GUGNIEWICZ ZBIGNIEW, bokser

Wersja z 19:25, 9 lip 2019

ZBIGNIEW GUGNIEWICZ (1 X 1936 Cudzieniszki, Wileńszczyzna – 20 I 2011 Gdańsk), sportowiec, pięściarz (waga ciężka), brązowy medalista Mistrzostw Europy w 1963 roku. Absolwent Technikum Budowy Okrętów (Conradinum). W okresie uprawiania sportu pracował w Stoczni Gdańskiej na Wydziale Prób w charakterze specjalisty od maszynowni statków, brał udział w próbnych rejsach. Wykonywany zawód utrudniał mu karierę sportową (między innymi 20 X 1960 roku – gdy brał udział w jednym z próbnych rejsów – za nieobecność w spotkaniu z ŁTS Łabędy został zdyskwalifikowany na dwa lata, po odwołaniu ukarany naganą).

Wychowanek i zawodnik gdańskiego Kolejarza Ostrów (1955–1956), występował w Gwardii Gdańsk (1956; zob. Wybrzeże Gdańsk), Stali Gdańsk (1956–1957), Zawiszy Bydgoszcz (1957–1958, służba wojskowa), Polonii Gdańsk (1958–1970), Stoczniowca Gdańsk (1970–1971).

W 1955 roku zwyciężył w I Kroku Bokserskim Wybrzeża. W marcu 1956 roku wystąpił w spotkaniu reprezentacji Związków Zawodowych Zrzeszeń Sportowych Łódź–Gdańsk (11:9, wygrał przez tko z Wieczorkiem) i w rewanżu 7 X 1956 (10:10, wygrał przez poddanie w pierwszej rundzie Waszczuka). 4 III 1956 roku, podczas rozgrywania czternastej oficjalnej walki w ringu (trzynaście zwycięstw), zdobył niespodziewanie tytuł mistrza Wybrzeża w wadze ciężkiej, wygrywając w finale przez tko w pierwszej rundzie z Daszkem (Flota Gdynia).

Uznany za wielki talent, mimo braku odpowiedniego wyszkolenia, przeszedł do pierwszoligowej Gwardii Gdańsk (Wybrzeże Gdańsk) i już 19 III 1956 roku jako zawodnik tego klubu zadebiutował we Wrocławiu podczas finałów indywidualnych Mistrzostw Polski. Zaliczany do grona faworytów w swojej wadze, po przegranej pierwszej walce w mistrzostwach (z Bielem z Rzeszowa) został odesłany do rezerw Gwardii, skąd przeszedł do Stali Gdańsk. W tym zespole debiutował w II lidze, 2 IX 1956 roku przegrywając z Mąką z Budowlanych Warszawa. O miejsce w składzie zespołu Stali (a później o tytuły mistrzowskie) rywalizował z Tadeuszem Branickim. Powołany do służby wojskowej, został zawodnikiem pierwszoligowego CWKS Bydgoszcz (Zawisza). Pierwszą walkę w barwach tego klubu stoczył 17 I 1957 roku (przegrał z Korolowiczem z Gwardii Gdańsk). Z zespołem Zawiszy w 1957 roku spadł do II ligi, powrócił do niej w 1958, w I lidze stoczył w barwach bydgoskiego klubu tylko jedną walkę (2 XI 1958 zdobył punkty walkowerem w spotkaniu z Wybrzeżem Gdańsk) i zakończył służbę wojskową. Powrócił do drugoligowej Polonii (którą to nazwę od 27 II 1957 nosił jego poprzedni klub Stal Gdańsk), w jej barwach w spotkaniu ligowym wystąpił już 30 XI 1958 (wygrał w pierwszej rundzie z Jańczakiem z Gwardii Łódź). W końcu stycznia 1959 roku wygrał w wadze ciężkiej prestiżowy Turniej Polskiego Związku Bokserskiego i „Trybuny Ludu” (w finale pokonał przez nokaut w pierwszej rundzie q Tadeusza Branickiego, reprezentującego wówczas Legię Warszawa), w 1963 roku dotarł w tym turnieju do półfinału.

W 1959 roku z Polonią Gdańsk awansował do I ligi bokserskiej (wszystkie drugoligowe walki w sezonie 1958/1959 wygrał walkowerem z powodu braku przeciwnika) i w sezonie 1959/1960 zdobył zespołowy tytuł wicemistrza Polski. W 1963 roku, po spadku z I ligi w 1962, ponownie wywalczył z zespołem awans do niej, w sezonie1963/1964 zdobył zespołowo brązowy medal Mistrzostw Polski. W sezonie 1968/1969 ponownie spadł z Polonią do II ligi bokserskiej.

Od 1970 roku walczył barwach Stoczniowca Gdańsk (powstałego w wyniku fuzji Polonii z innymi stoczniowymi zespołami) i w 1971 wywalczył z zespołem awans do I ligi. Ostatni pojedynek stoczył w I lidze 2 V 1971 roku (wygrał walkowerem z Baczmańskim z Gwardii Warszawa) i zakończył karierę (zgodnie z przepisami Polskiego Związku Bokserskiego zezwalano na start pięściarzom tylko do 35. roku życia).

W latach 1956, 1959, 1963, 1966, 1968, 1970 i 1971 mistrz Wybrzeża w wadze ciężkiej. W 1957 i 1959 roku był indywidualnie brązowym medalistą Mistrzostw Polski w wadze ciężkiej, w 1963 wywalczył tytuł mistrza Polski, w 1966 był wicemistrzem Polski.

W latach 1957–1963 wystąpił cztery razy w reprezentacji Polski, trzy walki wygrał. O miejsce w kadrze rywalizował z Władysławem Jędrzejewskim (ŁTS Łabędy, Hutnik Kraków), brązowym medalistą Mistrzostw Europy w 1959, między innymi przegrał z nim rywalizację o udział w Igrzyskach Olimpijskich w 1960 roku w Rzymie. Dzięki zwycięstwu nad z nim w spotkaniu ligowym 22 I 1963 roku i zdobyciu tytułu mistrza Polski, zapewnił sobie miejsce w polskiej ekipie startującej 3–10 VI 1963 w Mistrzostwach Europy w Belgradzie. W ćwierćfinale wygrał z Emilem Syrickiem (Austria), w półfinale przegrał z późniejszym mistrzem Andriejem Abramowem (ZSRR) i zdobył brązowy medal (polska ekipa zdobyła złoty medal i trzy brązowe).

Występował także w spotkaniach Polski B: 8 XII 1957 roku z Węgrami B (wygrał z Seboeckim), 9 XI 1958 z Norwegią (18:2; wygrał z Bojomem w drugiej rundzie), 24 II 1959 z Jugosławią B (14:6; przegrał z Sretonovicem), 31 V 1959 z NRD B (10:10; wygrał z Pingelem). Był reprezentantem Gdańska, między innymi 26 II 1956 w rozgrywkach Łódź–Gdańsk (11:9; wygrał z Wieczorkiem przez tko), 7 XII 1958 w meczu Gdańsk–Wrocław (13:67; wygrał z Malarzem), 15 X 1959 w meczu Lokomotiv Lipsk – Gdańsk (9:11; wygrał z Fritzkem w drugiej rundzie). 5 III 1966 roku reprezentował Zrzeszenie Sportowe Stali z spotkaniu z zawodnikami Zrzeszenia Hutnik (wygrał z Marianem Trelą). Gościnnie występował 7 II 1960 roku w zespole Legii Warszawa w spotkaniu z reprezentacją Kowna (wygrał z Izykavicisem), a 20 X 1968 w barwach GKS Wybrzeże Gdańsk w spotkaniu z Honvedem Budapeszt (14:6, wygrał z Szabo w pierwszej rundzie).

Po zakończeniu kariery sportowej pracował na morzu jako marynarz, następnie był pracownikiem Stoczni Gdańskiej, pod koniec życia pracował w firmie ochroniarskiej. BŚ