TRZETRZEWIŃSKI STANISŁAW, profesor Politechniki Gdańskiej

Wersja z 13:13, 23 wrz 2020

Stanisław Trzetrzewiński

Partner serwisu Gedanopedia

STANISŁAW TRZETRZEWIŃSKI (6 VII 1901 Kijów – 2 VIII 1964 Gdańsk), inżynier elektryk, profesor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Karola (1877 – 24 VI 1926 Warszawa), inżyniera górnika, urzędnika w Ministerstwie Przemysłu i Handlu, i Leontyny z domu Lisowskiej (1880 – 13 VII 1961 Warszawa). W 1919 roku zdał maturę w gimnazjum w Charkowie, a w 1920 w Gimnazjum im. Edwarda Aleksandra Rontalera w Warszawie, ponieważ rosyjska matura nie uprawniała do odbycia studiów wyższych w Polsce. Walczył w wojnie polsko-rosyjskiej w 1920 roku. W 1928 ukończył Wydział Elektryczny Politechniki Warszawskiej, uzyskując stopień inżyniera elektryka.

W latach 1925–1934 zatrudniony jako asystent na Politechnice Warszawskiej. W okresie 1929–1933 radca do spraw wynalazczości, między innymi z zakresu miernictwa, wysokich napięć, lamp (jonowych, elektronowych, rentgenowskich) i grzejnictwa w Urzędzie Patentowym w Warszawie. W latach 1934–1939 pracował w Państwowych Zakładach Tele- i Radiotechnicznych (PZTiR) w Warszawie, gdzie pełnił funkcję kierownika Działu Badań Materiałów Magnetycznych i kierował biurem patentowym. W 1936 roku skonstruował wzmacniacz małej częstotliwości, a w 1938 skalę do radioodbiorników produkowanych w PZTiR. Był także twórcą przenośnika telefonicznego. Od 1937 właściciel kancelarii patentowej w Warszawie, w 1938 nominowany przez po Ministra Poczt i Telegrafów na członka komisji kodyfikacji prawa patentowego.

Walczył w wojnie obronnej w 1939 roku, w czerwcu 1940 ze względu na stan zdrowia został zwolniony ze stalagu w Grossborn. Do 1944 prowadził biuro elektroinstalacyjne w Warszawie. W marcu 1945 roku został członkiem Pomorskiej Grupy Operacyjnej w Bydgoszczy, gdzie zorganizował Wojewódzki Urząd Samochodowy.

W Gdańsku od października 1945 roku. Od listopada 1945 do sierpnia 1964 pracownik PG, początkowo na stanowisku zastępcy profesora, od listopada 1951 doktor (na Wydziale Elektrycznym), od czerwca 1955 docent, od 1963 profesor nadzwyczajny (tytularny). W latach 1946–1952 kierownik Katedry Miernictwa Elektrycznego i Pomiarów Maszyn, w okresie 1945–1946 zastępca dziekana, między 1953 a 1964 kierownik Katedry Miernictwa Elektrycznego, od 1946 do 1949 oraz od 1956 do 1958 prodziekan, a następnie, w latach 1958–1964, dziekan Wydziału Elektrycznego.

Twórca gdańskiej szkoły miernictwa elektrycznego. Autor publikacji na temat miernictwa, prawa patentowego i elektryki. Współautor i redaktor skryptu Laboratorium miernictwa elektrycznego (1958), tłumacz z języka rosyjskiego pracy Walentego N. Milsztejna Zależności energetyczne w miernikach elektrycznych (1963). W latach 1929–1964 był członkiem Stowarzyszenia Elektryków Polskich. W marcu 1945 roku zorganizował jego oddział w Bydgoszczy; w okresie 1946–1947 był sekretarzem stowarzyszenia (biuro organizacji mieściło się w jego mieszkaniu przy ul. Matejki 23), a w latach 1947–1949 przewodniczył oddziałowi gdańskiemu. Członek Centralnej Komisji Normalizacyjno-Elektrotechnicznej. Należał do Związku Nauczycielstwa Polskiego, Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej, którego oddziałowi gdańskiemu przewodniczył w latach 1961–1964. W 1950 roku był organizatorem IX Konferencji Miernictwa Elektrycznego w Gdańsku.

Został odznaczony między innymi Srebrnym Krzyżem Zasługi (1938), Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1955), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Ożenił się z Zofią z domu Szczech (14 V 1905 – 28 XII 1965 Gdańsk). Został pochowany na cmentarzu Srebrzysko. WP