HECKER CHRISTOPH, złotnik
m (Blazejsliwinski przeniósł stronę HECKER CHRISTOPH na HECKER CHRISTOPH, złotnik) |
Wersja z 14:27, 28 wrz 2022
CHRISTOPH HECKER (1708 Ziegenhöffschen koło Malborka – 9 X 1784 Gdańsk), złotnik. Nauki pobierał w warsztacie Hieronymusa Holla II. Od połowy 1747 roku zatrudniony jako czeladnik w pracowni Johanna Gottfrieda Schlaubitza, u którego także wykonał pracę mistrzowską w 1751 roku. Prawa miejskie otrzymał 28 I 1752. Funkcję starszego cechu złotników pełnił w latach 1773 i 1777. Po jego śmierci wdowa Adelgunda Constantina z domu Heyse (22 V 1729 – 10 V 1813) prowadziła warsztat jeszcze w roku 1787. Ojciec Johanna Carla (zm. 9 VI 1814), którego zapisał na naukę w 1761 i który kontynuował zawód ojca, będąc od 1784 mistrzem. Podobnie tytuły mistrzowskie uzyskali jego uczniowie: Johann Jacob Plehn, zapisany na naukę w 1761, Nathanael Gottlieb Blanckenheim (1777) oraz Johann Lorentz Bettchen (1778). Nie ukończyli u niego nauki Benjamin Hoppe, zapisany w 1767 i Johann Gottlieb Sckusa (1773). Jako czeladnik pracował u niego od 1761 Nathanael Friedrich Walther.
Używał znaku warsztatowego z pełnym nazwiskiem: HECK/ER, a jako probierz cechowy – znaku z inicjałem H w polu o skomplikowanym obrysie. Zachowały się pojedyncze przykłady zastawy stołowej jego autorstwa – talerz (Zamek Królewski na Wawelu) – oraz kilka sreber sakralnych: kielich i cyborium ( Muzeum Narodowe w Gdańsku, Zieluń), monstrancje (Płock, Zaręby Kościelne, Żuromin), taca z ampułkami (dawniej Lubieszewo) i para świeczników (Łęgowo).
Zob. też złotnictwo.
