ROZENKRANZ EDWIN, profesor Uniwersytetu Gdańskiego
(uzupełnienia BŚ (e-mail z 23.12.2015)) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''EDWIN ROZENKRANZ''' (2 VI 1925 Czatkowy koło Tczewa – 13 IX 1992 Gdańsk), naukowiec. Edukację pobierał w Tczewie, | + | '''EDWIN LEON ROZENKRANZ''' (2 VI 1925 Czatkowy koło Tczewa – 13 IX 1992 Gdańsk), naukowiec. Syn Leonarda urzędnika Izby Kontroli Skarbowej w Grudziądzu i Anny z domu Wąs. Edukację pobierał w Tczewie, szkołę powszechną ukończył w 1937 roku, naukę w I Państwowym Liceum i Gimnazjum Męskimi przerwał wybuch II wojny światowej i przeniesienie się rodziny do Lublina, a w 1943 roku – do Warszawy. Członek Armii Krajowej, ps. „Kamień”. Uczestnik powstania warszawskiego (w batalionie Gozdawa); ranny w nocy z 30 na 31 VIII 1944. Zbiegł z transportu na warszawskim Dworcu Zachodnim 9 X 1944, kurował się do końca wojny w Zalesiu koło Warszawy i do 1946 w Miłobądzu na Pomorzu. W roku 1948 zdał maturę w IV Państwowym Gimnazjum i Liceum w Gdańsku-Nowym Porcie, w 1952 ukończył studia prawnicze na uniwersytecie w Poznaniu. Od 1952 pracownik początkowo Instytutu Zachodniego w Poznaniu i jeszcze w tym samym roku wojewódzkiej komisji planowania przestrzennego w Gdańsku: 1955-1958 kierownik działu, 1958-1961 generalny projektant, przygotował m.in. materiały do obchodów 1000-lecia Państwa Polskiego w województwie gdańskim. Od roku 1960 doktor nauk prawnych (na podstawie pracy ''Początki i ustrój miast Pomorza Gdańskiego do schyłku XIV stulecia'') i pracownik [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkoły Pedagogicznej]], w Katedrze Historii Starożytnej i Średniowiecznej. W 1968 uzyskał habilitację (m.in. za pracę ''Recepcja prawa lubeckiego w miastach nadbałtyckich'') ), docenturę i kierownictwo katedry w której pracował. W latach 1969-1970 prodziekan Wydziały Humanistycznego WSP. W roku akademickim 1969/1970 zatrudniony był równocześnie w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Słupsku. W okresie powstawania [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]] jeden z organizatorów Wydziału Prawa, autor dewizy uczelni „In mari via tua”. Od 1973 do 1975 był prodziekanem Wydziału Prawa i Administracji, kierował też Zakładem, a po 1981 – Katedrą Powszechnej Historii Państwa i Prawa. Od 1984 profesor tytularny. W badaniach koncentrował się nad średniowiecznym rozwojem przestrzennym miast, historycznym ustroju i praw miejskich, archeologią prawną. Kolekcjoner monet i medali, po roku 1989 zaangażowany w działalność polityczną w Zjednoczeniu Chrześcijańsko-Narodowym. W 1991 roku bezskutecznie startował w wyborach do Senatu Rzeczypospolitej Polskiej (otrzymał 70 047 głosów). {{author: BŚ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 16:54, 29 cze 2019
EDWIN LEON ROZENKRANZ (2 VI 1925 Czatkowy koło Tczewa – 13 IX 1992 Gdańsk), naukowiec. Syn Leonarda urzędnika Izby Kontroli Skarbowej w Grudziądzu i Anny z domu Wąs. Edukację pobierał w Tczewie, szkołę powszechną ukończył w 1937 roku, naukę w I Państwowym Liceum i Gimnazjum Męskimi przerwał wybuch II wojny światowej i przeniesienie się rodziny do Lublina, a w 1943 roku – do Warszawy. Członek Armii Krajowej, ps. „Kamień”. Uczestnik powstania warszawskiego (w batalionie Gozdawa); ranny w nocy z 30 na 31 VIII 1944. Zbiegł z transportu na warszawskim Dworcu Zachodnim 9 X 1944, kurował się do końca wojny w Zalesiu koło Warszawy i do 1946 w Miłobądzu na Pomorzu. W roku 1948 zdał maturę w IV Państwowym Gimnazjum i Liceum w Gdańsku-Nowym Porcie, w 1952 ukończył studia prawnicze na uniwersytecie w Poznaniu. Od 1952 pracownik początkowo Instytutu Zachodniego w Poznaniu i jeszcze w tym samym roku wojewódzkiej komisji planowania przestrzennego w Gdańsku: 1955-1958 kierownik działu, 1958-1961 generalny projektant, przygotował m.in. materiały do obchodów 1000-lecia Państwa Polskiego w województwie gdańskim. Od roku 1960 doktor nauk prawnych (na podstawie pracy Początki i ustrój miast Pomorza Gdańskiego do schyłku XIV stulecia) i pracownik Wyższej Szkoły Pedagogicznej, w Katedrze Historii Starożytnej i Średniowiecznej. W 1968 uzyskał habilitację (m.in. za pracę Recepcja prawa lubeckiego w miastach nadbałtyckich) ), docenturę i kierownictwo katedry w której pracował. W latach 1969-1970 prodziekan Wydziały Humanistycznego WSP. W roku akademickim 1969/1970 zatrudniony był równocześnie w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Słupsku. W okresie powstawania Uniwersytetu Gdańskiego jeden z organizatorów Wydziału Prawa, autor dewizy uczelni „In mari via tua”. Od 1973 do 1975 był prodziekanem Wydziału Prawa i Administracji, kierował też Zakładem, a po 1981 – Katedrą Powszechnej Historii Państwa i Prawa. Od 1984 profesor tytularny. W badaniach koncentrował się nad średniowiecznym rozwojem przestrzennym miast, historycznym ustroju i praw miejskich, archeologią prawną. Kolekcjoner monet i medali, po roku 1989 zaangażowany w działalność polityczną w Zjednoczeniu Chrześcijańsko-Narodowym. W 1991 roku bezskutecznie startował w wyborach do Senatu Rzeczypospolitej Polskiej (otrzymał 70 047 głosów).
