TUCZYŃSKI JAN, profesor Uniwersytetu Gdańskiego
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''JAN TUCZYŃSKI''' (22 XII 1918 Ujście Solne koło Bośni – 19 III 2003 Gdynia), historyk literatury. Po studiach polonistycznych i orientalistycznych na Uniwersytecie Jagiellońskim nauczyciel języka polskiego w szkołach średnich; od roku 1962 w [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkole Pedagogicznej]], następnie [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytecie Gdańskim]], od 1987 roku profesor; równolegle w latach 1974–1989 pracownik Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Słupsku. W Gdańsku założył koło Polskiego Towarzystwa Orientalistycznego, przekształcone następnie w oddział; jego przewodniczący, wiceprzewodniczący i członek zarządu. Zajmował się głównie literaturą Młodej Polski, autor | + | '''JAN TUCZYŃSKI''' (22 XII 1918 Ujście Solne koło Bośni – 19 III 2003 Gdynia), historyk literatury. Po studiach polonistycznych i orientalistycznych na Uniwersytecie Jagiellońskim nauczyciel języka polskiego w szkołach średnich; od roku 1962 w [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkole Pedagogicznej]], następnie [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytecie Gdańskim]], od 1987 roku profesor; równolegle w latach 1974–1989 pracownik Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Słupsku.<br/><br/> W Gdańsku założył koło Polskiego Towarzystwa Orientalistycznego, przekształcone następnie w oddział; jego przewodniczący, wiceprzewodniczący i członek zarządu.<br/><br/> |
| + | Zajmował się głównie literaturą Młodej Polski, autor między innymi: ''Schopenhauer a Młoda Polska'' (1969, 1987), ''Kasprowicz. Pogłos wieczności'' (1996); poświęconych literaturze marynistycznej ''Od Gopła do Bałtyku. Rozprawy i szkice z marynistyki Młodej Polski'' (1966) i ''Marynistyka polska. Studia i szkice'' (1975); w pracy ''Motywy indyjskie w literaturze polskiej'' (1981) przedstawił powiązania polskich autorów (od Krasickiego przez Mickiewicza i Słowackiego do Kasprowicza, Staffa i Witkacego) z kulturą i literaturą Indii; w ''Herder i herderyzm w Polsce'' (1999) ukazał oddziaływanie myśli niemieckiego filozofa na humanistykę polską XVIII–XIX wieku. {{author: EK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 16:59, 3 kwi 2021
JAN TUCZYŃSKI (22 XII 1918 Ujście Solne koło Bośni – 19 III 2003 Gdynia), historyk literatury. Po studiach polonistycznych i orientalistycznych na Uniwersytecie Jagiellońskim nauczyciel języka polskiego w szkołach średnich; od roku 1962 w Wyższej Szkole Pedagogicznej, następnie Uniwersytecie Gdańskim, od 1987 roku profesor; równolegle w latach 1974–1989 pracownik Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Słupsku.
W Gdańsku założył koło Polskiego Towarzystwa Orientalistycznego, przekształcone następnie w oddział; jego przewodniczący, wiceprzewodniczący i członek zarządu.
Zajmował się głównie literaturą Młodej Polski, autor między innymi: Schopenhauer a Młoda Polska (1969, 1987), Kasprowicz. Pogłos wieczności (1996); poświęconych literaturze marynistycznej Od Gopła do Bałtyku. Rozprawy i szkice z marynistyki Młodej Polski (1966) i Marynistyka polska. Studia i szkice (1975); w pracy Motywy indyjskie w literaturze polskiej (1981) przedstawił powiązania polskich autorów (od Krasickiego przez Mickiewicza i Słowackiego do Kasprowicza, Staffa i Witkacego) z kulturą i literaturą Indii; w Herder i herderyzm w Polsce (1999) ukazał oddziaływanie myśli niemieckiego filozofa na humanistykę polską XVIII–XIX wieku.
