BÄR MAX, dyrektor Archiwum Państwowego w Gdańsku
| Linia 3: | Linia 3: | ||
'''MAX BÄR''' (21 X 1855 Groß Schacksdorf, Saksonia – 16 V 1928 Koblencja), dyrektor [[ARCHIWA | Archiwum Państwowego]] w Gdańsku. Syn pastora, osierocony przez ojca w wieku dwóch lat. Od 1865 uczył się w Cottbus, po maturze w latach 1875–1880 studiował filologie hebrajską, grecką, historię, nauki pomocnicze historii na uniwersytecie w Lipsku, w 1880 obronił doktorat na uniwersytecie w Jenie. W późniejszym czasie nauczył się języka polskiego. Pracował w archiwach państwowych w Poznaniu (1880–1883), po konflikcie z przełożonym przeniesiony został do Koblencji (1883–1888), następnie pracował w archiwach w Szczecinie (1888–1896), Hanowerze (1896–1897), był kierownikiem archiwum w Osnabrücku (1897–1901).<br/><br/> | '''MAX BÄR''' (21 X 1855 Groß Schacksdorf, Saksonia – 16 V 1928 Koblencja), dyrektor [[ARCHIWA | Archiwum Państwowego]] w Gdańsku. Syn pastora, osierocony przez ojca w wieku dwóch lat. Od 1865 uczył się w Cottbus, po maturze w latach 1875–1880 studiował filologie hebrajską, grecką, historię, nauki pomocnicze historii na uniwersytecie w Lipsku, w 1880 obronił doktorat na uniwersytecie w Jenie. W późniejszym czasie nauczył się języka polskiego. Pracował w archiwach państwowych w Poznaniu (1880–1883), po konflikcie z przełożonym przeniesiony został do Koblencji (1883–1888), następnie pracował w archiwach w Szczecinie (1888–1896), Hanowerze (1896–1897), był kierownikiem archiwum w Osnabrücku (1897–1901).<br/><br/> | ||
Od lipca 1901 radca archiwalny, od 15 VIII 1901 w Gdańsku, kierownik Królewskiego Archiwum Państwowego (gdzie mieszkał), w latach 1905–1912 jego dyrektor, od 1910 tajny radca archiwalny (tytuł odebrał w sierpniu z rąk cesarza na zamku w Malborku). Nadzorował budowę gmachu archiwum gdańskiego, kierował jego organizacją, uruchomieniem i opracowaniem zasobu (wedle własnej koncepcji). Scalił w jeden zasób archiwalny zbiory dawnego archiwum miasta Gdańska oraz akt z Pomorza, w tym dokumentów urzędów polskich (do 1772) i pruskich (po 1772). Autor prac naukowych poświęconych historii Gdańska i Pomorza Wschodniego, opartych na materiale źródłowym, dotyczących sądownictwa w Prusach i rozwoju terytorialnego Gdańska i Prus w czasach Fryderyka II. Wydał drukiem inwentarz ksiąg kościelnych przechowywanych w gdańskim archiwum.<br/><br/> | Od lipca 1901 radca archiwalny, od 15 VIII 1901 w Gdańsku, kierownik Królewskiego Archiwum Państwowego (gdzie mieszkał), w latach 1905–1912 jego dyrektor, od 1910 tajny radca archiwalny (tytuł odebrał w sierpniu z rąk cesarza na zamku w Malborku). Nadzorował budowę gmachu archiwum gdańskiego, kierował jego organizacją, uruchomieniem i opracowaniem zasobu (wedle własnej koncepcji). Scalił w jeden zasób archiwalny zbiory dawnego archiwum miasta Gdańska oraz akt z Pomorza, w tym dokumentów urzędów polskich (do 1772) i pruskich (po 1772). Autor prac naukowych poświęconych historii Gdańska i Pomorza Wschodniego, opartych na materiale źródłowym, dotyczących sądownictwa w Prusach i rozwoju terytorialnego Gdańska i Prus w czasach Fryderyka II. Wydał drukiem inwentarz ksiąg kościelnych przechowywanych w gdańskim archiwum.<br/><br/> | ||
| − | 1 X 1912 (z powodu choroby żony) wrócił do Koblencji na stanowisko dyrektora archiwum | + | 1 X 1912 (z powodu choroby żony) wrócił do Koblencji na stanowisko dyrektora archiwum, od 1921 na emeryturze. W kwietniu 1889 ożenił się w Berlinie z Margarethą z domu Zitelmann (zm. 1913), ojciec Günthera Ekkeharda (ur. 1890) i Ursuli (ur. 1894). {{author: MrGl}} {{author: MS}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 10:04, 14 kwi 2022
MAX BÄR (21 X 1855 Groß Schacksdorf, Saksonia – 16 V 1928 Koblencja), dyrektor Archiwum Państwowego w Gdańsku. Syn pastora, osierocony przez ojca w wieku dwóch lat. Od 1865 uczył się w Cottbus, po maturze w latach 1875–1880 studiował filologie hebrajską, grecką, historię, nauki pomocnicze historii na uniwersytecie w Lipsku, w 1880 obronił doktorat na uniwersytecie w Jenie. W późniejszym czasie nauczył się języka polskiego. Pracował w archiwach państwowych w Poznaniu (1880–1883), po konflikcie z przełożonym przeniesiony został do Koblencji (1883–1888), następnie pracował w archiwach w Szczecinie (1888–1896), Hanowerze (1896–1897), był kierownikiem archiwum w Osnabrücku (1897–1901).
Od lipca 1901 radca archiwalny, od 15 VIII 1901 w Gdańsku, kierownik Królewskiego Archiwum Państwowego (gdzie mieszkał), w latach 1905–1912 jego dyrektor, od 1910 tajny radca archiwalny (tytuł odebrał w sierpniu z rąk cesarza na zamku w Malborku). Nadzorował budowę gmachu archiwum gdańskiego, kierował jego organizacją, uruchomieniem i opracowaniem zasobu (wedle własnej koncepcji). Scalił w jeden zasób archiwalny zbiory dawnego archiwum miasta Gdańska oraz akt z Pomorza, w tym dokumentów urzędów polskich (do 1772) i pruskich (po 1772). Autor prac naukowych poświęconych historii Gdańska i Pomorza Wschodniego, opartych na materiale źródłowym, dotyczących sądownictwa w Prusach i rozwoju terytorialnego Gdańska i Prus w czasach Fryderyka II. Wydał drukiem inwentarz ksiąg kościelnych przechowywanych w gdańskim archiwum.
1 X 1912 (z powodu choroby żony) wrócił do Koblencji na stanowisko dyrektora archiwum, od 1921 na emeryturze. W kwietniu 1889 ożenił się w Berlinie z Margarethą z domu Zitelmann (zm. 1913), ojciec Günthera Ekkeharda (ur. 1890) i Ursuli (ur. 1894).
