ŚWIĘTOPEŁK

Wersja z 09:28, 19 wrz 2020

Odnaleziony na Kujawach w końcu XIX wieku sygnet z XIII stulecia, przypisywany Świętopełkowi, ze znakiem interpretowanym jako odwrócona kotwica

Świętopełk według miedziorytu z 1749

Medal z okazji 700-lecia śmierci Świętopełka, Anna Pietrowiec i Krystyna Kręcicka, awers, 1966

Pomnik księcia Świętopełka w Parku Oliwskim

Pomnik księcia Świętopełka
na skwerze przy ul. Szerokiej w dniu odsłonięcia, 22 lipca 2010

Pieczęć piesza księcia Świętopełka (rzeźba na pomniku na skwerze przy ul. Szerokiej wedle odrysu oryginalnej pieczęci)

Pieczęć konna księcia Świętopełka (rzeźba na pomniku na skwerze przy ul. Szerokiej wedle odrysu oryginalnej pieczęci)

ŚWIĘTOPEŁK (zm. 11 I 1266 Gdańsk, pochowany w klasztorze w Oliwie), namiestnik i książę wschodniopomorski z dynastii Sobiesławiców. Najstarszy syn Mściwoja I, po jego śmierci wyniesiony przez księcia krakowskiego Leszka Białego do godności namiestnika Gdańska. Pod koniec życia ojca lub na początku własnych rządów, z pomocą rycerstwa ziemi słupskiej, odzyskał ją dla Pomorza Gdańskiego z rąk Duńczyków. Początkowo współdziałał z Leszkiem Białym, biorąc udział w wyprawie na Prusów w roku 1223. Od tegoż roku popierał militarnie księcia wielkopolskiego Władysława Odonica w walce ze stryjem, Władysławem Laskonogim, przeciwnikiem księcia krakowskiego. Około 1226 roku spowodował lokację na prawie lubeckim miasta Gdańska ( Stare Miasto) i sprowadził do Gdańska dominikanów. Po zawarciu w 1225 sojuszu Leszka Białego z Laskonogim (za cenę następstwa księcia krakowskiego w Wielkopolsce) nie zdecydował się na odstąpienie Odonica (z którym się spowinowacił), co jesienią 1226 ściągnęło na Pomorze Wschodnie inspirowany przez Władysława Laskonogiego i Konrada Mazowieckiego (młodszego brata Leszka) najazd Prusów: zniszczyli klasztory w Oliwie i Żukowie, wymordowali duchownych, w Gdańsku spalili kościół św. Mikołaja. Świętopełk wypowiedział posłuszeństwo Leszkowi Białemu. W styczniu 1227 roku przybrał tytuł książęcy, zajął Nakło, gród ryglujący jedną z najważniejszych dróg na Pomorze Wschodnie. W trakcie mającego wyjaśnić kontrowersje zjazdu w Gąsawie w listopadzie 1227 roku (z udziałem książąt polskich i całego episkopatu polskiego) zaatakował obradujących; podczas ucieczki został zamordowany Leszek Biały. Kościół polski nie potępił Świętopełka, śmierć księcia krakowskiego potraktował jako karę za sprowadzenie pogan na chrześcijański kraj, więcej – w 1231 uzyskał opiekę papieża.

Wykorzystując walki o tron krakowski, Świętopełk umocnił się na Pomorzu Wschodnim, stworzył hierarchię urzędniczą (np. kasztelanowie) i dworską (wojewoda, podkomorzy, cześnik, skarbnik itd.). Rozwijał misję dominikanów gdańskich i cystersów oliwskich w Prusach, próbował osadzić na Pomorzu Wschodnim do walk z Prusami rycerski zakon kalatrawensów z Hiszpanii. Początkowo popierał zakon krzyżacki, w 1234 roku z bratem Samborem II dowodził zwycięską (po bitwie nad rzeką Dzierzgoń), wspólną krzyżacko-polską wyprawą na Prusy (w rewanżu Prusacy złupili okolice Gdańska, niszcząc klasztor w Oliwie). W roku 1233 zmuszony był wydzielić młodszym braciom dzielnice, przekazując Samborowi II ziemię tczewską, a Raciborowi – ziemię białogardzką (Białogard nad Łebą). Około 1236 opanował ziemię sławieńską. Okres powodzenia zakończyły: w 1236 bunt Sambora II, który uważał się za pokrzywdzonego przy podziale ojcowizny; pretensje biskupa włocławskiego o pobór dziesięcin z Pomorza Gdańskiego; dążenie Krzyżaków do dominacji nad dolną Wisłą. Świętopełk odpowiedział uwięzieniem brata (skazany na wygnanie uszedł do Krzyżaków) i zniszczeniem w 1238 kujawskich dóbr biskupa włocławskiego (za co biskup obłożył go klątwą). Na krótko opanował Bydgoszcz (odbitą przez księcia kujawskiego Kazimierza). W latach 1242–1253 stawiał czoło Krzyżakom, młodszym braciom (także Raciborowi), Konradowi Mazowieckiemu, jego synom i książętom wielkopolskim. Wroga mu koalicja planowała rozbiór Pomorza Wschodniego. Krzyżacy atakowali okolice Gdańska (niszcząc Oliwę w 1246, 1247 i 1252), w walkach poległ jego syn Jan, a drugiego, Mściwoja II, oddać musiał w roku 1243 (podczas zerwanych następnie rokowań) Krzyżakom jako zakładnika. W okresie 1251–1252 podjął (nieudaną) próbę oderwania Pomorza Wschodniego od diecezji włocławskiej i założenia w Gdańsku biskupstwa. W wyniku walk utracił na rzecz księcia kujawskiego Kazimierza Wyszogród, na rzecz Krzyżaków – ziemie na wschód od Wisły, książętom wielkopolskim oddał Nakło, przywrócił dzielnice młodszym braciom (Raciborowi tylko nominalnie, trzymał go na swoim dworze i bezpośrednio zarządzał jego księstwem). W traktacie pokojowym w 1253 uznał, że gdyby go złamał, Krzyżacy otrzymają prawa do Gdańska. W 1253–1256 prowadził wojnę z książętami wielkopolskimi o Nakło (zrezygnował za odszkodowaniem). W 1258 roku, w czasie najazdu księcia zachodniopomorskiego Warcisława III Dymińskiego, rozgromił go w bitwie pod Słupskiem. Podczas ostatnich 10 lat panowania szukał sojuszników przeciwko Krzyżakom, doprowadził m.in. do sojuszu z niedawnym przeciwnikiem, księciem kujawskim Kazimierzem (ojcem Władysława Łokietka). Dobry wódz i dyplomata doczekał się w czasach nowożytnych wśród Pomorzan miana Wielki. Był pierwszym księciem, który musiał zbrojnie przeciwstawić się ekspansji krzyżackiej i mimo przeciwności obronił niezależność Pomorza Wschodniego. Patron jednej z ulic Gdańska. BŚ