WALLENBERG ADOLF, lekarz
| Linia 5: | Linia 5: | ||
| − | '''ADOLF WALLENBERG''' (10 XI 1862 Starogard Gdański – 10 IV 1949 USA), lekarz chorób wewnętrznych, neurolog, psychiatra. Syn Abrahama (1839–1914), lekarza z Nowego Dworu Gdańskiego, po przybyciu do Gdańska zamieszkałego w 1880 w zakupionej od | + | '''ADOLF WALLENBERG''' (10 XI 1862 Starogard Gdański – 10 IV 1949 USA), lekarz chorób wewnętrznych, neurolog, psychiatra. Syn Abrahama (1839–1914), lekarza z Nowego Dworu Gdańskiego, po przybyciu do Gdańska zamieszkałego w 1880 w zakupionej od [[LEMCKE KARL THEODOR HEINRICH | Karla Theodora Lemckego]] położonej przy Heilige-Geist-Gasse 81 (ul. św. Ducha 111/113) kamienicy zwanej „Domem pod Żółwiem” (zob. [[TROSIENER CHRISTIAN HEINRICH | Christian Heinrich Trosiener]]).<br/><br/> |
Maturę uzyskał w 1881 roku w [[GIMNAZJUM MIEJSKIE | Gimnazjum Miejskim]], studiował medycynę na uniwersytecie w Lipsku i Heidelbergu. Po studiach lekarz prywatny w Gdańsku (z gabinetem w ojcowskiej kamienicy, którą sprzedał w 1897), pracował także dla miejskiej kasy chorych. Od 1892 asystent w [[SZPITAL MIEJSKI (Lazaret przy Bramie Oliwskiej) | Szpitalu Miejskim]] (Lazarecie przy Bramie Oliwskiej), od 1 X 1907 kierownik oddziału wewnętrznego tego szpitala, od 1911 w kompleksie [[SZPITAL MIEJSKI WE WRZESZCZU | Szpitala Miejskiego we Wrzeszczu]], od maja 1910 z nominacja cesarza – profesor.<br/><br/> | Maturę uzyskał w 1881 roku w [[GIMNAZJUM MIEJSKIE | Gimnazjum Miejskim]], studiował medycynę na uniwersytecie w Lipsku i Heidelbergu. Po studiach lekarz prywatny w Gdańsku (z gabinetem w ojcowskiej kamienicy, którą sprzedał w 1897), pracował także dla miejskiej kasy chorych. Od 1892 asystent w [[SZPITAL MIEJSKI (Lazaret przy Bramie Oliwskiej) | Szpitalu Miejskim]] (Lazarecie przy Bramie Oliwskiej), od 1 X 1907 kierownik oddziału wewnętrznego tego szpitala, od 1911 w kompleksie [[SZPITAL MIEJSKI WE WRZESZCZU | Szpitala Miejskiego we Wrzeszczu]], od maja 1910 z nominacja cesarza – profesor.<br/><br/> | ||
Autor prac naukowych i podręczników z zakresu medycyny, opisał objawy kliniczne (1895) i wyniki własnych badań (1901) zespołu neurologicznego wywoływanego zamknięciem tętnicy móżdżkowej tylnej dolnej, znanego obecnie jako zespół Wallenberga. W marcu 1928 doktor honoris causa uniwersytetu w Królewcu. Od 1 IV 1928 roku na emeryturze; opuścił Gdańsk w 1937 po przejęciu władzy przez nazistów. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Autor prac naukowych i podręczników z zakresu medycyny, opisał objawy kliniczne (1895) i wyniki własnych badań (1901) zespołu neurologicznego wywoływanego zamknięciem tętnicy móżdżkowej tylnej dolnej, znanego obecnie jako zespół Wallenberga. W marcu 1928 doktor honoris causa uniwersytetu w Królewcu. Od 1 IV 1928 roku na emeryturze; opuścił Gdańsk w 1937 po przejęciu władzy przez nazistów. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 15:51, 10 kwi 2021
ADOLF WALLENBERG (10 XI 1862 Starogard Gdański – 10 IV 1949 USA), lekarz chorób wewnętrznych, neurolog, psychiatra. Syn Abrahama (1839–1914), lekarza z Nowego Dworu Gdańskiego, po przybyciu do Gdańska zamieszkałego w 1880 w zakupionej od Karla Theodora Lemckego położonej przy Heilige-Geist-Gasse 81 (ul. św. Ducha 111/113) kamienicy zwanej „Domem pod Żółwiem” (zob. Christian Heinrich Trosiener).
Maturę uzyskał w 1881 roku w Gimnazjum Miejskim, studiował medycynę na uniwersytecie w Lipsku i Heidelbergu. Po studiach lekarz prywatny w Gdańsku (z gabinetem w ojcowskiej kamienicy, którą sprzedał w 1897), pracował także dla miejskiej kasy chorych. Od 1892 asystent w Szpitalu Miejskim (Lazarecie przy Bramie Oliwskiej), od 1 X 1907 kierownik oddziału wewnętrznego tego szpitala, od 1911 w kompleksie Szpitala Miejskiego we Wrzeszczu, od maja 1910 z nominacja cesarza – profesor.
Autor prac naukowych i podręczników z zakresu medycyny, opisał objawy kliniczne (1895) i wyniki własnych badań (1901) zespołu neurologicznego wywoływanego zamknięciem tętnicy móżdżkowej tylnej dolnej, znanego obecnie jako zespół Wallenberga. W marcu 1928 doktor honoris causa uniwersytetu w Królewcu. Od 1 IV 1928 roku na emeryturze; opuścił Gdańsk w 1937 po przejęciu władzy przez nazistów.
