DOLINA RADOŚCI
(poprawka BŚ (e-mail 12.07.2017)) |
(uzupełnienia_BŚ_) |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| + | [[File:Dolina_Radości.jpg|thumb|Dolina Radości, koniec XIX wieku]] | ||
[[File:Dolina Radości.JPG|thumb|Dolina Radości]] | [[File:Dolina Radości.JPG|thumb|Dolina Radości]] | ||
[[File:Młyn w Dolinie Radości, około 1900.JPG|thumb|Młyn w Dolinie Radości, około 1900]] | [[File:Młyn w Dolinie Radości, około 1900.JPG|thumb|Młyn w Dolinie Radości, około 1900]] | ||
| + | |||
'''DOLINA RADOŚCI''' (Freudental), w miejscu połączenia [[POTOK ZAJĄCZKOWSKI | Potoku Zajączkowskiego]] i [[POTOK OLIWSKI | Potoku Oliwskiego]]. Obecnie nazwa rozciągana jest także na [[DOLINA SCHWABEGO | Dolinę Schwabego]] (Schwabental) i [[DOLINA POWAGI | Dolinę Powagi]] (Ernsttal). Wzdłuż Doliny Radości, po południowej stronie Potoku Oliwskiego, przebiega trakt ul. Bytowskiej, po stronie północnej dukt Młyńskiej Drogi (Hammersteig). Od końca XII wieku własność [[CYSTERSI | cystersów]] oliwskich, puszczana w dzierżawę. Co najmniej od końca XVI wieku istniała tu kuźnica (Młyn XVIII; [[MŁYNY NAD POTOKIEM OLIWSKIM I DOPŁYWAMI | młyny nad Potokiem Oliwskim i dopływami]]). W 1609 roku właścicielem był Johann Wolss, w 1648 gdańszczanin Samuel Häwel (za którego czasów po raz pierwszy wymieniono nazwę Freudental), w 1657 malarz [[BOY ADOLF | Adolf Boy]], następnie Andreas Krüger. W 1687 roku kolejny właściciel, sekretarz królewski Georg Wachschläger, zbudował młyn zbożowy (Młyn XIX) i młyn do produkcji forniru (Młyn XX). W 1708 posiadłość przejął płk Ernest Wejher, w rękach tej rodziny pozostawała do roku 1761. W 1865 posiadłość przejęło nadleśnictwo oliwskie. W 1873 roku stawy młyńskie zaadaptowano do hodowli ryb. W 1906 zbudowano istniejącą do dzisiaj willę (ul. Bytowska 5), w której następnie Otto Kamin (właściciel od około roku 1925) otworzył pensjonat Freudental; od 1928 przy pensjonacie funkcjonował zwierzyniec. W 1928 roku w rejonie Młyna XX utworzono fermę zwierząt futerkowych (działała do końca XX wieku). Po II wojnie światowej willę oddano na siedzibę Nadleśnictwa Oliwa (w 1977 wcielone do Nadleśnictwa Gdańsk), obecnie mieszkania prywatne. W latach 1945–1953 planowano tu zbudowanie Parku Rozrywki i Miejskiego Ogrodu Zoologicznego. W 1955 roku w dawnych stawach młyńskich Instytut Rybactwa Śródlądowego w Olsztynie założył betonowe baseny do hodowli narybku; obecnie część z nich po przebudowie jest wykorzystywana do hodowli ryb przez prywatną firmę (Ajtel sp. j.). W latach 70. XX wieku na terenach Doliny Radości powstały ogródki działkowe. Po północnej stronie doliny, na zboczu Wzgórza Ela (Ellahöhe), w 1923 roku Freiwilligen Arbeitsdienst (Ochotnicza Służba Pracy) wybudowała [[SKOCZNIA NARCIARSKA W DOLINIE RADOŚCI | skocznię narciarską]] (obecnie w ruinie). Po przeciwnej stronie Doliny Radości, podczas zalesiania południowego zbocza, między drzewami iglastymi zasadzono brzozy układające się w nazwisko leśnika Danza i datę 1896. Napis widoczny był przez kilkadziesiąt lat, a wzniesienie nazwano Danzhöhe (Wzgórze Danza). W Dolinie Zajączkowskiego Potoku wydzielono podmokły fragment dna doliny o nazwie Łąka w Dolinie Radości, gdzie projektowany jest rezerwat przyrody. W pobliżu znajdują się głazy narzutowe uznane za pomniki przyrody. Najbardziej znany jest Diabelski Kamień na zboczu Czarciego Wzgórza, na północ od Drogi Węglowej (Kohlenweg). W Dolinie Radości i Dolinie Zajączkowskiego Potoku znajdują się głębinowe ujęcia wody pitnej. {{author: AK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Środowisko i przyroda]] | '''DOLINA RADOŚCI''' (Freudental), w miejscu połączenia [[POTOK ZAJĄCZKOWSKI | Potoku Zajączkowskiego]] i [[POTOK OLIWSKI | Potoku Oliwskiego]]. Obecnie nazwa rozciągana jest także na [[DOLINA SCHWABEGO | Dolinę Schwabego]] (Schwabental) i [[DOLINA POWAGI | Dolinę Powagi]] (Ernsttal). Wzdłuż Doliny Radości, po południowej stronie Potoku Oliwskiego, przebiega trakt ul. Bytowskiej, po stronie północnej dukt Młyńskiej Drogi (Hammersteig). Od końca XII wieku własność [[CYSTERSI | cystersów]] oliwskich, puszczana w dzierżawę. Co najmniej od końca XVI wieku istniała tu kuźnica (Młyn XVIII; [[MŁYNY NAD POTOKIEM OLIWSKIM I DOPŁYWAMI | młyny nad Potokiem Oliwskim i dopływami]]). W 1609 roku właścicielem był Johann Wolss, w 1648 gdańszczanin Samuel Häwel (za którego czasów po raz pierwszy wymieniono nazwę Freudental), w 1657 malarz [[BOY ADOLF | Adolf Boy]], następnie Andreas Krüger. W 1687 roku kolejny właściciel, sekretarz królewski Georg Wachschläger, zbudował młyn zbożowy (Młyn XIX) i młyn do produkcji forniru (Młyn XX). W 1708 posiadłość przejął płk Ernest Wejher, w rękach tej rodziny pozostawała do roku 1761. W 1865 posiadłość przejęło nadleśnictwo oliwskie. W 1873 roku stawy młyńskie zaadaptowano do hodowli ryb. W 1906 zbudowano istniejącą do dzisiaj willę (ul. Bytowska 5), w której następnie Otto Kamin (właściciel od około roku 1925) otworzył pensjonat Freudental; od 1928 przy pensjonacie funkcjonował zwierzyniec. W 1928 roku w rejonie Młyna XX utworzono fermę zwierząt futerkowych (działała do końca XX wieku). Po II wojnie światowej willę oddano na siedzibę Nadleśnictwa Oliwa (w 1977 wcielone do Nadleśnictwa Gdańsk), obecnie mieszkania prywatne. W latach 1945–1953 planowano tu zbudowanie Parku Rozrywki i Miejskiego Ogrodu Zoologicznego. W 1955 roku w dawnych stawach młyńskich Instytut Rybactwa Śródlądowego w Olsztynie założył betonowe baseny do hodowli narybku; obecnie część z nich po przebudowie jest wykorzystywana do hodowli ryb przez prywatną firmę (Ajtel sp. j.). W latach 70. XX wieku na terenach Doliny Radości powstały ogródki działkowe. Po północnej stronie doliny, na zboczu Wzgórza Ela (Ellahöhe), w 1923 roku Freiwilligen Arbeitsdienst (Ochotnicza Służba Pracy) wybudowała [[SKOCZNIA NARCIARSKA W DOLINIE RADOŚCI | skocznię narciarską]] (obecnie w ruinie). Po przeciwnej stronie Doliny Radości, podczas zalesiania południowego zbocza, między drzewami iglastymi zasadzono brzozy układające się w nazwisko leśnika Danza i datę 1896. Napis widoczny był przez kilkadziesiąt lat, a wzniesienie nazwano Danzhöhe (Wzgórze Danza). W Dolinie Zajączkowskiego Potoku wydzielono podmokły fragment dna doliny o nazwie Łąka w Dolinie Radości, gdzie projektowany jest rezerwat przyrody. W pobliżu znajdują się głazy narzutowe uznane za pomniki przyrody. Najbardziej znany jest Diabelski Kamień na zboczu Czarciego Wzgórza, na północ od Drogi Węglowej (Kohlenweg). W Dolinie Radości i Dolinie Zajączkowskiego Potoku znajdują się głębinowe ujęcia wody pitnej. {{author: AK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Środowisko i przyroda]] | ||
Wersja z 10:43, 17 kwi 2018
DOLINA RADOŚCI (Freudental), w miejscu połączenia Potoku Zajączkowskiego i Potoku Oliwskiego. Obecnie nazwa rozciągana jest także na Dolinę Schwabego (Schwabental) i Dolinę Powagi (Ernsttal). Wzdłuż Doliny Radości, po południowej stronie Potoku Oliwskiego, przebiega trakt ul. Bytowskiej, po stronie północnej dukt Młyńskiej Drogi (Hammersteig). Od końca XII wieku własność cystersów oliwskich, puszczana w dzierżawę. Co najmniej od końca XVI wieku istniała tu kuźnica (Młyn XVIII; młyny nad Potokiem Oliwskim i dopływami). W 1609 roku właścicielem był Johann Wolss, w 1648 gdańszczanin Samuel Häwel (za którego czasów po raz pierwszy wymieniono nazwę Freudental), w 1657 malarz Adolf Boy, następnie Andreas Krüger. W 1687 roku kolejny właściciel, sekretarz królewski Georg Wachschläger, zbudował młyn zbożowy (Młyn XIX) i młyn do produkcji forniru (Młyn XX). W 1708 posiadłość przejął płk Ernest Wejher, w rękach tej rodziny pozostawała do roku 1761. W 1865 posiadłość przejęło nadleśnictwo oliwskie. W 1873 roku stawy młyńskie zaadaptowano do hodowli ryb. W 1906 zbudowano istniejącą do dzisiaj willę (ul. Bytowska 5), w której następnie Otto Kamin (właściciel od około roku 1925) otworzył pensjonat Freudental; od 1928 przy pensjonacie funkcjonował zwierzyniec. W 1928 roku w rejonie Młyna XX utworzono fermę zwierząt futerkowych (działała do końca XX wieku). Po II wojnie światowej willę oddano na siedzibę Nadleśnictwa Oliwa (w 1977 wcielone do Nadleśnictwa Gdańsk), obecnie mieszkania prywatne. W latach 1945–1953 planowano tu zbudowanie Parku Rozrywki i Miejskiego Ogrodu Zoologicznego. W 1955 roku w dawnych stawach młyńskich Instytut Rybactwa Śródlądowego w Olsztynie założył betonowe baseny do hodowli narybku; obecnie część z nich po przebudowie jest wykorzystywana do hodowli ryb przez prywatną firmę (Ajtel sp. j.). W latach 70. XX wieku na terenach Doliny Radości powstały ogródki działkowe. Po północnej stronie doliny, na zboczu Wzgórza Ela (Ellahöhe), w 1923 roku Freiwilligen Arbeitsdienst (Ochotnicza Służba Pracy) wybudowała skocznię narciarską (obecnie w ruinie). Po przeciwnej stronie Doliny Radości, podczas zalesiania południowego zbocza, między drzewami iglastymi zasadzono brzozy układające się w nazwisko leśnika Danza i datę 1896. Napis widoczny był przez kilkadziesiąt lat, a wzniesienie nazwano Danzhöhe (Wzgórze Danza). W Dolinie Zajączkowskiego Potoku wydzielono podmokły fragment dna doliny o nazwie Łąka w Dolinie Radości, gdzie projektowany jest rezerwat przyrody. W pobliżu znajdują się głazy narzutowe uznane za pomniki przyrody. Najbardziej znany jest Diabelski Kamień na zboczu Czarciego Wzgórza, na północ od Drogi Węglowej (Kohlenweg). W Dolinie Radości i Dolinie Zajączkowskiego Potoku znajdują się głębinowe ujęcia wody pitnej.
