Wersja z 14:35, 8 gru 2022
HERBERT ASSMANN (25 XI 1882 Gdańsk – 27 II 1950 Oldenburg, Dolna Saksonia), lekarz. Syn gdańskiego prawnika i sędziego Edwina Roberta Assmanna (1834–1890) i Anny Steimmig (1859–1933). Maturę zdał w 1900 w gdańskim Gimnazjum Miejskim. Studiował medycynę na uniwersytetach we Freiburgu i Monachium, kończąc naukę w Królewcu, gdzie w 1905 uzyskał doktorat za pracę o działalności państwowego zakładu higieny w Gdańsku Aus der hygienischen Untersuchungsanstalt der Stadt Danzig (1905).
Pracując jako lekarz, habilitował się w 1913 na uniwersytecie w Lipsku. Następnie był docentem prywatnym tej uczelni, od 1927 profesorem patologii i terapii. Specjalizował się w wykorzystaniu aparatury rentgenowskiej do leczenia schorzeń płuc i narządów jamy brzusznej. Był prekursorem tych metod terapeutycznych w medycynie, autorem cenionych podręczników medycznych (w Niemczech do 1950 po siedem wydań), między innymi Die klinische Röntgendiagnostik der inneren Erkrankungen (2 tomy, Leipzig 1922) i Lehrbuch der inneren Medizin (2 tomy, Berlin 1931). W 1931 został powołany na profesora i kierownika Kliniki Internistycznej uniwersytetu w Królewcu. Wiosną 1945, już po zdobyciu miasta przez Rosjan, ewakuował się do Niemiec. Był szefem szpitala Czerwonego Krzyża w Oldenburgu.
14 VIII 1909 ożenił się ze swoją kuzynką Eleonorą Steimmig (ur. 1888 Gdańsk), córką Rudolfa Steimmiga, ojciec trzech synów i dwóch córek.
