KUŁAKOWSKI PAWEŁ, profesor Politechniki Gdańskiej

Wersja z 12:35, 28 wrz 2017

Hasło powstało dzięki Miastu Gdańsk

Partner redakcji

PAWEŁ KUŁAKOWSKI (7 XII 1904 Pawłowicze, obecnie Białoruś – 4 III 1959 Sopot), naukowiec, specjalista w dziedzinie geodezji i kartografii. Syn Justyna, podpułkownika armii carskiej, oficera podczas wojny polsko-bolszewickiej (1920), i Elżbiety z domu Wasilkowskiej. W 1922 roku zakończył naukę w gimnazjum matematyczno-przyrodniczym w Grodnie, w 1924 uzyskał maturę w Państwowym Gimnazjum Humanistycznym w Chełmży. Od tegoż roku mieszkał w Warszawie. Studia wyższe na Wydziale Geodezyjnym Politechniki Warszawskiej ukończył w 1929 jako inżynier geodeta. W 1934 roku ukończył eksternistycznie Państwowe Liceum Miernicze w Warszawie z tytułem mierniczego I klasy.

W latach 1928–1929 był rewidentem technicznym w Zarządzie Miejskim w Warszawie, 1926–1944 nauczycielem w Zawodowej Szkole Budowlanej, ponadto w latach 1934–1944 pracował jako nauczyciel prowadzący kursy w Instytucie Naukowo-Rzemieślniczym w Warszawie. Jednocześnie od 1934 do 1939 roku był zatrudniony w biurze mierniczym inż. Stanisława Kluźniaka, gdzie wykonywał zlecenia geodezyjne między innymi dla Ministerstwa Obrony Narodowej i Banku Gospodarstwa Krajowego w Warszawie. Dokonywał pomiarów geodezyjnych do parcelacji terenów pod nowe budownictwo w Warszawie: tzw. dzielnicę ambasad (Aleje Ujazdowskie) i osiedle Górki Grochowskie (ul. Ostrobramska). Był kierownikiem wielu prac geodezyjnych związanych z regulacją Bzury oraz jej dopływów Utraty i Pisy, a także z odwodnieniem terenów wzdłuż Utraty, autorem projektów urbanistycznych, realizowanych między innymi w Komorowie, Raszynie i Radzyminku w województwie warszawskim. W latach 1940–1944 brał udział w tajnym nauczaniu w szkołach średnich (Państwowe Liceum Miernicze) i na Politechnice Warszawskiej, był też nauczycielem w zawodowej Państwowej Szkole Budownictwa Lądowego i Wodnego. Po upadku powstania warszawskiego został wysiedlony z rodziną ze stolicy.

Od czerwca 1945 roku mieszkał w Gdańsku. W 1945 został delegatem ministra przemysłu organizującym szkolnictwo zawodowe w Gdańsku, w latach 1945–1948 wykonał wiele pomiarów geodezyjnych obiektów wojskowych dla Ministerstwa Obrony Narodowej. Od października 1945 do marca 1959 roku pracował na Politechnice Gdańskiej (PG). Od 1946 zastępca profesora, od 1949 profesor nadzwyczajny. W latach 1945–1949 kierował Katedrą Miernictwa i Kartografii, 1949–1956 Katedrą Miernictwa i Geodezji, 1956–1959 Katedrą i Zakładem Geodezji. W okresie 1948–1950 był założycielem i pierwszym dziekanem Wydziału Inżynierii Rolnej, 1950–1951 dziekanem Wydziału Agrotechnicznego. Jednocześnie w latach 1946–1953 pracował jako nauczyciel akademicki w Szkole Inżynierskiej w Szczecinie, 1949–1952 w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku, 1949–1952 w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej Naczelnej Organizacji Technicznej w Gdańsku, 1949–1953 na Politechnice Warszawskiej. W okresie międzywojennym i po 1945 roku przeprowadził pomiary geodezyjne portu gdyńskiego, w 1947 pomiary geodezyjne dla miasta Nowy Dwór Gdański (na zlecenie Urzędu Wojewódzkiego). Był rzeczoznawcą przysięgłym do spraw miernictwa Sądu Okręgowego w Gdańsku (1945–1950) oraz autorem kilkunastu artykułów dotyczących geodezji.

Członek Komitetu Geodezyjnego Polskiej Akademii Nauk i Naczelnej Organizacji Technicznej, Związku Mierniczych Rzeczypospolitej Polskiej (w latach 1946–1948 przewodniczący oddziału gdańskiego), Stowarzyszenia Geodetów Polskich (1953–1959).

Był żonaty z Zofią Wiktorią z domu Kalinowską (10 III 1903 – 9 V 1969 Sopot), miał córkę Zofię Rostworowską (1934–2005). Został pochowany na cmentarzu Stare Powązki w Warszawie. WP