HAASE JAKOB, złotnik
(wstawienie ilustracji (e-mail z 18.07.2018)) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| + | [[File:Jacob_Hasse.jpg|thumb|Jakob Haase, srebrna plakietka wotywna]] | ||
| + | |||
'''JAKOB HAASE''' (Hase; 26 III 1704 Gdańsk – 19 V 1762 Gdańsk), złotnik. Syn złotnika Johanna Jacoba Haasego I. Mistrzem został w 1730 roku, wykonując pracę mistrzowską u Lorenza Dietricha. Funkcję starszego [[CECHY, XIV–XVIII wiek | cechu]] złotników pełnił w latach 1745, 1749, 1759. Prowadził dużą pracownię, przyjmując licznych uczniów. Terminowali u niego Abraham Schröder oraz Friedrich Ephraim Siebert, a pracę mistrzowską wykonali Johann Adam Imler, Abraham Arentz i Simon Gottlieb Unger. Ojciec Christiana Arnoldta i Johanna Jacoba, którzy również kształcili się w zawodzie złotniczym i z których drugi został mistrzem w Gdańsku. Wdowa po Haasem prowadziła warsztat jeszcze w 1774 roku. <br/><br/> | '''JAKOB HAASE''' (Hase; 26 III 1704 Gdańsk – 19 V 1762 Gdańsk), złotnik. Syn złotnika Johanna Jacoba Haasego I. Mistrzem został w 1730 roku, wykonując pracę mistrzowską u Lorenza Dietricha. Funkcję starszego [[CECHY, XIV–XVIII wiek | cechu]] złotników pełnił w latach 1745, 1749, 1759. Prowadził dużą pracownię, przyjmując licznych uczniów. Terminowali u niego Abraham Schröder oraz Friedrich Ephraim Siebert, a pracę mistrzowską wykonali Johann Adam Imler, Abraham Arentz i Simon Gottlieb Unger. Ojciec Christiana Arnoldta i Johanna Jacoba, którzy również kształcili się w zawodzie złotniczym i z których drugi został mistrzem w Gdańsku. Wdowa po Haasem prowadziła warsztat jeszcze w 1774 roku. <br/><br/> | ||
Używał znaku warsztatowego z monogramem IH w prostokątnym polu. Wykonywał elementy zastawy stołowej, takie jak cukiernice, łopatka do potraw (Muzeum Narodowe w Poznaniu), dzbanek (Zamek Królewski na Wawelu). Znane są jego liczne sprzęty liturgiczne: kielichy (Deptułczyce, Gniezno, Lembarg, Lubieszewo, Nowa Cerkiew, Pieniążkowo, Radzyń Chełmiński, Wałdowo), relikwiarze (Biała; dawniej [[KOŚCIÓŁ ŚW. BRYGIDY | kościół św. Brygidy]] w Gdańsku), plakiety wotywne (Lembarg, Śliwice), aplikacje na obrazy (Pogódki, Subkowy), umbraculum (Topolno). Ponadto na uwagę zasługuje kufel z figurami Minerwy, Junony i Diany, o silnie rozczłonkowanej, rzeźbiarskiej bryle. <br/><br/> | Używał znaku warsztatowego z monogramem IH w prostokątnym polu. Wykonywał elementy zastawy stołowej, takie jak cukiernice, łopatka do potraw (Muzeum Narodowe w Poznaniu), dzbanek (Zamek Królewski na Wawelu). Znane są jego liczne sprzęty liturgiczne: kielichy (Deptułczyce, Gniezno, Lembarg, Lubieszewo, Nowa Cerkiew, Pieniążkowo, Radzyń Chełmiński, Wałdowo), relikwiarze (Biała; dawniej [[KOŚCIÓŁ ŚW. BRYGIDY | kościół św. Brygidy]] w Gdańsku), plakiety wotywne (Lembarg, Śliwice), aplikacje na obrazy (Pogódki, Subkowy), umbraculum (Topolno). Ponadto na uwagę zasługuje kufel z figurami Minerwy, Junony i Diany, o silnie rozczłonkowanej, rzeźbiarskiej bryle. <br/><br/> | ||
Zob. też [[ZŁOTNICTWO | złotnictwo]]. {{author: AFR}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Zob. też [[ZŁOTNICTWO | złotnictwo]]. {{author: AFR}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 11:16, 18 lip 2018
JAKOB HAASE (Hase; 26 III 1704 Gdańsk – 19 V 1762 Gdańsk), złotnik. Syn złotnika Johanna Jacoba Haasego I. Mistrzem został w 1730 roku, wykonując pracę mistrzowską u Lorenza Dietricha. Funkcję starszego cechu złotników pełnił w latach 1745, 1749, 1759. Prowadził dużą pracownię, przyjmując licznych uczniów. Terminowali u niego Abraham Schröder oraz Friedrich Ephraim Siebert, a pracę mistrzowską wykonali Johann Adam Imler, Abraham Arentz i Simon Gottlieb Unger. Ojciec Christiana Arnoldta i Johanna Jacoba, którzy również kształcili się w zawodzie złotniczym i z których drugi został mistrzem w Gdańsku. Wdowa po Haasem prowadziła warsztat jeszcze w 1774 roku.
Używał znaku warsztatowego z monogramem IH w prostokątnym polu. Wykonywał elementy zastawy stołowej, takie jak cukiernice, łopatka do potraw (Muzeum Narodowe w Poznaniu), dzbanek (Zamek Królewski na Wawelu). Znane są jego liczne sprzęty liturgiczne: kielichy (Deptułczyce, Gniezno, Lembarg, Lubieszewo, Nowa Cerkiew, Pieniążkowo, Radzyń Chełmiński, Wałdowo), relikwiarze (Biała; dawniej kościół św. Brygidy w Gdańsku), plakiety wotywne (Lembarg, Śliwice), aplikacje na obrazy (Pogódki, Subkowy), umbraculum (Topolno). Ponadto na uwagę zasługuje kufel z figurami Minerwy, Junony i Diany, o silnie rozczłonkowanej, rzeźbiarskiej bryle.
Zob. też złotnictwo.
