PUZYNA STANISŁAW, profesor Politechniki Gdańskiej

Wersja z 12:05, 20 cze 2018

STANISŁAW PUZYNA (26 IV 1883 Stryhów koło Kobrynia – 13 VI 1955 Gdańsk), naukowiec (komunikacja i budownictwo lądowe), profesor Politechniki Warszawskiej i Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Stanisława (16 V 1850 Szack – 1 IV 1923 Zembowo) i Kazimiery z domu Zielińskiej (11 I 1862 Skępe – 1951 Toruń). W 1902 roku został absolwentem IV Gimnazjum Filologicznego w Warszawie, w 1909 ukończył Instytut Inżynierów Komunikacji w Petersburgu jako inżynier komunikacji. W 1911 i od 1 VII 1912 do 30 IV 1913 roku pracował w Biurze Studiów Kolejowych inż. Józefa Nowkuńskiego na stanowisku naczelnika oddziału w Petersburgu. Od października 1911 do czerwca 1912 roku pełnił funkcję zastępcy dyrektora Wydziału Ruchu Kolei Łódź Fabryczna. Od 1 V do 1 XI 1913 roku pracował we wschodniuralskim Zarządzie Kolei, od 1914 do 20 X 1921 przy budowie wielu odcinków kolei w Rosji i na Litwie, między innymi nadzorował budowę południowej części Kolei Murmańskiej.

W grudniu 1921 roku powrócił do Warszawy. W latach 1922–1927 pracował w Spółce Techniczno-Budowlanej Wolski–Wiśniewski–Inżynierowie i w Wojskowym Instytucie Geograficznym. Nadzorował budowę odcinków tras kolejowych Lublin–Rozwadów i Kalety–Podzamcze. W 1924 roku był projektantem drewnianego mostu przez rzekę Prosnę, w 1928 dwóch mostów na rzece Bzurze i mostu na rzekach Wieprz i Por. W latach 1927–1935 pełnił funkcję dyrektora technicznego Dyrekcji Polskich Kolei Państwowych. Projektował koleje wąskotorowe, mosty, magazyny, nadzorował między innymi budowę Dworca Morskiego w Gdyni i magazynu bawełny. Od 1936 do 20 X 1939 był dyrektorem technicznym i współwłaścicielem Biura Budowlanego S. Dłuski, S. Puzyna i Ska Inżynierowie w Warszawie. W tych latach między innymi nadzorował w Warszawie budowę gmachu ambasady Szwecji oraz izolację fundamentów, piwnic, a także przebudowę dachu w Belwederze. Jednocześnie w latach 1927–1939 pracował na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Warszawskiej, a w latach 1937–1939 był profesorem w Wojskowej Szkole Inżynierii.

Od października 1939 do lipca 1944 roku pełnił funkcję kierownika magazynów firmy A. Chudowski i S-ka, Towarzystwa Robót Kolejowych „Torok” i Spółki Techniczno-Budowlanej Wolski–Wiśniewski–Inżynierowie. 6 VIII 1944, w czasie powstania warszawskiego, został wywieziony do Grodziska Mazowieckiego. Od 18 II do 30 VIII 1945 roku pracował na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Warszawskiej (w tymczasowej siedzibie w Lublinie) na stanowisku kontraktowego profesora nadzwyczajnego, pełnił tam funkcję kierownika Katedry Budownictwa Ogólnego.

Od 1 X 1945 do 13 VI 1955 roku pracował na PG na stanowisku profesora kontraktowego nadzwyczajnego, był kierownikiem Katedry Budownictwa Ogólnego, 1 IX 1954 uzyskał tytuł zastępcy profesora. Jednocześnie od 1 X 1945 do 1 II 1948 roku był kierownikiem Biura Odbudowy w Zjednoczeniu Stoczni Polskich, a od października 1948 do września 1952 także nauczycielem w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej w Gdańsku.

Autor publikacji na temat konstrukcji i budownictwa, w tym podręcznika Fundamentowanie (t. I–II, 1945) oraz skryptu Ciesielskie połączenia konstrukcji drewnianych (cz. 1, 1948). Członek Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa w Oddziale Wybrzeże w Gdańsku (1949–1954).

Po raz pierwszy żonaty z Marią z domu Wojnicz-Sianożęcką (1892–1927), po raz drugi z Antoniną z domu Podlasiak (ur. 1896). Miał syna Stanisława, lotnika, porucznika Dywizjonu 307 w Anglii (11 XI 1917 Petersburg – 3 IV 1942 Exeter). Pochowany na cmentarzu Srebrzysko. WP