WÓJCIK JULITA, performerka, autorka akcji artystycznych
(nowe_hasło_12.2017) |
|||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:GDANKSK LOGOTYP.jpg|thumb|'''Hasło powstało dzięki Miastu Gdańsk''']] | [[File:GDANKSK LOGOTYP.jpg|thumb|'''Hasło powstało dzięki Miastu Gdańsk''']] | ||
[[File:GAIT LOGOTYP.jpg|thumb|'''Partner redakcji''']] | [[File:GAIT LOGOTYP.jpg|thumb|'''Partner redakcji''']] | ||
| − | '''JULITA WÓJCIK''' ( ur. 1 VI 1971 Gdańsk) polska artystka współczesna, performerka, autorka akcji artystycznych. Ukończyła Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w Gdyni. W latach 1991-1997 studiowała na Wydziale Rzeźby [[AKADEMIA SZTUK PIĘKNYCH W GDAŃSKU| Akademii Sztuk Pięknych]] w Gdańsku w pracowni prof. Franciszka Duszeńki, pod którego kierunkiem wykonała pracę dyplomową obronioną w 1997 r. Po studiach pracowała w dziale PR Teatru Muzycznego w Gdyni. Autorka licznych wystaw indywidualnych, | + | '''JULITA WÓJCIK''' ( ur. 1 VI 1971 Gdańsk) polska artystka współczesna, performerka, autorka akcji artystycznych. Ukończyła Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w Gdyni. W latach 1991-1997 studiowała na Wydziale Rzeźby [[AKADEMIA SZTUK PIĘKNYCH W GDAŃSKU| Akademii Sztuk Pięknych]] w Gdańsku w pracowni prof. [[DUSZEŃKO FRANCISZEK | prof. Franciszka Duszeńki]], pod którego kierunkiem wykonała pracę dyplomową obronioną w 1997 r. Po studiach pracowała w dziale PR Teatru Muzycznego w Gdyni. Autorka licznych wystaw indywidualnych, między innymi "Pranie mózgu", Mózg, Bydgoszcz (2000); "Tit's Bathouse", Galeria Konstakuten, Sztokholm, Szwecja (2003); "Cacka", Galeria Platán, Budapeszt, Węgry (2003); "Kąpielisko", Dom Pracy Twórczej, Wigry (2009); "Niedzielne popołudnie", Państwowa Galeria Sztuki, Sopot (2018). Współuczestniczka wielu wystaw zbiorowych, między innymi: "Maskarady", Centrum Sztuki Współczesnej Inner Spaces, Poznań (2001); 4th Ars Baltica Triennial of Photographic Art, Bergen, Norwegia (2007); "Spektrum", Kunsthalle Wien, Wiedeń (2011); "Life: A User's Manual", Israel Museum, Jerozolima (2011); "Prawda piękno dobro. Z kolekcji Zachęty", Kamienica Hrabiego Raczyńskiego, Warszawa (2015); "Przewrotność", Muzeum Altony, Hamburg, Niemcy (2015); "Stany skupienia", Muzeum Współczesne, Wrocław (2019).<BR/><BR/> |
| − | Rozpoznawalność w szerokim gronie odbiorców przyniosły jej | + | Rozpoznawalność w szerokim gronie odbiorców przyniosły jej między innymi wzbudzający kontrowersje perfomance „Obieranie ziemniaków” zrealizowany w Galerii Sztuki Współczesnej Zachęta w Warszawie (2001), projekt „Pozamiatać po włókniarkach” przeprowadzony na terenie opuszczonej fabryki w Łodzi (2003) oraz praca pt. "Falowiec" (2005-2006) odnosząca się do najdłuższego budynku mieszkalnego w Polsce, zlokalizowanego w dzielnicy Przymorze Wielkie ([[FALOWCE| falowce]]).<BR/><BR/> |
| − | W 2012 r. z inicjatywy Instytutu Adama Mickiewicza na Placu Zbawiciela w Warszawie umieszczono instalację „Tęcza” (uprzednio prezentowaną w Wigrach (2010), następnie na placu przed Parlamentem Europejskim (2011, Bruksela)). Rozebrana w 2015 r. po serii incydentów, podpalana przez znanych i nieznanych sprawców stała się jednym z symboli Warszawy i częścią ogólnonarodowego dyskursu | + | W 2012 r. z inicjatywy Instytutu Adama Mickiewicza na Placu Zbawiciela w Warszawie umieszczono instalację „Tęcza” (uprzednio prezentowaną w Wigrach (2010), następnie na placu przed Parlamentem Europejskim (2011, Bruksela)). Rozebrana w 2015 r. po serii incydentów, podpalana przez znanych i nieznanych sprawców stała się jednym z symboli Warszawy i częścią ogólnonarodowego dyskursu między innymi w zakresie ruchów emancypacji mniejszości seksualnych. Temat opresji, tym razem ekonomicznej, podjęła w projekcie stworzonym na wystawę "Kraj Przeszły / Kraj Przyszły" w Ateliê Espai w Belo Horizonte, zorganizowaną w ramach promocji polskiej kultury w Brazylii (2016).<BR/><BR/> |
| − | W swojej twórczości zajmowała także stanowisko wobec lokalnych problemów organizując zaangażowane społecznie akcje artystyczne jak "Rewitalizacja Parku Schopenhauera" (2002, | + | W swojej twórczości zajmowała także stanowisko wobec lokalnych problemów organizując zaangażowane społecznie akcje artystyczne jak "Rewitalizacja Parku Schopenhauera" (2002, [[ORUNIA | Orunia]]) "Piaskownica z widokiem", (2002, [[GRODZISKO | Grodzisko]]). Na terenie Gdańska przeprowadziła także projekty "Ćwiczenia w różach"(2005, ogród przy ul. Sobótki) oraz "Bunkier" (2013, [[PARK OLIWSKI IM. ADAMA MICKIEWICZA | Park Oliwski]] przed [[PAŁAC OPATÓW | Pałacem Opatów]]).<BR/><BR/> |
| − | + | Nominowana do Nagrody Radia TOK FM im. Anny Laszuk za 2013. W 2013 otrzymała Royal Scottish Academy Award, Sztorm 2012 – nagroda "Gazety Wyborczej Trójmiasto" oraz Paszport Polityki w kategorii sztuki wizualne (za rok 2012), nominację otrzymała za „za kreatywność, kryjącą się zarówno w prostych czynnościach, jak i w kontaktach międzyludzkich, za konsekwentne udowadnianie, że życie może być sztuką, i za niezrażanie się atakami”. W 2014 za pracę "Tęcza" otrzymała nagrodę kulturalną gazety "Co Jest Grane" – Wdechy 2013 (w kategorii Miejsce Roku). {{author: AGP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | |
Wersja z 18:20, 28 maj 2021
JULITA WÓJCIK ( ur. 1 VI 1971 Gdańsk) polska artystka współczesna, performerka, autorka akcji artystycznych. Ukończyła Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w Gdyni. W latach 1991-1997 studiowała na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku w pracowni prof. prof. Franciszka Duszeńki, pod którego kierunkiem wykonała pracę dyplomową obronioną w 1997 r. Po studiach pracowała w dziale PR Teatru Muzycznego w Gdyni. Autorka licznych wystaw indywidualnych, między innymi "Pranie mózgu", Mózg, Bydgoszcz (2000); "Tit's Bathouse", Galeria Konstakuten, Sztokholm, Szwecja (2003); "Cacka", Galeria Platán, Budapeszt, Węgry (2003); "Kąpielisko", Dom Pracy Twórczej, Wigry (2009); "Niedzielne popołudnie", Państwowa Galeria Sztuki, Sopot (2018). Współuczestniczka wielu wystaw zbiorowych, między innymi: "Maskarady", Centrum Sztuki Współczesnej Inner Spaces, Poznań (2001); 4th Ars Baltica Triennial of Photographic Art, Bergen, Norwegia (2007); "Spektrum", Kunsthalle Wien, Wiedeń (2011); "Life: A User's Manual", Israel Museum, Jerozolima (2011); "Prawda piękno dobro. Z kolekcji Zachęty", Kamienica Hrabiego Raczyńskiego, Warszawa (2015); "Przewrotność", Muzeum Altony, Hamburg, Niemcy (2015); "Stany skupienia", Muzeum Współczesne, Wrocław (2019).
Rozpoznawalność w szerokim gronie odbiorców przyniosły jej między innymi wzbudzający kontrowersje perfomance „Obieranie ziemniaków” zrealizowany w Galerii Sztuki Współczesnej Zachęta w Warszawie (2001), projekt „Pozamiatać po włókniarkach” przeprowadzony na terenie opuszczonej fabryki w Łodzi (2003) oraz praca pt. "Falowiec" (2005-2006) odnosząca się do najdłuższego budynku mieszkalnego w Polsce, zlokalizowanego w dzielnicy Przymorze Wielkie ( falowce).
W 2012 r. z inicjatywy Instytutu Adama Mickiewicza na Placu Zbawiciela w Warszawie umieszczono instalację „Tęcza” (uprzednio prezentowaną w Wigrach (2010), następnie na placu przed Parlamentem Europejskim (2011, Bruksela)). Rozebrana w 2015 r. po serii incydentów, podpalana przez znanych i nieznanych sprawców stała się jednym z symboli Warszawy i częścią ogólnonarodowego dyskursu między innymi w zakresie ruchów emancypacji mniejszości seksualnych. Temat opresji, tym razem ekonomicznej, podjęła w projekcie stworzonym na wystawę "Kraj Przeszły / Kraj Przyszły" w Ateliê Espai w Belo Horizonte, zorganizowaną w ramach promocji polskiej kultury w Brazylii (2016).
W swojej twórczości zajmowała także stanowisko wobec lokalnych problemów organizując zaangażowane społecznie akcje artystyczne jak "Rewitalizacja Parku Schopenhauera" (2002, Orunia) "Piaskownica z widokiem", (2002, Grodzisko). Na terenie Gdańska przeprowadziła także projekty "Ćwiczenia w różach"(2005, ogród przy ul. Sobótki) oraz "Bunkier" (2013, Park Oliwski przed Pałacem Opatów).
Nominowana do Nagrody Radia TOK FM im. Anny Laszuk za 2013. W 2013 otrzymała Royal Scottish Academy Award, Sztorm 2012 – nagroda "Gazety Wyborczej Trójmiasto" oraz Paszport Polityki w kategorii sztuki wizualne (za rok 2012), nominację otrzymała za „za kreatywność, kryjącą się zarówno w prostych czynnościach, jak i w kontaktach międzyludzkich, za konsekwentne udowadnianie, że życie może być sztuką, i za niezrażanie się atakami”. W 2014 za pracę "Tęcza" otrzymała nagrodę kulturalną gazety "Co Jest Grane" – Wdechy 2013 (w kategorii Miejsce Roku).
