GORDON KRZYSZTOF, aktor, reżyser
m (Blazejsliwinski przeniósł stronę GORDON KRZYSZTOF na GORDON KRZYSZTOF, aktor, reżyser) |
Wersja z 12:28, 24 wrz 2022
KRZYSZTOF GORDON (ur. 14 II 1946 Ostrowiec Świętokrzyski), aktor i reżyser. Ukończył Liceum Ogólnokształcące w Świdniku koło Lublina. W 1968 roku absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie. Po dyplomie do 1970 roku występował w lubelskim Teatrze im. Juliusza Osterwy.
Od 1970 aktor Teatru Wybrzeże, na którego scenie zadebiutował w Termopilach polskich Tadeusza Micińskiego w reżyserii Marka Okopińskiego (premiera 5 XII 1970). Do jego wybitnych, nagradzanych kreacji w macierzystym teatrze należą między innymi role w Maleńkiej Alicji Edwarda Albeego (1971), Cmentarzysku samochodów Fernanda Arrabala (1972), Portrecie Sławomira Mrożka (1988), Coś w rodzaju miłości Arthura Millera (1995), Tylko ta pchła Naomi Wallace (2004). Grał także w sopockim Teatrze Atelier, m.in. w Wilkach Isaaca Bashevisa Singera – Agnieszki Osieckiej (1995), w sztukach George’a Taboriego Weisman i Czerwona Twarz (1995) oraz Jubileusz (1996), w Końcówce Samuela Becketta (2001), Z prochu powstałeś Harolda Pintera (2008).
Począwszy od lat 80. XX wieku występował w telewizji; zagrał między innymi w serialu 07 zgłoś się (1987), w serialach Na dobre i na złe oraz M jak miłość. W kinie wystąpił między innymi w Długu Krzysztofa Krauzego (1999), zwycięzcy Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni; w innym filmie tego reżysera – Mój Nikifor (2004); w Mieście z morza Andrzeja Kotkowskiego (2009).
W latach 70. i 80. XX wieku reżyserował też spektakle w Teatrze Telewizji, między innymi Odchodząc, obejrzyj się Edwarda Wołodarskiego (1979), Derwisz według Mesy Selimovicia (1981), Wilki w nocy Tadeusza Rittnera (1983), Remus Aleksandra Majkowskiego (1987). Reżyserował spektakle teatralne i operowe, w tym musical Przebudzenie wiosny według Franka Wedekinda w Teatrze Muzycznym w Gdyni (2012). Reżyser i aktor wielu spektakli Teatru przy Stole, organizowanego od roku 2000 w siedzibie Towarzystwa Przyjaciół Sopotu (TPS) w Dworku Sierakowskich. Ta inicjatywa przyczyniła się do przyznania TPS nagrody Sopockiej Muzy w dziedzinie kultury w 2010 roku. Sam otrzymał Sopocką Muzę w 1997.
Reżyserował też w radiu, np. Ulicę Kwietną, gdański odpowiednik Matysiaków. Popularność wśród gdańskiej publiczności zdobył szybko – już w 1972, 1973 i 1975 otrzymywał nagrodę widzów im. Iwo Galla. Kilkakrotnie nagradzany przez wojewodę gdańskiego: w 1991 otrzymał nagrodę za rolę w sztuce Mein Kampf Taboriego, w 1995 nagrodę z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru, a w 1996 – nagrodę za rok 1995 za role w Wilkach Singera – Osieckiej oraz w Coś w rodzaju miłości Millera. W 1998 otrzymał Pomorską Nagrodę Artystyczną w dziedzinie aktorstwa, a w 1999 i 2003 Nagrodę Teatralną Marszałka Województwa Pomorskiego. Nagradzany również na krajowych festiwalach teatralnych, między innymi na XIII Festiwalu Teatrów Polski Północnej w Toruniu (1971) nagrodą dla młodego aktora, wyróżnieniem na tym samym festiwalu w roku 1988, Grand Prix Geras na Międzynarodowych Wrocławskich Spotkaniach Teatru Jednego Aktora we Wrocławiu (2007).
W 1978 odznaczony Brązowym, w 1983 Srebrnym, a w 1996 Złotym Krzyżem Zasługi; w 2009 został odznaczony Srebrnym Medalem Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. W 2008 otrzymał Nagrodę Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury z okazji jubileuszu 40-lecia pracy artystycznej, a w 2014 z okazji jubileuszu 45-lecia pracy artystycznej.
