EDEL HIERONYMUS, złotnik
(uzupełnienie L.M.(27.07.2020)) |
|||
| Linia 4: | Linia 4: | ||
[[File:GAIT LOGOTYP.jpg|thumb|'''Partner redakcji''']] | [[File:GAIT LOGOTYP.jpg|thumb|'''Partner redakcji''']] | ||
| − | '''HIERONYMUS EDEL''' (przed 1624 – 1681 Gdańsk), złotnik. Według dokumentów cechowych pochodził z „Henstete” (prawdopodobnie | + | '''HIERONYMUS EDEL''' (przed 1624 – 1681 Gdańsk), złotnik. Według dokumentów cechowych pochodził z „Henstete” (prawdopodobnie Henstedt, obwód Segeberg w prowincji Szlezwik-Holsztyn). Po raz pierwszy został wymieniany jako zapisany na staż czeladniczy w Gdańsku w 1624 roku, pracę mistrzowską wykonał w 1628 u [[DERSAU ZACHARIAS | Zachariasa Dersaua]]. 17 III 1629 roku otrzymał [[OBYWATELSTWO MIEJSKIE | obywatelstwo Gdańska]]. W latach 1642, 1651, 1664, 1671 pełnił funkcję podstarszego [[CECHY, XIV–XVIII wiek | cechu]], starszym cechu był w 1643, 1652, 1665 i 1672 roku. Prace mistrzowskie w jego warsztacie wykonali: Michael John, Marten Junge, Hans Bachmann, Michael Brackenhaus, Melcher Jaske, Christian Haase, [[PICHGEL CHRISTIAN I | Christian Pichgel]] I. Miał trzech synów, którzy również kształcili się w zawodzie złotniczym: Waltera, wyuczonego (wyzwolony na czeladnika) w 1636 roku, Johanna, zapisanego w 1658 na cztery lata nauki, oraz Friedricha, zapisanego w 1670 na osiem lat, wyuczonego w 1677. Wdowa po Hieronimie prowadziła warsztat w 1682, do chwili przejęcia go w tym samym roku przez syna Friedricha (brak informacji o jego dalszej działalności). Pozostali dwaj synowie nie uzyskali tytułów mistrzowskich w Gdańsku. <br/><br/> |
| − | Używał znaku warsztatowego z wiązanym monogramem HE w trzech wariantach: w polu owalnym, kwadratowym o zaokrąglonych rogach lub tarczy herbowej. Prowadził warsztat przez ponad pół wieku, jednak dotychczas przypisano | + | Używał znaku warsztatowego z wiązanym monogramem HE w trzech wariantach: w polu owalnym, kwadratowym o zaokrąglonych rogach lub tarczy herbowej. Prowadził warsztat przez ponad pół wieku, jednak dotychczas przypisano mu zaskakująco niewielką liczbę dzieł. Zachowało się kilka jego naczyń świeckich: puchar puklowany (Monachium, zbiory prywatne), misa zdobiona monetami (Kraków, zbiory Książąt Czartoryskich), kufel z dekoracją kwiatową (Warszawa, zbiory prywatne) i kufel fakturowany (Moskwa, Państwowe Muzeum Historyczne) oraz kilka sprzętów kościelnych: łódka na kadzidło z herbem bp. Mikołaja Szyszkowskiego w katedrze we Fromborku, kielichy w [[KATEDRA OLIWSKA | katedrze oliwskiej]] i w Stankowie na Pomorzu Gdańskim, wysoki dzban komunijny z bogatą dekoracją puklowaną i grawerowaną (obecnie zaginiony, dawniej w [[KOŚCIÓŁ ŚW. KATARZYNY ALEKSANDRYJSKIEJ | kościele św. Katarzyny]] w Gdańsku). Przypisuje mu się także autorstwo dzbana z lat 40. XVII wieku znajdującego się w zbiorach Germanisches Nationalmuseum w Norymberdze. <br/><br/> |
Zob. też [[ZŁOTNICTWO | złotnictwo]]. {{author: AFR}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Zob. też [[ZŁOTNICTWO | złotnictwo]]. {{author: AFR}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 10:24, 27 lip 2020
HIERONYMUS EDEL (przed 1624 – 1681 Gdańsk), złotnik. Według dokumentów cechowych pochodził z „Henstete” (prawdopodobnie Henstedt, obwód Segeberg w prowincji Szlezwik-Holsztyn). Po raz pierwszy został wymieniany jako zapisany na staż czeladniczy w Gdańsku w 1624 roku, pracę mistrzowską wykonał w 1628 u Zachariasa Dersaua. 17 III 1629 roku otrzymał obywatelstwo Gdańska. W latach 1642, 1651, 1664, 1671 pełnił funkcję podstarszego cechu, starszym cechu był w 1643, 1652, 1665 i 1672 roku. Prace mistrzowskie w jego warsztacie wykonali: Michael John, Marten Junge, Hans Bachmann, Michael Brackenhaus, Melcher Jaske, Christian Haase, Christian Pichgel I. Miał trzech synów, którzy również kształcili się w zawodzie złotniczym: Waltera, wyuczonego (wyzwolony na czeladnika) w 1636 roku, Johanna, zapisanego w 1658 na cztery lata nauki, oraz Friedricha, zapisanego w 1670 na osiem lat, wyuczonego w 1677. Wdowa po Hieronimie prowadziła warsztat w 1682, do chwili przejęcia go w tym samym roku przez syna Friedricha (brak informacji o jego dalszej działalności). Pozostali dwaj synowie nie uzyskali tytułów mistrzowskich w Gdańsku.
Używał znaku warsztatowego z wiązanym monogramem HE w trzech wariantach: w polu owalnym, kwadratowym o zaokrąglonych rogach lub tarczy herbowej. Prowadził warsztat przez ponad pół wieku, jednak dotychczas przypisano mu zaskakująco niewielką liczbę dzieł. Zachowało się kilka jego naczyń świeckich: puchar puklowany (Monachium, zbiory prywatne), misa zdobiona monetami (Kraków, zbiory Książąt Czartoryskich), kufel z dekoracją kwiatową (Warszawa, zbiory prywatne) i kufel fakturowany (Moskwa, Państwowe Muzeum Historyczne) oraz kilka sprzętów kościelnych: łódka na kadzidło z herbem bp. Mikołaja Szyszkowskiego w katedrze we Fromborku, kielichy w katedrze oliwskiej i w Stankowie na Pomorzu Gdańskim, wysoki dzban komunijny z bogatą dekoracją puklowaną i grawerowaną (obecnie zaginiony, dawniej w kościele św. Katarzyny w Gdańsku). Przypisuje mu się także autorstwo dzbana z lat 40. XVII wieku znajdującego się w zbiorach Germanisches Nationalmuseum w Norymberdze.
Zob. też złotnictwo.
