BUTNICKI STANISŁAW, profesor Politechniki Gdańskiej

Wersja z 19:53, 4 paź 2019

Hasło powstało dzięki Miastu Gdańsk

Partner redakcji

STANISŁAW BUTNICKI (25 VI 1917 Jałowiecka Góra, Łotwa – 9 III 2005 Gdańsk), naukowiec, specjalista z dziedziny inżynierii materiałowej, mechaniki, budowy i eksploatacji maszyn. Syn Michała i Malwiny z domu Kruszyńskiej. W 1938 roku uzyskał maturę w Państwowym Gimnazjum w Krasławiu (Krāslava, Kruoslova, Łotwa). W 1938 rozpoczął studia na uniwersytecie w Rydze. Po wybuchu II wojny światowej został wcielony do wojska łotewskiego, następnie do Armii Czerwonej, z której zdezerterował w lipcu 1941 roku. Od 1942 do 9 V 1945 przebywał na robotach przymusowych w Berlinie, pracując między innymi w zakładach AEG. Od 1945 roku mieszkał w Gdańsku. W 1950 ukończył Wydział Mechaniczny Politechniki Gdańskiej (PG) jako magister inżynier mechanik. W latach 1948–1950 był pracownikiem PG, 1950–1963 kierownikiem Centralnego Laboratorium Stoczni Gdańskiej, 1963–1965 i 1967–1970 kierownikiem Zespołu Zakładów Materiałoznawstwa Okrętowego Ośrodka Badawczego Przemysłu Okrętowego w Centralnym Biurze Konstrukcji Okrętowych nr 1 w Gdańsku. Od 1961 roku doktor (przewód na Wydziale Technologii Maszyn PG), od 1963 doktor habilitowany (przewód na Wydziale Budowy Okrętów), od 1965 na stanowisku docenta. W latach 1965–1966 był profesorem na uniwersytecie w Bagdadzie w Iraku. Od 1970 do 1991 roku ponownie pracował na PG, od 1974 profesor tytularny. W latach 1970–1974 był zastępcą dyrektora do spraw naukowych Instytutu Technologii Materiałów Maszynowych i Spawalnictwa na Wydziale Mechaniczno-Technologicznym PG, 1974–1979 jego dyrektorem, 1982–1984 kierownikiem Zakładu Metaloznawstwa i Obróbki Cieplnej, w okresie 1984–1987 dziekanem Wydziału Mechaniczno-Technologicznego PG. W latach 1982–1988 przewodniczył Komisji Biblioteczno-Wydawniczej w Bibliotece Głównej PG. Od 1988 na emeryturze.

Autor i współautor prac o tematyce metaloznawstwa, techniki wytwarzania i spawalnictwa: czterech monografii, między innymi Stale i żeliwa dla przemysłu okrętowego (1971), Spawalność i kruchość stali (1975, 1979, 1991), trzech skryptów, między innymi Wpływ zgniotu na zimno na zmianę własności mechanicznych metali (1978). Także autor książki autobiograficznej Wspomnienia Polaka z Łotwy (1999). Był członkiem Komitetu Nauki o Materiałach Polskiej Akademii Nauk (PAN; 1978–1980), Komitetu Mechaniki PAN, Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich (SIMP, przewodniczący koła na PG), gdańskiego oddziału Naczelnej Organizacji Technicznej. W 1978 roku został ekspertem Gdańskich Zakładów Rafineryjnych.

Odznaczony między innymi Brązowym Krzyżem Zasługi, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem im. inż. Stanisława Olszewskiego, przyznawanego przez Sekcję Spawalniczą SIMP-u.

Był żonaty z Zofią z domu Rusiecką (29 VIII 1924 Mosty – 2 IX 2011 Gdańsk). Pozostawił córki: Krystynę i Jolantę. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko. WP