INSTYTUT MORSKI
Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File:Badania flory Zalewu Wiślanego.JPG|thumb|Badania flory Zalewu Wiślanego]] | [[File:Badania flory Zalewu Wiślanego.JPG|thumb|Badania flory Zalewu Wiślanego]] | ||
− | '''INSTYTUT MORSKI''' (IM), Długi Targ 41–42. Powstał 3 III 1950 jako Morski Instytut Techniczny, pod obecną nazwą od 1 XII 1954 roku. Samodzielna placówka naukowo-badawcza podległa Ministerstwu Żeglugi do prowadzenia prac badawczych na użytek polityki gospodarczej państwa w zakresie budownictwa okrętowego oraz eksploatacji i rozbudowy (ukierunkowanie techniczne). W | + | |
+ | '''INSTYTUT MORSKI''' (IM), Długi Targ 41–42. Powstał 3 III 1950 jako Morski Instytut Techniczny, pod obecną nazwą od 1 XII 1954 roku. Samodzielna placówka naukowo-badawcza podległa Ministerstwu Żeglugi do prowadzenia prac badawczych na użytek polityki gospodarczej państwa w zakresie budownictwa okrętowego oraz eksploatacji i rozbudowy (ukierunkowanie techniczne). W 1951 roku poszerzono działalność o aspekty prawne i ekonomiczne (włączono komórki [[INSTYTUT BAŁTYCKI | Instytutu Bałtyckiego]]). 23 X 1952 powołano radę naukową, w latach 70. XX wieku mocno rozwinięto badania ekonomiczne, organizacyjne i informatyczne dotyczące rozwoju gospodarki morskiej, a w latach 90. pojawiła się ekologia i ochrona środowiska, zmniejszył udział badań dotyczących eksploatacji i remontu statków. Obecnie podlega Ministerstwu Infrastruktury. Badania wspomagają liczne pracownie i laboratoria (między innymi do lat 80. XX wieku dwie hale na terenie [[STOCZNIA REMONTOWA | Stoczni Remontowej]] na [[OSTRÓW | Ostrowiu]], gdzie opracowywano modelowe wejścia do portów w Gdańsku, Gdyni, Kołobrzegu, Helu, Władysławowie, badano odporność kadłubów, boczne wodowania i stateczność statków), Zakład Techniczno-Doświadczalny (1964–1991) oraz statki badawcze: w latach 1958–1987 „Imor” (przerobiony z kadłuba kutra rybackiego, zatopiony koło Florydy w ramach programu budowy sztucznych raf), 1987–2005 „Doktor Lubecki” (również zbudowany na bazie kutra), od roku 2006 katamaran badawczy z pływającym laboratorium „Imor”. Dwa laboratoria: Elektroniki Morskiej oraz Zakładu Ochrony Środowiska, posiadają Certyfikaty Akredytacji PCA. Instytut Morski wniósł duży wkład w badania modelowe okrętów, stateczności, zapoczątkował w Polsce badania nad korozją morską. Zajmuje czołową pozycję w kraju w zakresie hydrotechniki morskiej i badań brzegowych; bada rynek frachtowy, efektywność inwestycji w transporcie morskim, cywilne prawo morskie i problemy unifikacji międzynarodowego prawa morza; w środowisku naukowym Wybrzeża prekursor prac przedinwestycyjnych, między innymi nad nowymi typami statków (lata 60.–80. XX wieku); studia poprzedzające budowę [[PORT PÓŁNOCNY | Portu Północnego]], opracowywanie prognoz i analiz rozwoju morskiego systemu kontenerowego w Polsce. Prowadzi innowacyjne badania związane z bezpieczeństwem i ochroną środowiska, przedinwestycyjne morskich farm wiatrowych, układania podmorskich kabli i rurociągów, kolektorów sanitarnych, sztucznych raf, badania ekologiczne morskich akwenów chronionych. Publikuje wyniki własnych badań („Prace Instytutu Morskiego”, „Materiały Instytutu Morskiego”, „Gospodarka Morska – Przegląd Statystyczny”, początkowo „Morski Rocznik Statystyczny”). W 2011 roku w skład IM wchodziły zakłady naukowe: Oceanografii Operacyjnej, Hydrotechniki Morskiej, Ochrony Środowiska, Ekonomiki i Prawa, Samodzielna Pracownia Ekologii. {{author: MJ}} <br/><br/> | ||
{| class="tableGda" | {| class="tableGda" | ||
|- | |- | ||
Linia 16: | Linia 17: | ||
|- | |- | ||
| 1970–1982 | | 1970–1982 | ||
− | | Tadeusz Jednorał | + | | [[JEDNORAŁ TADEUSZ | Tadeusz Jednorał]] |
|- | |- | ||
| 1982–1988 | | 1982–1988 |
Wersja z 12:28, 7 maj 2019
INSTYTUT MORSKI (IM), Długi Targ 41–42. Powstał 3 III 1950 jako Morski Instytut Techniczny, pod obecną nazwą od 1 XII 1954 roku. Samodzielna placówka naukowo-badawcza podległa Ministerstwu Żeglugi do prowadzenia prac badawczych na użytek polityki gospodarczej państwa w zakresie budownictwa okrętowego oraz eksploatacji i rozbudowy (ukierunkowanie techniczne). W 1951 roku poszerzono działalność o aspekty prawne i ekonomiczne (włączono komórki Instytutu Bałtyckiego). 23 X 1952 powołano radę naukową, w latach 70. XX wieku mocno rozwinięto badania ekonomiczne, organizacyjne i informatyczne dotyczące rozwoju gospodarki morskiej, a w latach 90. pojawiła się ekologia i ochrona środowiska, zmniejszył udział badań dotyczących eksploatacji i remontu statków. Obecnie podlega Ministerstwu Infrastruktury. Badania wspomagają liczne pracownie i laboratoria (między innymi do lat 80. XX wieku dwie hale na terenie Stoczni Remontowej na Ostrowiu, gdzie opracowywano modelowe wejścia do portów w Gdańsku, Gdyni, Kołobrzegu, Helu, Władysławowie, badano odporność kadłubów, boczne wodowania i stateczność statków), Zakład Techniczno-Doświadczalny (1964–1991) oraz statki badawcze: w latach 1958–1987 „Imor” (przerobiony z kadłuba kutra rybackiego, zatopiony koło Florydy w ramach programu budowy sztucznych raf), 1987–2005 „Doktor Lubecki” (również zbudowany na bazie kutra), od roku 2006 katamaran badawczy z pływającym laboratorium „Imor”. Dwa laboratoria: Elektroniki Morskiej oraz Zakładu Ochrony Środowiska, posiadają Certyfikaty Akredytacji PCA. Instytut Morski wniósł duży wkład w badania modelowe okrętów, stateczności, zapoczątkował w Polsce badania nad korozją morską. Zajmuje czołową pozycję w kraju w zakresie hydrotechniki morskiej i badań brzegowych; bada rynek frachtowy, efektywność inwestycji w transporcie morskim, cywilne prawo morskie i problemy unifikacji międzynarodowego prawa morza; w środowisku naukowym Wybrzeża prekursor prac przedinwestycyjnych, między innymi nad nowymi typami statków (lata 60.–80. XX wieku); studia poprzedzające budowę Portu Północnego, opracowywanie prognoz i analiz rozwoju morskiego systemu kontenerowego w Polsce. Prowadzi innowacyjne badania związane z bezpieczeństwem i ochroną środowiska, przedinwestycyjne morskich farm wiatrowych, układania podmorskich kabli i rurociągów, kolektorów sanitarnych, sztucznych raf, badania ekologiczne morskich akwenów chronionych. Publikuje wyniki własnych badań („Prace Instytutu Morskiego”, „Materiały Instytutu Morskiego”, „Gospodarka Morska – Przegląd Statystyczny”, początkowo „Morski Rocznik Statystyczny”). W 2011 roku w skład IM wchodziły zakłady naukowe: Oceanografii Operacyjnej, Hydrotechniki Morskiej, Ochrony Środowiska, Ekonomiki i Prawa, Samodzielna Pracownia Ekologii.
1950–1951 | Witold Urbanowicz (p.o.) |
1951–1957 | Zdzisław Ćwiek |
1957–1970 | Remigiusz Zaorski |
1970–1982 | Tadeusz Jednorał |
1982–1988 | Jerzy Młynarczyk |
1989–1991 | Witold Kuszewski |
1991–2003 | Jan Curzytek |
2003 | Maciej Werno (kierownik) |
2004 –2010 | Krzysztof Ossowski |
2010 – | Kazimierz Szefler |