WERMUT WŁADYSŁAW, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku

Wersja z 14:56, 29 lis 2019

WŁADYSŁAW WERMUT (27 III 1924 Lwów – 30 IX 1998 Sycylia), lekarz ze specjalizacją I i II stopnia z chorób wewnętrznych, I stopnia z medycyny przemysłowej i I stopnia z nefrologii, doktor habilitowany, profesor uczelniany gdańskiej Akademii Medycznej (AMG). Jedyny syn pracownika umysłowego Szymona Wermuta i gospodyni domowej Franciszki z domu Nowickiej.

Ukończył szkołę powszechną w Krakowie, od 1935 uczęszczał do tamtejszego Gimnazjum imienia Bartłomieja Nowodworskiego. Po wybuchu II wojny światowej wraz z rodzicami uciekł do Lwowa, gdzie ojciec podjął pracę w radzieckim Państwowym Urzędzie Planowania. W 1941 rodzina, ze względu na pracę ojca, przeniosła się do miejscowości Czkałów na południowym Uralu. Tam w 1945 zdał egzamin dojrzałości, rok później ukończył kurs języka angielskiego.

W 1946 z rodzicami zamieszkał w Gdańsku. Po zdaniu polskiego egzaminu dojrzałości rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Akademii Lekarskiej (AL). W 1950 podjął pracę w III Klinice Chorób Wewnętrznych AL na stanowisku laboranta. W 1952 ukończył studia medyczne, otrzymał dyplom lekarza i zatrudniony został w II Klinice Chorób Wewnętrznych AMG na stanowisku nauczyciela akademickiego. W 1956 ukończył specjalizację I stopnia z chorób wewnętrznych, w 1958 specjalizację I stopnia z medycyny przemysłowej. W 1959 ukończył specjalizację II stopnia z chorób wewnętrznych. W 1961, na podstawie rozprawy doktorskiej (promotr Jakub Penson) Elektroforeza bibułowa białek moczu i płynu mózgowo-rdzeniowego w niektórych zespołach nerkowych otrzymał tytuł doktora medycyny.

W latach 1961–1962 przebywał na stypendium naukowym Fundacji Rockefellera na Uniwersytecie Illinois w Chicago w Stanach Zjednoczonych. W 1962 jako jeden z pierwszych w Polsce i pierwszy w Gdańsku przeprowadził biopsję nerki i dializę otrzewnową. W 1971 w oparciu o dorobek i pracę habilitacyjną Późne badania czynnościowe i bioptyczne po przebyciu ostrej niedomogi nerek doktor habilitowany. W tym samym roku został przeniesiony do pracy w Szpitalu Morskim imienia Polskiego Czerwonego Krzyża w Gdyni na stanowisko ordynatora II Oddziału Wewnętrznego. Utworzył tam trzy dodatkowe pododdziały: Intensywnej Opieki Kardiologicznej, Pracownię Nieinwazyjnej Diagnostyki Kardiologicznej i Pracownię Endoskopową. W 1977 ukończył specjalizację I stopnia z nefrologii. W 1981 wyjechał na kilkumiesięczne stypendium naukowe (DAAD) do Monachium. W 1992 otrzymał stanowisko profesora AMG. Nadal kierował Poradnią Nadciśnieniową mieszczącą się przy Szpitalu Morskim w Gdyni. Od 1995 na emeryturze.

Interesował się zagadnieniami z zakresu nefrologii: kłębkowym zapaleniem nerek i zespołom nerczycowym. Autor między innymi Rodowody literackie niektórych zespołów chorobowych („Psychiatra Polska” 1980), Przypadek zespołu Münchhausena („Wiadomości Lekarskie” 1990), Zespół prostych pleców. Opis przypadku („Polski Tygodnik Lekarski” 1990), Przemijająca niepamięć ogólna. Opis przypadku („Neurologia i Neurochirurgia Polska” 1992), Przypadek pourazowego zapalenia trzustki („Wiadomości Lekarskie” 1994), Pierwotna kwasica cewkowa dystalna współistniejąca z zespołem upośledzenia wchłaniania jelitowego („Polski Merkuriusz Lekarski 1996). Pisał teksty publikowane w tygodniku satyrycznym „Szpilki”.

Był członkiem Związku Patriotów Polskich w Związku Radzieckim (1943–1946), Związku Akademickiego Młodzieży Polskiej, Polskiego Towarzystwa Lekarskiego (od 1953), Towarzystwa Internistów Polskich (od 1953), Sekcji Nefrologicznej Towarzystwa Internistów Polskich (od 1963), Rady Zakładowej Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia. Odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Pamiątkowym 30-lecia Akademii Medycznej w Gdańsku (1975), Odznaką Wzorowego Pracownika Służby Zdrowia (1981).

Od 1977 żonaty był z Janiną z domu Zaszczyryńską, pracownikiem naukowo-dydaktycznym AMG. Zmarł nagle podczas wakacyjnego wyjazdu. Pochowany został 13 X 1998 na cmentarzu Srebrzysko. SeKo PP