ZABŁOCKI STEFAN KAZIMIERZ, profesor Uniwersytetu Gdańskiego
| Linia 4: | Linia 4: | ||
Pracował także od roku 1985 na uniwersytecie w Szczecinie i w latach 1989–1998 na uniwersytecie w Katowicach (gdzie założył Katedrę Filologii Klasycznej). Prowadził wykłady na wielu uniwersytetach w Europie (Wiedeń, Salzburg, Bonn, Marburg, Münster, Tours, Lund). Jeden z twórców polskiej neolatynistyki (nowożytnego piśmiennictwa łacińskiego). Jeden z pierwszych uczonych polskich publikujących artykuły z tej tematyki w zagranicznych pismach naukowych (podkreślał jedność piśmiennictwa nowołacińskiego, ukazując je jako literaturę uniwersalną, włączając tym samym utwory powstałe na terenie Rzeczypospolitej szlacheckiej w ogólny nurt procesu historycznoliterackiego).<br/><br/> | Pracował także od roku 1985 na uniwersytecie w Szczecinie i w latach 1989–1998 na uniwersytecie w Katowicach (gdzie założył Katedrę Filologii Klasycznej). Prowadził wykłady na wielu uniwersytetach w Europie (Wiedeń, Salzburg, Bonn, Marburg, Münster, Tours, Lund). Jeden z twórców polskiej neolatynistyki (nowożytnego piśmiennictwa łacińskiego). Jeden z pierwszych uczonych polskich publikujących artykuły z tej tematyki w zagranicznych pismach naukowych (podkreślał jedność piśmiennictwa nowołacińskiego, ukazując je jako literaturę uniwersalną, włączając tym samym utwory powstałe na terenie Rzeczypospolitej szlacheckiej w ogólny nurt procesu historycznoliterackiego).<br/><br/> | ||
Autor między innymi ''De Gregorio Samboritano bucolicorum carminum auctore quaestiones'' (1962); ''Antyczne epicedium i elegia żałobna. Geneza i rozwój'' (1965); ''Polsko-łacińskie epicedium renesansowe na tle europejskim'' (1968); ''Poezja polsko-łacińska wczesnego renesansu'' (1973); ''Literatura nowołacińska. Średniowiecze. Renesans. Barok'' (1977), tom studiów ''Od prerenesansu do Oświecenia. Z dziejów inspiracji klasycznych w literaturze polskiej'' (1976); ''Literatura nowołacińska. Średniowiecze – Renesans – Barok'' (1977, wyd. 2: 2010). W 2008 roku wydano zbiór jego rozproszonych (częściowo niedrukowanych wcześniej) studiów ''Od starożytności do neohellenizmu'', a w 2009 we Frankfurcie zbiór studiów w języku niemieckim: ''Studien zur neulateinischen Literatur und zur Rezeption der antiken Dichtung''.<br/><br/> | Autor między innymi ''De Gregorio Samboritano bucolicorum carminum auctore quaestiones'' (1962); ''Antyczne epicedium i elegia żałobna. Geneza i rozwój'' (1965); ''Polsko-łacińskie epicedium renesansowe na tle europejskim'' (1968); ''Poezja polsko-łacińska wczesnego renesansu'' (1973); ''Literatura nowołacińska. Średniowiecze. Renesans. Barok'' (1977), tom studiów ''Od prerenesansu do Oświecenia. Z dziejów inspiracji klasycznych w literaturze polskiej'' (1976); ''Literatura nowołacińska. Średniowiecze – Renesans – Barok'' (1977, wyd. 2: 2010). W 2008 roku wydano zbiór jego rozproszonych (częściowo niedrukowanych wcześniej) studiów ''Od starożytności do neohellenizmu'', a w 2009 we Frankfurcie zbiór studiów w języku niemieckim: ''Studien zur neulateinischen Literatur und zur Rezeption der antiken Dichtung''.<br/><br/> | ||
| − | Żonaty był z Janiną z domu Wieczerską | + | Żonaty był z [[WIECZERSKA-ZABŁOCKA JANINA | Janiną z domu Wieczerską]], dziennikarką, ojciec Agnieszki i Piotra. Pochowany we Wrocławiu. {{author: BŚ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 16:22, 15 lut 2022
STEFAN KAZIMIERZ ZABŁOCKI (9 IV 1932 Rybnik – 8 XII 2001 Gdańsk), naukowiec, polonista, filolog klasyczny, profesor Uniwersytetu Gdańskiego (UG). Na uniwersytecie we Wrocławiu ukończył studia z zakresu filologii polskiej (1955) i klasycznej (1960). Od 1957 roku pracował w Instytucie Filologii Klasycznej uniwersytetu we Wrocławiu, od 1964 doktor. Studia kontynuował w Wiedniu, od roku 1968 doktor habilitowany. Od roku 1969 kierownik jedynego w Polsce Zakładu Neolatynistyki na uniwersytecie we Wrocławiu.
Od 1974 w Gdańsku, docent w Instytucie Filologii Polskiej UG, 1978 profesor nadzwyczajny (tytularny). W latach 1979–1990 kierownik Zakładu Germanistyki na Wydziale Humanistycznym UG, doprowadził w 1987 roku do utworzenia odrębnych studiów germanistycznych (od 1997 roku już w ramach Instytutu Filologii Germańskiej UG). Utworzył w ramach Instytutu Filologii Polskiej Zakład Filologii Klasycznej i Neolatynistyki, którego od 1986 był kierownikiem i który dał początek powstałej w 1994 Katedrze Filologii Klasycznej (od 1991 kierował w nim Zakładem Latynistyki i Literatury Porównawczej).
Pracował także od roku 1985 na uniwersytecie w Szczecinie i w latach 1989–1998 na uniwersytecie w Katowicach (gdzie założył Katedrę Filologii Klasycznej). Prowadził wykłady na wielu uniwersytetach w Europie (Wiedeń, Salzburg, Bonn, Marburg, Münster, Tours, Lund). Jeden z twórców polskiej neolatynistyki (nowożytnego piśmiennictwa łacińskiego). Jeden z pierwszych uczonych polskich publikujących artykuły z tej tematyki w zagranicznych pismach naukowych (podkreślał jedność piśmiennictwa nowołacińskiego, ukazując je jako literaturę uniwersalną, włączając tym samym utwory powstałe na terenie Rzeczypospolitej szlacheckiej w ogólny nurt procesu historycznoliterackiego).
Autor między innymi De Gregorio Samboritano bucolicorum carminum auctore quaestiones (1962); Antyczne epicedium i elegia żałobna. Geneza i rozwój (1965); Polsko-łacińskie epicedium renesansowe na tle europejskim (1968); Poezja polsko-łacińska wczesnego renesansu (1973); Literatura nowołacińska. Średniowiecze. Renesans. Barok (1977), tom studiów Od prerenesansu do Oświecenia. Z dziejów inspiracji klasycznych w literaturze polskiej (1976); Literatura nowołacińska. Średniowiecze – Renesans – Barok (1977, wyd. 2: 2010). W 2008 roku wydano zbiór jego rozproszonych (częściowo niedrukowanych wcześniej) studiów Od starożytności do neohellenizmu, a w 2009 we Frankfurcie zbiór studiów w języku niemieckim: Studien zur neulateinischen Literatur und zur Rezeption der antiken Dichtung.
Żonaty był z Janiną z domu Wieczerską, dziennikarką, ojciec Agnieszki i Piotra. Pochowany we Wrocławiu.
