RADWAŃSKI STANISŁAW, rektor Akademii Sztuk Pięknych
(EKA – uzupełnienie wersji EG) |
m |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File:Pomnik_Jana_Gutenberga.JPG|thumb|Pomnik Jana Gutenberga w Parku Jaśkowej Doliny]] | [[File:Pomnik_Jana_Gutenberga.JPG|thumb|Pomnik Jana Gutenberga w Parku Jaśkowej Doliny]] | ||
| − | '''STANISŁAW RADWAŃSKI''' (ur. 5 VII 1941 Poturzyno), rzeźbiarz, pedagog. Studiował w gdańskiej | + | '''STANISŁAW RADWAŃSKI''' (ur. 5 VII 1941 Poturzyno), rzeźbiarz, pedagog. Studiował w gdańskiej [[AKADEMIA SZTUK PIĘKNYCH W GDAŃSKU | Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych]] (późniejsza Akademia Sztuk Pięknych (ASP) na Wydziale Rzeźby. Dyplom uzyskał w 1968 roku w pracowni [[HORNO-POPŁAWSKI STANISŁAW | Stanisława Horno-Popławskiego]], od 1973 pracownik gdańskiej uczelni: od roku 1981 prowadzi pracownię rzeźby, od 1996 równocześnie kierował Katedrą Rzeźby i Rysunku na Wydziale Rzeźby, 1981–1983 prodziekan, 1983–1990 dziekan tego wydziału, 1990–1996 rektor ASP. Autor licznych pomników, m.in.: Jacka Malczewskiego w Radomiu (1984), Karola Marcinkowskiego w Poznaniu (2005), Jana Pawła II na Jordankach w Toruniu (2007) i Pampelunie (Hiszpania, 2010, kopia rzeźby toruńskiej) oraz w Mławie (2011), Juliusza Słowackiego dla Kijowa (2009), w Gdańsku [[POMNIK JANA GUTENBERGA | pomnika Jana Gutenberga]]. We wnętrzach sakralnych wykonał m.in. w Gdańsku posągi Jana Pawła II i kard. Stefana Wyszyńskiego oraz św. Brygidy i św. Elżbiety w ołtarzu bursztynowym [[KOŚCIÓŁ ŚW. BRYGIDY | kościoła św. Brygidy]] (2001/2002), w Gdyni św. Józefa w kościele pod tym wezwaniem (2002). Tworzył też figury parkowe: ''Alina i Balladyna'' (1990), ''Jesień'' i ''Zima'' w Arboretum w Bydgoszczy (2008/2010), liczne portrety, popiersia kompozytorów (''Benjamin Britten'', Filharmonia w Bydgoszczy, 1986; ''Karol Szymanowski'', Muzeum Narodowe w Gdańsku, 1968; ''Kompozytor / Stanisław Moniuszko'', 1987; ''Fryderyk Chopin'', pałac w Ostromecku, 1988). W rzeźbie pomnikowej, poddanej wymogom zlecenia, łączy realizm z tendencją do dynamizacji stojącej lub siedzącej figury przez kontrastowanie drobnych detali z szerokimi płaszczyznami, komponowanie fragmentów wzdłuż linii diagonalnych lub skręconych, przesunięcia od pionu itp. Figury parkowe bliskie są estetyce klasycznej, cechuje je idealizacja, gładkie powierzchnie, powściągliwa gestyka, antykizująca stylizacja draperii. W kameralnej rzeźbie popiersiowej i portretowej artysta sięga po środki ekspresjonistyczne: zróżnicowanie faktury i efekty światłocieniowe, deformację, powtórzenie, niedokończenie i fragmentaryzację. Toczy tu swoisty dialog z utrwalonymi schematami ikonograficznymi (''Mojżesz'', 1984; ''Muza'', 1985), z kanonem rzeźbiarskiego biustu bohaterów (''Dante''; ''Colonia'', 1988; ''Napoleon''; ''Popiersie romantyczne''; ''Popiersie renesansowe'', 2003) i mimetyzmem portretu, który staje się zarazem uogólnieniem i wyrazem idei, np. muzyki w wizerunkach kompozytorów. {{author: EKA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 18:29, 31 gru 2015
STANISŁAW RADWAŃSKI (ur. 5 VII 1941 Poturzyno), rzeźbiarz, pedagog. Studiował w gdańskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (późniejsza Akademia Sztuk Pięknych (ASP) na Wydziale Rzeźby. Dyplom uzyskał w 1968 roku w pracowni Stanisława Horno-Popławskiego, od 1973 pracownik gdańskiej uczelni: od roku 1981 prowadzi pracownię rzeźby, od 1996 równocześnie kierował Katedrą Rzeźby i Rysunku na Wydziale Rzeźby, 1981–1983 prodziekan, 1983–1990 dziekan tego wydziału, 1990–1996 rektor ASP. Autor licznych pomników, m.in.: Jacka Malczewskiego w Radomiu (1984), Karola Marcinkowskiego w Poznaniu (2005), Jana Pawła II na Jordankach w Toruniu (2007) i Pampelunie (Hiszpania, 2010, kopia rzeźby toruńskiej) oraz w Mławie (2011), Juliusza Słowackiego dla Kijowa (2009), w Gdańsku pomnika Jana Gutenberga. We wnętrzach sakralnych wykonał m.in. w Gdańsku posągi Jana Pawła II i kard. Stefana Wyszyńskiego oraz św. Brygidy i św. Elżbiety w ołtarzu bursztynowym kościoła św. Brygidy (2001/2002), w Gdyni św. Józefa w kościele pod tym wezwaniem (2002). Tworzył też figury parkowe: Alina i Balladyna (1990), Jesień i Zima w Arboretum w Bydgoszczy (2008/2010), liczne portrety, popiersia kompozytorów (Benjamin Britten, Filharmonia w Bydgoszczy, 1986; Karol Szymanowski, Muzeum Narodowe w Gdańsku, 1968; Kompozytor / Stanisław Moniuszko, 1987; Fryderyk Chopin, pałac w Ostromecku, 1988). W rzeźbie pomnikowej, poddanej wymogom zlecenia, łączy realizm z tendencją do dynamizacji stojącej lub siedzącej figury przez kontrastowanie drobnych detali z szerokimi płaszczyznami, komponowanie fragmentów wzdłuż linii diagonalnych lub skręconych, przesunięcia od pionu itp. Figury parkowe bliskie są estetyce klasycznej, cechuje je idealizacja, gładkie powierzchnie, powściągliwa gestyka, antykizująca stylizacja draperii. W kameralnej rzeźbie popiersiowej i portretowej artysta sięga po środki ekspresjonistyczne: zróżnicowanie faktury i efekty światłocieniowe, deformację, powtórzenie, niedokończenie i fragmentaryzację. Toczy tu swoisty dialog z utrwalonymi schematami ikonograficznymi (Mojżesz, 1984; Muza, 1985), z kanonem rzeźbiarskiego biustu bohaterów (Dante; Colonia, 1988; Napoleon; Popiersie romantyczne; Popiersie renesansowe, 2003) i mimetyzmem portretu, który staje się zarazem uogólnieniem i wyrazem idei, np. muzyki w wizerunkach kompozytorów.
