BUDYNEK ZACHODNIOPRUSKIEGO ZAKŁADU UBEZPIECZENIOWEGO (ul. Hucisko)
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| + | [[File: Budynek_Zachodniopruskiego_Zakładu_Ubezpieczeniowego.jpg |thumb| Budynek Zachodniopruskiego Zakładu Ubezpieczeniowego przy [[HUCISKO | Hucisku]]]] | ||
[[File:Budynek Zachodniopruskiego Zakładu Ubezpieczeniowego na ulotce reklamowej.JPG|thumb|Budynek Zachodniopruskiego Zakładu Ubezpieczeniowego na ulotce reklamowej]] | [[File:Budynek Zachodniopruskiego Zakładu Ubezpieczeniowego na ulotce reklamowej.JPG|thumb|Budynek Zachodniopruskiego Zakładu Ubezpieczeniowego na ulotce reklamowej]] | ||
Wersja z 14:18, 6 lip 2021
BUDYNEK ZACHODNIOPRUSKIEGO ZAKŁADU UBEZPIECZENIOWEGO (Die Westpreußische Versicherungsanstalt), u zbiegu Dominikswall (ul. Wały Jagiellońskie) i Silberhütte ( ul. Hucisko), w miejscu obecnego przejścia dla pieszych na jezdni w kierunku Oruni, zbudowany według projektu Adolpha Bielefeldta (współpraca inż. R. Knerlich i arch. G. Albetzke). Projekt konstrukcyjny wykonał prof. Richard Kohnke, prace budowlane, prowadzone przez firmę Johanna Heinricha Prochnowa, trwały od kwietnia do sierpnia 1929 roku, wnętrza wykończono w styczniu 1930, obiekt oddano do użytku 8 IV 1930.
Gmach został wzniesiony na planie zbliżonym do prostokąta, dostosowanym do kształtu działki. Wewnętrzną konstrukcję tworzyło sześć betonowych filarów i ściany nośne powiązane żelbetowymi podciągami i stropami (ściany działowe zostały wykonane w lekkiej konstrukcji, więc układ wnętrz mógł być dowolnie kształtowany). Budynek miał kubiczną bryłę o ciekawie zaakcentowanych narożach i ażurowym, ekspresyjnym zwieńczeniu. Ściany zostały obłożone cegłą klinkierową o zróżnicowanej kolorystyce. Elewację parteru pokryto boniowaniem, powyżej znajdowały się tylko gładkie ściany przeprute otworami okiennymi. Ostatnia kondygnacja, cofnięta w stosunku do lica pozostałych, składała się z przeszklonych trójkątnych wykuszy. Powyżej znajdowała się ażurowa attyka powtarzająca załamania elewacji.
Na parterze znajdował się przestronny reprezentacyjny hall z dwubiegowymi schodami, prowadzącymi na poziom I kondygnacji. Większą jej część zajmowało pomieszczenie operacyjne, oświetlone od góry świetlikiem otwartym przez wszystkie kondygnacje, z sufitem wspartym na prostych filarach, pomiędzy którymi znajdowały się lady. Obok została umieszczona kartoteka i pokój kierownika. Kondygnacja II otrzymała układ galeriowy z wewnętrznym doświetleniem. Piętra I i II były podzielone na szereg pomieszczeń biurowych o funkcjonalnym układzie i rozmieszczeniu. Na III piętrze znajdowały się pomieszczenia o interesującym wystroju; ukształtowanie ścian sprawiło, że otrzymały ekspresjonistyczny charakter, zwłaszcza mała sala posiedzeń o falującej ścianie przeprutej oknami i kryształowym suficie; duża sala posiedzeń reprezentowała bardziej klasyczny sposób dekoracji. Meble zaprojektował najprawdopodobniej Adolph Bielefeldt.
Obiekt stanowił ciekawy przykład nakładania się tendencji ekspresjonistycznych i funkcjonalnych, co było szczególnie widoczne w zestawieniu zewnętrznej formy budynku z falującą III kondygnacją, zwieńczoną ażurową attyką, i znaczną częścią wnętrz o uspokojonej, klarownej architekturze. Został zniszczony w 1945 roku; nieodbudowany.
