ŚLEDZIEWSKI GRZEGORZ, kajakarz, olimpijczyk
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File:Grzegorz Śledziewski zdobywa srebrny medal Mistrzostw Świata, 1974.JPG|thumb|Grzegorz Śledziewski zdobywa srebrny medal Mistrzostw Świata, 1974]] | [[File:Grzegorz Śledziewski zdobywa srebrny medal Mistrzostw Świata, 1974.JPG|thumb|Grzegorz Śledziewski zdobywa srebrny medal Mistrzostw Świata, 1974]] | ||
| − | '''GRZEGORZ ŚLEDZIEWSKI''' (ur. 18 VII 1950 Gdańsk), kajakarz. W 1974 | + | '''GRZEGORZ ŚLEDZIEWSKI''' (ur. 18 VII 1950 Gdańsk), kajakarz, specjalista na dystansach 500 i 1000 m. Ukończył gdańskie |
| + | [[CENTRUM KSZTAŁCENIA ZAWODOWEGO I USTAWICZNEGO NR 1 W GDAŃSKU| Technikum Mechaniczno–Elektryczne]], w 1974 absolwent Wydziału Elektrycznego [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (studia wieczorowe), inżynier elektryk. W trakcie kariery sportowej pracował między innymi w Biurze Projektowo-Technologicznym Morskich Stoczni Remontowych. Zawodnik Motławy Gdańsk (1963-1968), MRKS Gdańsk (1969–1973), [[STOCZNIOWIEC | Stoczniowca Gdańsk]] (1973–1980). We wrześniu 1969 na I Centralnej Spartakiadzie Młodzieży wywalczył złoty medal w jedynkach, brązowy w wyścigu na 10 km w dwójkach. W tym samym roku zajął trzecie miejsce na mistrzostwach Europy juniorów w Moskwie w konkurencji jedynek (k-1) na dystansie 500 m.<br/><br/> | ||
W latach 1970–1979 został multimedalistą mistrzostw świata: podczas 7 występów na mistrzostwach świata wywalczył łącznie 14 medali (3 złote, 5 srebrnych, 6 brązowych). W Kopenhadze (1970) wywalczył medal srebrny w k-1 na 500 m i brązowy w k-1 na 1000 m. W Belgradzie (1971) złoty medalista na dystansie 1000 m w k-1, w Tampere (1973) zdobył srebrny medal w k-1 na 1000 m oraz brązowy w k-1 na 500 m. W Meksyku (1974) zdobył 4 medale: złoty w dwójce z Ryszardem Oborskim (k-2, 500 m), srebrny (k-1, 1000 m) oraz brązowy w k-1 na 500 m i brązowy w sztafecie k-1, 4 × 500 m. W Belgradzie (1975) triumfował (ex aequo z Włochem Oreste Perrim) w jedynce na 1000 m i był trzeci na dystansie 2 razy krótszym (k-1, 500 m). Medale mistrzostw świata wywalczył ponadto w Sofii (1977 – srebrny w k-1, 500 m) i w Duisburgu (1979 – srebrny i brązowy w czwórkach, w konkurencji odpowiednio 1000 m i 500 m).<br/><br/> | W latach 1970–1979 został multimedalistą mistrzostw świata: podczas 7 występów na mistrzostwach świata wywalczył łącznie 14 medali (3 złote, 5 srebrnych, 6 brązowych). W Kopenhadze (1970) wywalczył medal srebrny w k-1 na 500 m i brązowy w k-1 na 1000 m. W Belgradzie (1971) złoty medalista na dystansie 1000 m w k-1, w Tampere (1973) zdobył srebrny medal w k-1 na 1000 m oraz brązowy w k-1 na 500 m. W Meksyku (1974) zdobył 4 medale: złoty w dwójce z Ryszardem Oborskim (k-2, 500 m), srebrny (k-1, 1000 m) oraz brązowy w k-1 na 500 m i brązowy w sztafecie k-1, 4 × 500 m. W Belgradzie (1975) triumfował (ex aequo z Włochem Oreste Perrim) w jedynce na 1000 m i był trzeci na dystansie 2 razy krótszym (k-1, 500 m). Medale mistrzostw świata wywalczył ponadto w Sofii (1977 – srebrny w k-1, 500 m) i w Duisburgu (1979 – srebrny i brązowy w czwórkach, w konkurencji odpowiednio 1000 m i 500 m).<br/><br/> | ||
Nie odniósł natomiast sukcesu podczas igrzysk olimpijskich (uczestniczył w nich trzykrotnie), chociaż cztery razy dotarł w różnych konkurencjach do rundy finałowej: w Monachium (1972; VIII miejsce w k-1, 1000 m), w Montrealu (1976; V miejsce w k-1, 500 m i VIII miejsce w k-1, 1000 m) oraz w Moskwie (1980; IV pozycja w k-4, 1000 m). W okresie 1970–1980 wielokrotny mistrz Polski w konkurencjach: k-1, 500 m i k-1, 1000 m oraz w k-1, 10 000 m i k-2, 500 m. <br/><br/> | Nie odniósł natomiast sukcesu podczas igrzysk olimpijskich (uczestniczył w nich trzykrotnie), chociaż cztery razy dotarł w różnych konkurencjach do rundy finałowej: w Monachium (1972; VIII miejsce w k-1, 1000 m), w Montrealu (1976; V miejsce w k-1, 500 m i VIII miejsce w k-1, 1000 m) oraz w Moskwie (1980; IV pozycja w k-4, 1000 m). W okresie 1970–1980 wielokrotny mistrz Polski w konkurencjach: k-1, 500 m i k-1, 1000 m oraz w k-1, 10 000 m i k-2, 500 m. <br/><br/> | ||
W 1971 i 1974 zwycięzca plebiscytu [[DZIENNIK BAŁTYCKI | „Dziennika Bałtyckiego”]] na 10 najlepszych sportowców województwa gdańskiego. Po zakończeniu sportowej kariery, w 1981–1989 trener reprezentacji Finlandii (jego podopieczny, Mikko Kolehmainen, zdobył złoty medal na igrzyskach w Barcelonie w roku 1992 w k-1 na 1000 m). Po powrocie do Polski został przedstawicielem UPM-Kymmene, fińskiej korporacji produkującej papier. | W 1971 i 1974 zwycięzca plebiscytu [[DZIENNIK BAŁTYCKI | „Dziennika Bałtyckiego”]] na 10 najlepszych sportowców województwa gdańskiego. Po zakończeniu sportowej kariery, w 1981–1989 trener reprezentacji Finlandii (jego podopieczny, Mikko Kolehmainen, zdobył złoty medal na igrzyskach w Barcelonie w roku 1992 w k-1 na 1000 m). Po powrocie do Polski został przedstawicielem UPM-Kymmene, fińskiej korporacji produkującej papier. | ||
| − | + | Odznaczonym między innymi złotym medalem „Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe” (1975), odznaką [[ZA ZASŁUGI DLA GDAŃSKA | „Za Zasługi dla Gdańska”]] (1976) i Medalem Prezydenta Gdańska (1976), medalem „Za Zasługi dla Gdańskiego Sportu” (2018). {{author: WSZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | |
Wersja z 11:13, 9 maj 2021
GRZEGORZ ŚLEDZIEWSKI (ur. 18 VII 1950 Gdańsk), kajakarz, specjalista na dystansach 500 i 1000 m. Ukończył gdańskie
Technikum Mechaniczno–Elektryczne, w 1974 absolwent Wydziału Elektrycznego Politechniki Gdańskiej (studia wieczorowe), inżynier elektryk. W trakcie kariery sportowej pracował między innymi w Biurze Projektowo-Technologicznym Morskich Stoczni Remontowych. Zawodnik Motławy Gdańsk (1963-1968), MRKS Gdańsk (1969–1973), Stoczniowca Gdańsk (1973–1980). We wrześniu 1969 na I Centralnej Spartakiadzie Młodzieży wywalczył złoty medal w jedynkach, brązowy w wyścigu na 10 km w dwójkach. W tym samym roku zajął trzecie miejsce na mistrzostwach Europy juniorów w Moskwie w konkurencji jedynek (k-1) na dystansie 500 m.
W latach 1970–1979 został multimedalistą mistrzostw świata: podczas 7 występów na mistrzostwach świata wywalczył łącznie 14 medali (3 złote, 5 srebrnych, 6 brązowych). W Kopenhadze (1970) wywalczył medal srebrny w k-1 na 500 m i brązowy w k-1 na 1000 m. W Belgradzie (1971) złoty medalista na dystansie 1000 m w k-1, w Tampere (1973) zdobył srebrny medal w k-1 na 1000 m oraz brązowy w k-1 na 500 m. W Meksyku (1974) zdobył 4 medale: złoty w dwójce z Ryszardem Oborskim (k-2, 500 m), srebrny (k-1, 1000 m) oraz brązowy w k-1 na 500 m i brązowy w sztafecie k-1, 4 × 500 m. W Belgradzie (1975) triumfował (ex aequo z Włochem Oreste Perrim) w jedynce na 1000 m i był trzeci na dystansie 2 razy krótszym (k-1, 500 m). Medale mistrzostw świata wywalczył ponadto w Sofii (1977 – srebrny w k-1, 500 m) i w Duisburgu (1979 – srebrny i brązowy w czwórkach, w konkurencji odpowiednio 1000 m i 500 m).
Nie odniósł natomiast sukcesu podczas igrzysk olimpijskich (uczestniczył w nich trzykrotnie), chociaż cztery razy dotarł w różnych konkurencjach do rundy finałowej: w Monachium (1972; VIII miejsce w k-1, 1000 m), w Montrealu (1976; V miejsce w k-1, 500 m i VIII miejsce w k-1, 1000 m) oraz w Moskwie (1980; IV pozycja w k-4, 1000 m). W okresie 1970–1980 wielokrotny mistrz Polski w konkurencjach: k-1, 500 m i k-1, 1000 m oraz w k-1, 10 000 m i k-2, 500 m.
W 1971 i 1974 zwycięzca plebiscytu „Dziennika Bałtyckiego” na 10 najlepszych sportowców województwa gdańskiego. Po zakończeniu sportowej kariery, w 1981–1989 trener reprezentacji Finlandii (jego podopieczny, Mikko Kolehmainen, zdobył złoty medal na igrzyskach w Barcelonie w roku 1992 w k-1 na 1000 m). Po powrocie do Polski został przedstawicielem UPM-Kymmene, fińskiej korporacji produkującej papier.
Odznaczonym między innymi złotym medalem „Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe” (1975), odznaką „Za Zasługi dla Gdańska” (1976) i Medalem Prezydenta Gdańska (1976), medalem „Za Zasługi dla Gdańskiego Sportu” (2018).
