GRZEGORZEWSKI EDWARD, rektor Akademii Lekarskiej w Gdańsku
m |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''EDWARD GRZEGORZEWSKI''' (4 X 1906 Tobolsk, Syberia – 10 V 1982 Baltimore, USA), lekarz. Maturę uzyskał we Lwowie, w okresie 1925–1930 studiował medycynę we Lwowie i Warszawie, od 1931 roku doktor. W latach 1932–1934 na stypendium Fundacji Rockefellera w USA, odbył podróż naukową dookoła świata, zapoznając się z instytucjami i systemami służby zdrowia odwiedzanych krajów. Po powrocie pracował w Warszawie w administracji służby zdrowia i Państwowym Zakładzie Higieny. Podczas II wojny światowej kierował w Warszawie masowymi szczepieniami przeciw durowi brzusznemu, pracował jako kierownik Wydziału Zdrowia Zarządu Miasta, następnie (nie chcąc współpracować z Niemcami) przeniósł się do Otwocka, gdzie był lekarzem oddziałowym w sanatorium. We wrześniu 1944 roku nawiązał współpracę z Polskim Komitetem Wyzwolenia Narodowego, obejmując w Ministerstwie Pracy, Opieki Społecznej i Zdrowia stanowisko dyrektora Departamentu Zdrowia. Od 1945 jednocześnie na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Od roku 1945 doktor habilitowany i profesor tytularny. 5 VII 1945 mianowany pełnomocnikiem Ministra Zdrowia do spraw organizacji [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Akademii Lekarskiej]] w Gdańsku, w 1946 profesor zwyczajny i jednocześnie pierwszy rektor Akademii. W 1946 roku delegat Polski na Konferencji Zdrowia w Nowym Jorku; uchwaliła ona konwencję o powołaniu Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), w której (1948) został dyrektorem Wydziału Nadzoru, Organizacji i Szkolenia w Zakresie Higieny. Po wygaśnięciu mandatu pozostał za granicą, pracował jako profesor higieny na uniwersytetach w USA, w Ameryce Południowej, Iranie, Libii i Izraelu. W badaniach koncentrował się | + | '''EDWARD GRZEGORZEWSKI''' (4 X 1906 Tobolsk, Syberia – 10 V 1982 Baltimore, USA), lekarz. Maturę uzyskał we Lwowie, w okresie 1925–1930 studiował medycynę we Lwowie i Warszawie, od 1931 roku doktor. W latach 1932–1934 na stypendium Fundacji Rockefellera w USA, odbył podróż naukową dookoła świata, zapoznając się z instytucjami i systemami służby zdrowia odwiedzanych krajów. Po powrocie pracował w Warszawie w administracji służby zdrowia i Państwowym Zakładzie Higieny. Podczas II wojny światowej kierował w Warszawie masowymi szczepieniami przeciw durowi brzusznemu, pracował jako kierownik Wydziału Zdrowia Zarządu Miasta, następnie (nie chcąc współpracować z Niemcami) przeniósł się do Otwocka, gdzie był lekarzem oddziałowym w sanatorium. We wrześniu 1944 roku nawiązał współpracę z Polskim Komitetem Wyzwolenia Narodowego, obejmując w Ministerstwie Pracy, Opieki Społecznej i Zdrowia stanowisko dyrektora Departamentu Zdrowia. Od 1945 jednocześnie na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Od roku 1945 doktor habilitowany i profesor tytularny. 5 VII 1945 mianowany pełnomocnikiem Ministra Zdrowia do spraw organizacji [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Akademii Lekarskiej]] w Gdańsku, w 1946 profesor zwyczajny i jednocześnie pierwszy rektor Akademii. W 1946 roku delegat Polski na Konferencji Zdrowia w Nowym Jorku; uchwaliła ona konwencję o powołaniu Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), w której (1948) został dyrektorem Wydziału Nadzoru, Organizacji i Szkolenia w Zakresie Higieny. Po wygaśnięciu mandatu pozostał za granicą, pracował jako profesor higieny na uniwersytetach w USA, w Ameryce Południowej, Iranie, Libii i Izraelu. W badaniach koncentrował się głównie na społeczno-higienicznej stronie zjawisk chorób nagminnych i zwalczaniu ich środkami działania masowego. 10 V 1999 w sali posiedzeń Senatu gdańskiej Akademii Medycznej odsłonięto poświęconą mu tablicę pamiątkową według projektu Wiktora Tołkina. {{author: ZM}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 17:42, 9 lut 2016
EDWARD GRZEGORZEWSKI (4 X 1906 Tobolsk, Syberia – 10 V 1982 Baltimore, USA), lekarz. Maturę uzyskał we Lwowie, w okresie 1925–1930 studiował medycynę we Lwowie i Warszawie, od 1931 roku doktor. W latach 1932–1934 na stypendium Fundacji Rockefellera w USA, odbył podróż naukową dookoła świata, zapoznając się z instytucjami i systemami służby zdrowia odwiedzanych krajów. Po powrocie pracował w Warszawie w administracji służby zdrowia i Państwowym Zakładzie Higieny. Podczas II wojny światowej kierował w Warszawie masowymi szczepieniami przeciw durowi brzusznemu, pracował jako kierownik Wydziału Zdrowia Zarządu Miasta, następnie (nie chcąc współpracować z Niemcami) przeniósł się do Otwocka, gdzie był lekarzem oddziałowym w sanatorium. We wrześniu 1944 roku nawiązał współpracę z Polskim Komitetem Wyzwolenia Narodowego, obejmując w Ministerstwie Pracy, Opieki Społecznej i Zdrowia stanowisko dyrektora Departamentu Zdrowia. Od 1945 jednocześnie na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Od roku 1945 doktor habilitowany i profesor tytularny. 5 VII 1945 mianowany pełnomocnikiem Ministra Zdrowia do spraw organizacji Akademii Lekarskiej w Gdańsku, w 1946 profesor zwyczajny i jednocześnie pierwszy rektor Akademii. W 1946 roku delegat Polski na Konferencji Zdrowia w Nowym Jorku; uchwaliła ona konwencję o powołaniu Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), w której (1948) został dyrektorem Wydziału Nadzoru, Organizacji i Szkolenia w Zakresie Higieny. Po wygaśnięciu mandatu pozostał za granicą, pracował jako profesor higieny na uniwersytetach w USA, w Ameryce Południowej, Iranie, Libii i Izraelu. W badaniach koncentrował się głównie na społeczno-higienicznej stronie zjawisk chorób nagminnych i zwalczaniu ich środkami działania masowego. 10 V 1999 w sali posiedzeń Senatu gdańskiej Akademii Medycznej odsłonięto poświęconą mu tablicę pamiątkową według projektu Wiktora Tołkina.
