PRZYBYSZEWSKA STANISŁAWA, dramatopisarka
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File: Przybyszewska Stanisława.JPG|thumb|Stanisława Przybyszewska]] | [[File: Przybyszewska Stanisława.JPG|thumb|Stanisława Przybyszewska]] | ||
| − | '''STANISŁAWA PRZYBYSZEWSKA''' (1 X 1901 Kraków – 14 VIII 1935 Gdańsk), dramatopisarka. Nieślubna córka pisarza [[PRZYBYSZEWSKI STANISŁAW | Stanisława Przybyszewskiego]] i malarki Anieli Pająkówny. Dzieciństwo spędziła we Lwowie, podróżowała z matką po Europie; od 1911 roku w paryskiej pensji dla panien; na jej wykształcenie wpływ miało wychowanie w polskim i międzynarodowym środowisku artystycznym i intelektualnym. Osierocona przez matkę w roku 1912, do 1916 mieszkała w Zurychu i Wiedniu, w latach 1916–1919 uczyła się w Krakowie w Seminarium Nauczycielskim Żeńskim (matura w 1920). W okresie 1920–1923 urzędniczka w Dyrekcji Poczt i Telegrafów w Poznaniu, od 1921 nauczycielka w Prywatnej Szkole Przygotowawczej; prowadziła zajęcia na Państwowych Kursach Nauczycielskich, podjęła krótkotrwałe studia w konserwatorium i na Wydziale Filozoficznym uniwersytetu w Poznaniu. Samodzielnie studiowała ekonomię, podstawy socjologii i psychologii. W 1920 roku powstał jej debiutancki (obecnie nieznany) dramat; w 1922 na łamach ekspresjonistycznego „Zdroju” opublikowała przekład ''Myśli o malarstwie Marcela Lenoira''. Od 1922 roku w Warszawie: ekspedientka w księgarni „Książka” należącej do KPP, w 1922–1923 nauczycielka w Prywatnej Szkole Marii Turkiewiczówny. W roku 1922 prawdopodobnie luźne kontakty ze środowiskiem komunistycznym były przyczyną jej krótkotrwałego aresztowania. W 1923 wyszła za mąż za Jana Panieńskiego (1 III 1900 Poznań – 25 XI 1925 Paryż), malarza, w latach 1922–1925 nauczyciela matematyki i fizyki w [[GIMNAZJUM POLSKIE | Gimnazjum Polskim]] w Gdańsku. Zamieszkała z nim w Gdańsku w baraku na dziedzińcu Gimnazjum Polskiego (Am Weißen Turm 1 (ul. Augustyńskiego)). Oboje byli zaangażowani w działalność [[TOWARZYSTWO PRZYJACIÓŁ NAUKI I SZTUKI | Towarzystwa Przyjaciół Nauki i Sztuki]], na którego posiedzeniach Stanisława Przybyszewska popularyzowała m.in. psychoanalityczną teorię Zygmunta Freuda. Po nagłej śmierci męża w 1925 starała się bezskutecznie o etat nauczycielski w Gimnazjum Polskim, żyjąc w nędzy, utrzymując się z dorywczych korepetycji i dzięki wsparciu rodziny i przyjaciół, w okresie 1929–1933 – także dzięki ministerialnej subwencji i stypendium. Od około 1927 roku poświęciła się pracy pisarskiej. Zmarła z biedy, wycieńczenia i uzależnienia od morfiny. Pochowana na cmentarzu bezwyznaniowym na Chełmie ([[CMENTARZE NA CHEŁMIE | cmentarze na Chełmie]]); grób zniszczony w 1945. Napisała dramaty: ''Sprawa Dantona'' (publikowany we fragmencie w „Wiadomościach Literackich” w 1929, inscenizowany w 1931 w Teatrze Wielkim we Lwowie przez Edmunda Wiercińskiego i w 1933 w Teatrze Polskim w Warszawie przez Aleksandra Zelwerowicza), ''Dziewięćdziesiąty trzeci'' i ''Thermidor'' (nieukończony), opowiadanie ''Ostatnie noce Ventôse’a'' oraz 3 tomy ''Listów'' (wydanie 1978–1985). Do najważniejszych teatralnych i filmowych realizacji ''Sprawy Dantona'' należy spektakl w reżyserii [[WAJDA ANDRZEJ | Andrzeja Wajdy]] w Teatrze Powszechnym w Warszawie (1975) oraz polsko-francuski film w jego reżyserii (1983). 22 V 1977 przy dawnym Gimnazjum Polskim odsłonięto poświęconą Stanisławie Przybyszewskiej tablicę pamiątkową. W | + | '''STANISŁAWA PRZYBYSZEWSKA''' (1 X 1901 Kraków – 14 VIII 1935 Gdańsk), dramatopisarka. Nieślubna córka pisarza [[PRZYBYSZEWSKI STANISŁAW | Stanisława Przybyszewskiego]] i malarki Anieli Pająkówny. Dzieciństwo spędziła we Lwowie, podróżowała z matką po Europie; od 1911 roku w paryskiej pensji dla panien; na jej wykształcenie wpływ miało wychowanie w polskim i międzynarodowym środowisku artystycznym i intelektualnym. Osierocona przez matkę w roku 1912, do 1916 mieszkała w Zurychu i Wiedniu, w latach 1916–1919 uczyła się w Krakowie w Seminarium Nauczycielskim Żeńskim (matura w 1920). W okresie 1920–1923 urzędniczka w Dyrekcji Poczt i Telegrafów w Poznaniu, od 1921 nauczycielka w Prywatnej Szkole Przygotowawczej; prowadziła zajęcia na Państwowych Kursach Nauczycielskich, podjęła krótkotrwałe studia w konserwatorium i na Wydziale Filozoficznym uniwersytetu w Poznaniu. Samodzielnie studiowała ekonomię, podstawy socjologii i psychologii. W 1920 roku powstał jej debiutancki (obecnie nieznany) dramat; w 1922 na łamach ekspresjonistycznego „Zdroju” opublikowała przekład ''Myśli o malarstwie Marcela Lenoira''. Od 1922 roku w Warszawie: ekspedientka w księgarni „Książka” należącej do KPP, w 1922–1923 nauczycielka w Prywatnej Szkole Marii Turkiewiczówny. W roku 1922 prawdopodobnie luźne kontakty ze środowiskiem komunistycznym były przyczyną jej krótkotrwałego aresztowania. W 1923 wyszła za mąż za Jana Panieńskiego (1 III 1900 Poznań – 25 XI 1925 Paryż), malarza, w latach 1922–1925 nauczyciela matematyki i fizyki w [[GIMNAZJUM POLSKIE | Gimnazjum Polskim]] w Gdańsku. Zamieszkała z nim w Gdańsku w baraku na dziedzińcu Gimnazjum Polskiego (Am Weißen Turm 1 (ul. Augustyńskiego)). Oboje byli zaangażowani w działalność [[TOWARZYSTWO PRZYJACIÓŁ NAUKI I SZTUKI | Towarzystwa Przyjaciół Nauki i Sztuki]], na którego posiedzeniach Stanisława Przybyszewska popularyzowała m.in. psychoanalityczną teorię Zygmunta Freuda. Po nagłej śmierci męża w 1925 starała się bezskutecznie o etat nauczycielski w Gimnazjum Polskim, żyjąc w nędzy, utrzymując się z dorywczych korepetycji i dzięki wsparciu rodziny i przyjaciół, w okresie 1929–1933 – także dzięki ministerialnej subwencji i stypendium. Od około 1927 roku poświęciła się pracy pisarskiej. Zmarła z biedy, wycieńczenia i uzależnienia od morfiny. Pochowana na cmentarzu bezwyznaniowym na Chełmie ([[CMENTARZE NA CHEŁMIE | cmentarze na Chełmie]]); grób zniszczony w 1945. Napisała dramaty: ''Sprawa Dantona'' (publikowany we fragmencie w „Wiadomościach Literackich” w 1929, inscenizowany w 1931 w Teatrze Wielkim we Lwowie przez Edmunda Wiercińskiego i w 1933 w Teatrze Polskim w Warszawie przez Aleksandra Zelwerowicza), ''Dziewięćdziesiąty trzeci'' i ''Thermidor'' (nieukończony), opowiadanie ''Ostatnie noce Ventôse’a'' oraz 3 tomy ''Listów'' (wydanie 1978–1985). Do najważniejszych teatralnych i filmowych realizacji ''Sprawy Dantona'' należy spektakl w reżyserii [[WAJDA ANDRZEJ | Andrzeja Wajdy]] w Teatrze Powszechnym w Warszawie (1975) oraz polsko-francuski film w jego reżyserii (1983). 22 V 1977 przy dawnym Gimnazjum Polskim odsłonięto poświęconą Stanisławie Przybyszewskiej tablicę pamiątkową. W latach 1984–2015 jej imię nosił [[DOM KULTURY LWSM „MORENA” IM. STANISŁAWY PRZYBYSZEWSKIEJ | Dom Kultury LWSM „Morena”]] w Pieckach-Migowie]]. {{author: MD}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 17:42, 24 cze 2015
STANISŁAWA PRZYBYSZEWSKA (1 X 1901 Kraków – 14 VIII 1935 Gdańsk), dramatopisarka. Nieślubna córka pisarza Stanisława Przybyszewskiego i malarki Anieli Pająkówny. Dzieciństwo spędziła we Lwowie, podróżowała z matką po Europie; od 1911 roku w paryskiej pensji dla panien; na jej wykształcenie wpływ miało wychowanie w polskim i międzynarodowym środowisku artystycznym i intelektualnym. Osierocona przez matkę w roku 1912, do 1916 mieszkała w Zurychu i Wiedniu, w latach 1916–1919 uczyła się w Krakowie w Seminarium Nauczycielskim Żeńskim (matura w 1920). W okresie 1920–1923 urzędniczka w Dyrekcji Poczt i Telegrafów w Poznaniu, od 1921 nauczycielka w Prywatnej Szkole Przygotowawczej; prowadziła zajęcia na Państwowych Kursach Nauczycielskich, podjęła krótkotrwałe studia w konserwatorium i na Wydziale Filozoficznym uniwersytetu w Poznaniu. Samodzielnie studiowała ekonomię, podstawy socjologii i psychologii. W 1920 roku powstał jej debiutancki (obecnie nieznany) dramat; w 1922 na łamach ekspresjonistycznego „Zdroju” opublikowała przekład Myśli o malarstwie Marcela Lenoira. Od 1922 roku w Warszawie: ekspedientka w księgarni „Książka” należącej do KPP, w 1922–1923 nauczycielka w Prywatnej Szkole Marii Turkiewiczówny. W roku 1922 prawdopodobnie luźne kontakty ze środowiskiem komunistycznym były przyczyną jej krótkotrwałego aresztowania. W 1923 wyszła za mąż za Jana Panieńskiego (1 III 1900 Poznań – 25 XI 1925 Paryż), malarza, w latach 1922–1925 nauczyciela matematyki i fizyki w Gimnazjum Polskim w Gdańsku. Zamieszkała z nim w Gdańsku w baraku na dziedzińcu Gimnazjum Polskiego (Am Weißen Turm 1 (ul. Augustyńskiego)). Oboje byli zaangażowani w działalność Towarzystwa Przyjaciół Nauki i Sztuki, na którego posiedzeniach Stanisława Przybyszewska popularyzowała m.in. psychoanalityczną teorię Zygmunta Freuda. Po nagłej śmierci męża w 1925 starała się bezskutecznie o etat nauczycielski w Gimnazjum Polskim, żyjąc w nędzy, utrzymując się z dorywczych korepetycji i dzięki wsparciu rodziny i przyjaciół, w okresie 1929–1933 – także dzięki ministerialnej subwencji i stypendium. Od około 1927 roku poświęciła się pracy pisarskiej. Zmarła z biedy, wycieńczenia i uzależnienia od morfiny. Pochowana na cmentarzu bezwyznaniowym na Chełmie ( cmentarze na Chełmie); grób zniszczony w 1945. Napisała dramaty: Sprawa Dantona (publikowany we fragmencie w „Wiadomościach Literackich” w 1929, inscenizowany w 1931 w Teatrze Wielkim we Lwowie przez Edmunda Wiercińskiego i w 1933 w Teatrze Polskim w Warszawie przez Aleksandra Zelwerowicza), Dziewięćdziesiąty trzeci i Thermidor (nieukończony), opowiadanie Ostatnie noce Ventôse’a oraz 3 tomy Listów (wydanie 1978–1985). Do najważniejszych teatralnych i filmowych realizacji Sprawy Dantona należy spektakl w reżyserii Andrzeja Wajdy w Teatrze Powszechnym w Warszawie (1975) oraz polsko-francuski film w jego reżyserii (1983). 22 V 1977 przy dawnym Gimnazjum Polskim odsłonięto poświęconą Stanisławie Przybyszewskiej tablicę pamiątkową. W latach 1984–2015 jej imię nosił Dom Kultury LWSM „Morena” w Pieckach-Migowie]].
