HECKER CHRISTOPH, złotnik
(wstawienie ilustracji (e-mail z 3.01.2019)) |
|||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:Christoph_Hecker.jpg|thumb|Christoph Hecker, Kielich komunijny, naczynie liturgiczne z [[KOŚCIÓŁ ŚW. TRÓJCY| kościoła Świętej Trójcy]], 1781]] | [[File:Christoph_Hecker.jpg|thumb|Christoph Hecker, Kielich komunijny, naczynie liturgiczne z [[KOŚCIÓŁ ŚW. TRÓJCY| kościoła Świętej Trójcy]], 1781]] | ||
| − | '''CHRISTOPH HECKER''' (1708 | + | '''CHRISTOPH HECKER''' (1708 Ziegenhöffschen koło Malborka – 9 X 1784 Gdańsk), złotnik. Nauki pobiera w warsztacie [[HOLL HIERONYMUS II | Hieronymusa Holla II]]. Od połowy 1747 roku zatrudniony jako czeladnik w pracowni [[SCHLAUBITZ JOHANN GOTTFRIED | Johanna Gottfrieda Schlaubitza]], u którego także wykonał pracę mistrzowską w 1751 roku. [[OBYWATELSTWO MIEJSKIE | Prawa miejskie]] otrzymał 28 I 1752. Funkcję starszego [[CECHY, XIV–XVIII wiek | cechu]] złotników pełnił w latach 1773 i 1777. Po jego śmierci wdowa Adelgunda Constantina z domu Heyse (22 V 1729 – 10 V 1813) prowadziła warsztat jeszcze w roku 1787. Ojciec Johanna Carla (zm. 9 VI 1814), którego zapisał na naukę w 1761 i który kontynuował zawód ojca, będąc od 1784 mistrzem. Podobnie tytuły mistrzowskie uzyskali jego uczniowie: Johann Jacob Plehn, zapisany na naukę w 1761, Nathanael Gottlieb Blanckenheim (1777) oraz Johann Lorentz Bettchen (1778). Nie ukończyli u niego nauki Benjamin Hoppe, zapisany w 1767 i Johann Gottlieb Sckusa (1773). Jako czeladnik pracował u niego od 1761 Nathanael Friedrich Walther.<br/><br/> |
Używał znaku warsztatowego z pełnym nazwiskiem: HECK/ER, a jako probierz cechowy – znaku z inicjałem H w polu o skomplikowanym obrysie. Zachowały się pojedyncze przykłady zastawy stołowej jego autorstwa – talerz (Zamek Królewski na Wawelu) – oraz kilka sreber sakralnych: kielich i cyborium ([[MUZEUM NARODOWE | Muzeum Narodowe]] w Gdańsku, Zieluń), monstrancje (Płock, Zaręby Kościelne, Żuromin), taca z ampułkami (dawniej Lubieszewo) i para świeczników (Łęgowo). <br/><br/> | Używał znaku warsztatowego z pełnym nazwiskiem: HECK/ER, a jako probierz cechowy – znaku z inicjałem H w polu o skomplikowanym obrysie. Zachowały się pojedyncze przykłady zastawy stołowej jego autorstwa – talerz (Zamek Królewski na Wawelu) – oraz kilka sreber sakralnych: kielich i cyborium ([[MUZEUM NARODOWE | Muzeum Narodowe]] w Gdańsku, Zieluń), monstrancje (Płock, Zaręby Kościelne, Żuromin), taca z ampułkami (dawniej Lubieszewo) i para świeczników (Łęgowo). <br/><br/> | ||
Zob. też [[ZŁOTNICTWO | złotnictwo]]. {{author: AFR}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Zob. też [[ZŁOTNICTWO | złotnictwo]]. {{author: AFR}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 10:29, 6 lis 2019
CHRISTOPH HECKER (1708 Ziegenhöffschen koło Malborka – 9 X 1784 Gdańsk), złotnik. Nauki pobiera w warsztacie Hieronymusa Holla II. Od połowy 1747 roku zatrudniony jako czeladnik w pracowni Johanna Gottfrieda Schlaubitza, u którego także wykonał pracę mistrzowską w 1751 roku. Prawa miejskie otrzymał 28 I 1752. Funkcję starszego cechu złotników pełnił w latach 1773 i 1777. Po jego śmierci wdowa Adelgunda Constantina z domu Heyse (22 V 1729 – 10 V 1813) prowadziła warsztat jeszcze w roku 1787. Ojciec Johanna Carla (zm. 9 VI 1814), którego zapisał na naukę w 1761 i który kontynuował zawód ojca, będąc od 1784 mistrzem. Podobnie tytuły mistrzowskie uzyskali jego uczniowie: Johann Jacob Plehn, zapisany na naukę w 1761, Nathanael Gottlieb Blanckenheim (1777) oraz Johann Lorentz Bettchen (1778). Nie ukończyli u niego nauki Benjamin Hoppe, zapisany w 1767 i Johann Gottlieb Sckusa (1773). Jako czeladnik pracował u niego od 1761 Nathanael Friedrich Walther.
Używał znaku warsztatowego z pełnym nazwiskiem: HECK/ER, a jako probierz cechowy – znaku z inicjałem H w polu o skomplikowanym obrysie. Zachowały się pojedyncze przykłady zastawy stołowej jego autorstwa – talerz (Zamek Królewski na Wawelu) – oraz kilka sreber sakralnych: kielich i cyborium ( Muzeum Narodowe w Gdańsku, Zieluń), monstrancje (Płock, Zaręby Kościelne, Żuromin), taca z ampułkami (dawniej Lubieszewo) i para świeczników (Łęgowo).
Zob. też złotnictwo.
