ZAKONICZYN
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''ZAKONICZYN''' (1334 Zankoczyn, 1357 Sancoczino, 1402 Zamkoczin, 1438 Czackenczin, 1874 Zankenzin, 1942 Zangen, po 1945 Zakoniczyn). Pierwotnie wieś, w 1334 roku (14 łanów) wydana przez komtura gdańskiego Jordana von Vehrena sołtysowi Johanowi do lokacji i zasiedlenia na prawie chełmińskim wraz z łąką poza jej granicami, na wschód od Motławy (do obecnej ul. Olszyńskiej mniej więcej na wysokości obecnej ul. Kaczej). Graniczył z Łostowicami, Kowalami, Szadółkami, Rębowem i Maćkowem. W 1399 roku przekazany przez wielkiego mistrza krzyżackiego Konrada von Jungingena q szpitalowi św. Elżbiety, w 1400 liczył 12,5 łana. Od 1539 roku jako majątek oddawany przez zarządców szpitala w dzierżawę głównie gdańszczanom. W 1558 dzierżawcą był Henryk Ziegler, w 1630 Salomon Hundt, w 1651 Paweł Zipser, w 1682 Abraham, Izaak i Piotr Clemensowie, w 1700 Arnold Amende, w 1703 Aleksander i Gotfryd Becke, w 1747 Pierre Valentin, w 1782 Jan Karol von Kampen. W 1793 roku majątek obejmował 17 włók gruntów, zamieszkiwało go 73 mieszkańców (60 Niemców, 13 Polaków). Do końca XVIII wieku majątek połączonych szpitali św. Elżbiety i św. Ducha pod zarządem władz Gdańska. Po wojnach napoleońskich Prusacy rozdysponowali majątki szpitala św. Elżbiety, wieś (w roku 1819 zamieszkiwana przez 57 mieszkańców) od 1827 była własnością Friedricha Fuchsa, w 1837 właścicielem był Johann Taeubner, od roku 1880 Eugen Wendt. W 1886 powierzchnia gruntów wynosiła 250,6 ha, a liczba mieszkańców wzrosła do 141 osób. W 1905 mieszkało 143 osób (91 Niemców, 52 Polaków), w 1923 liczył 19 gospodarstw domowych i 146 osób. Rodzina Wendtów pozostała właścicielem majątku do 1945 roku (ostatnim właścicielem był Artur Wendt). Po 1945 | + | '''ZAKONICZYN''' (1334 Zankoczyn, 1357 Sancoczino, 1402 Zamkoczin, 1438 Czackenczin, 1874 Zankenzin, 1942 Zangen, po 1945 Zakoniczyn). Pierwotnie wieś, w 1334 roku (14 łanów) wydana przez komtura gdańskiego Jordana von Vehrena sołtysowi Johanowi do lokacji i zasiedlenia na prawie chełmińskim wraz z łąką poza jej granicami, na wschód od Motławy (do obecnej ul. Olszyńskiej mniej więcej na wysokości obecnej ul. Kaczej). Graniczył z Łostowicami, Kowalami, Szadółkami, Rębowem i Maćkowem. W 1399 roku przekazany przez wielkiego mistrza krzyżackiego Konrada von Jungingena q szpitalowi św. Elżbiety, w 1400 liczył 12,5 łana. Od 1539 roku jako majątek oddawany przez zarządców szpitala w dzierżawę głównie gdańszczanom. W 1558 dzierżawcą był Henryk Ziegler, w 1630 Salomon Hundt, w 1651 Paweł Zipser, w 1682 Abraham, Izaak i Piotr Clemensowie, w 1700 Arnold Amende, w 1703 Aleksander i Gotfryd Becke, w 1747 Pierre Valentin, w 1782 Jan Karol von Kampen. W 1793 roku majątek obejmował 17 włók gruntów, zamieszkiwało go 73 mieszkańców (60 Niemców, 13 Polaków). Do końca XVIII wieku majątek połączonych szpitali św. Elżbiety i św. Ducha pod zarządem władz Gdańska. Po wojnach napoleońskich Prusacy rozdysponowali majątki szpitala św. Elżbiety, wieś (w roku 1819 zamieszkiwana przez 57 mieszkańców) od 1827 była własnością Friedricha Fuchsa, w 1837 właścicielem był Johann Taeubner, od roku 1880 Eugen Wendt. W 1886 powierzchnia gruntów wynosiła 250,6 ha, a liczba mieszkańców wzrosła do 141 osób. W 1905 mieszkało 143 osób (91 Niemców, 52 Polaków), w 1923 liczył 19 gospodarstw domowych i 146 osób. Rodzina Wendtów pozostała właścicielem majątku do 1945 roku (ostatnim właścicielem był Artur Wendt). Po 1945 Państwowe Gospodarstwo Rolne, w granicach administracyjnych Gdańska od 1 I 1973. Od 1998 roku obszar poddawany intensywnej zabudowie mieszkaniowej. Zabudowę rozpoczęto od ul. Jeleniogórskiej, od 2001 poddano jej część południową (od 2003 funkcjonuje Osiedle Miłe, od 2007 Osiedle Jabłonowa), powstało Osiedle Wieżycka-Folwark, Osiedle Żurawie Wzgórze, Osiedle Bocianie Wzgórze, w granicach Zakoniczyna znajduje się też część Osiedla Świętokrzyskiego (nr 126), w większości położonego w sąsiednich Kowalach. Obecnie likwidowane są dawne niezamieszkane „czworaki”, ostatni budynek gospodarczy rozebrano w listopadzie 2009. Istnieją dwa duże zbiorniki retencyjne, wokół których utworzono trasy spacerowe. Najważniejszym zabytkiem jest zachowany pałac wraz z parkiem przy ul. Wieżyckiej (obecnie własność firmy deweloperskiej Górski). Na terenie osiedla mieści się Szkoła Podstawowa nr 12 (otwarta 1 IX 2008). W latach 1992–2010 osiedle w granicach jednostki pomocniczej Gdańsk-Chełm (i Gdańsk Południe), od 11 I 2011 w jednostce pomocniczej Ujeścisko-Łostowice, z granicą północno-południową wyznaczoną przez jednostkę [[JASIEŃ | Jasień]] ([[ADMINISTRACYJNY PODZIAŁ I TERYTORIALNY ROZWÓJ GDAŃSKA | administracyjny podział]]). {{author: JH}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 15:49, 28 gru 2015
ZAKONICZYN (1334 Zankoczyn, 1357 Sancoczino, 1402 Zamkoczin, 1438 Czackenczin, 1874 Zankenzin, 1942 Zangen, po 1945 Zakoniczyn). Pierwotnie wieś, w 1334 roku (14 łanów) wydana przez komtura gdańskiego Jordana von Vehrena sołtysowi Johanowi do lokacji i zasiedlenia na prawie chełmińskim wraz z łąką poza jej granicami, na wschód od Motławy (do obecnej ul. Olszyńskiej mniej więcej na wysokości obecnej ul. Kaczej). Graniczył z Łostowicami, Kowalami, Szadółkami, Rębowem i Maćkowem. W 1399 roku przekazany przez wielkiego mistrza krzyżackiego Konrada von Jungingena q szpitalowi św. Elżbiety, w 1400 liczył 12,5 łana. Od 1539 roku jako majątek oddawany przez zarządców szpitala w dzierżawę głównie gdańszczanom. W 1558 dzierżawcą był Henryk Ziegler, w 1630 Salomon Hundt, w 1651 Paweł Zipser, w 1682 Abraham, Izaak i Piotr Clemensowie, w 1700 Arnold Amende, w 1703 Aleksander i Gotfryd Becke, w 1747 Pierre Valentin, w 1782 Jan Karol von Kampen. W 1793 roku majątek obejmował 17 włók gruntów, zamieszkiwało go 73 mieszkańców (60 Niemców, 13 Polaków). Do końca XVIII wieku majątek połączonych szpitali św. Elżbiety i św. Ducha pod zarządem władz Gdańska. Po wojnach napoleońskich Prusacy rozdysponowali majątki szpitala św. Elżbiety, wieś (w roku 1819 zamieszkiwana przez 57 mieszkańców) od 1827 była własnością Friedricha Fuchsa, w 1837 właścicielem był Johann Taeubner, od roku 1880 Eugen Wendt. W 1886 powierzchnia gruntów wynosiła 250,6 ha, a liczba mieszkańców wzrosła do 141 osób. W 1905 mieszkało 143 osób (91 Niemców, 52 Polaków), w 1923 liczył 19 gospodarstw domowych i 146 osób. Rodzina Wendtów pozostała właścicielem majątku do 1945 roku (ostatnim właścicielem był Artur Wendt). Po 1945 Państwowe Gospodarstwo Rolne, w granicach administracyjnych Gdańska od 1 I 1973. Od 1998 roku obszar poddawany intensywnej zabudowie mieszkaniowej. Zabudowę rozpoczęto od ul. Jeleniogórskiej, od 2001 poddano jej część południową (od 2003 funkcjonuje Osiedle Miłe, od 2007 Osiedle Jabłonowa), powstało Osiedle Wieżycka-Folwark, Osiedle Żurawie Wzgórze, Osiedle Bocianie Wzgórze, w granicach Zakoniczyna znajduje się też część Osiedla Świętokrzyskiego (nr 126), w większości położonego w sąsiednich Kowalach. Obecnie likwidowane są dawne niezamieszkane „czworaki”, ostatni budynek gospodarczy rozebrano w listopadzie 2009. Istnieją dwa duże zbiorniki retencyjne, wokół których utworzono trasy spacerowe. Najważniejszym zabytkiem jest zachowany pałac wraz z parkiem przy ul. Wieżyckiej (obecnie własność firmy deweloperskiej Górski). Na terenie osiedla mieści się Szkoła Podstawowa nr 12 (otwarta 1 IX 2008). W latach 1992–2010 osiedle w granicach jednostki pomocniczej Gdańsk-Chełm (i Gdańsk Południe), od 11 I 2011 w jednostce pomocniczej Ujeścisko-Łostowice, z granicą północno-południową wyznaczoną przez jednostkę Jasień ( administracyjny podział).
