KOWALSKA-PIŃCZAK ALINA, profesor Akademii Muzycznej

Z Encyklopedia Gdańska
(Różnice między wersjami)
Skocz do: nawigacji, wyszukiwania
m
Linia 2: Linia 2:
 
[[File:Kowalska-Pińczak Alina.JPG|thumb|Alina Kowalska-Pińczak]]
 
[[File:Kowalska-Pińczak Alina.JPG|thumb|Alina Kowalska-Pińczak]]
  
'''ALINA KOWALSKA-PIŃCZAK''' (ur. 10 VI 1948 Bydgoszcz), teoretyk muzyki, pedagog, dyrygentka. Córka Mieczysława (1913–1995), organisty i kompozytora. W 1967 roku ukończyła Państwowe Liceum Muzyczne w Bydgoszczy, w 1972 absolwentka Wydziału Kompozycji, Teorii i Dyrygentury [[AKADEMIA MUZYCZNA IM. STANISŁAWA MONIUSZKI | Akademii Muzycznej]]. Doskonaliła warsztat, podejmując dodatkowo kierunek: pedagogikę wokalną na Wydziale Wokalno-Aktorskim w Akademii Muzycznej we Wrocławiu (dyplom w 1990). W roku 1980 doktoryzowała się w zakresie surdologopedii na Wydziale Humanistycznym uniwersytetu w Lublinie, od 1995 doktor habilitowany w zakresie sztuki muzycznej w dyscyplinie prowadzenia zespołów wokalnych i wokalno-instrumentalnych, od 1997 profesor tytularny, od 2001 profesor zwyczajny Pracownik dydaktyczno-naukowy AMuz, w latach 1999–2005 dziekan Wydziału Kompozycji i Teorii Muzyki. Zajmuje się muzyką epoki renesansu, baroku i klasycyzmu. W roku 1981 założycielka i dyrektor artystycznego Zespołu Muzyki Dawnej [[CAPPELLA GEDANENSIS | Cappella Gedanensis]]. Autorka publikacji z dziedziny surdologopedii, pedagogiki wokalnej, kształcenia słuchu (m.in. kształcenie słyszenia linearnego), m.in. ''Od tonalności do atonalności'' (2000). {{author: WAW}} [[Category: Encyklopedia]][[Category: Ludzie]]
+
'''ALINA KOWALSKA-PIŃCZAK''' (ur. 10 VI 1948 Bydgoszcz), teoretyk muzyki, pedagog, dyrygentka. Córka Mieczysława (1913–1995), organisty i kompozytora. W 1967 roku ukończyła Państwowe Liceum Muzyczne w Bydgoszczy, w 1972 absolwentka Wydziału Kompozycji, Teorii i Dyrygentury [[AKADEMIA MUZYCZNA IM. STANISŁAWA MONIUSZKI | Akademii Muzycznej]] (AMuz). Doskonaliła warsztat, podejmując dodatkowo kierunek: pedagogikę wokalną na Wydziale Wokalno-Aktorskim w Akademii Muzycznej we Wrocławiu (dyplom w 1990). W roku 1980 doktoryzowała się w zakresie surdologopedii na Wydziale Humanistycznym uniwersytetu w Lublinie, od 1995 doktor habilitowany w zakresie sztuki muzycznej w dyscyplinie prowadzenia zespołów wokalnych i wokalno-instrumentalnych, od 1997 profesor tytularny, od 2001 profesor zwyczajny Pracownik dydaktyczno-naukowy AMuz, w latach 1999–2005 dziekan Wydziału Kompozycji i Teorii Muzyki. Zajmuje się muzyką epoki renesansu, baroku i klasycyzmu. W roku 1981 założycielka i dyrektor artystycznego Zespołu Muzyki Dawnej [[CAPPELLA GEDANENSIS | Cappella Gedanensis]]. Autorka publikacji z dziedziny surdologopedii, pedagogiki wokalnej, kształcenia słuchu (m.in. kształcenie słyszenia linearnego), m.in. ''Od tonalności do atonalności'' (2000). {{author: WAW}} [[Category: Encyklopedia]][[Category: Ludzie]]

Wersja z 04:57, 20 gru 2015

Alina Kowalska-Pińczak

ALINA KOWALSKA-PIŃCZAK (ur. 10 VI 1948 Bydgoszcz), teoretyk muzyki, pedagog, dyrygentka. Córka Mieczysława (1913–1995), organisty i kompozytora. W 1967 roku ukończyła Państwowe Liceum Muzyczne w Bydgoszczy, w 1972 absolwentka Wydziału Kompozycji, Teorii i Dyrygentury Akademii Muzycznej (AMuz). Doskonaliła warsztat, podejmując dodatkowo kierunek: pedagogikę wokalną na Wydziale Wokalno-Aktorskim w Akademii Muzycznej we Wrocławiu (dyplom w 1990). W roku 1980 doktoryzowała się w zakresie surdologopedii na Wydziale Humanistycznym uniwersytetu w Lublinie, od 1995 doktor habilitowany w zakresie sztuki muzycznej w dyscyplinie prowadzenia zespołów wokalnych i wokalno-instrumentalnych, od 1997 profesor tytularny, od 2001 profesor zwyczajny Pracownik dydaktyczno-naukowy AMuz, w latach 1999–2005 dziekan Wydziału Kompozycji i Teorii Muzyki. Zajmuje się muzyką epoki renesansu, baroku i klasycyzmu. W roku 1981 założycielka i dyrektor artystycznego Zespołu Muzyki Dawnej Cappella Gedanensis. Autorka publikacji z dziedziny surdologopedii, pedagogiki wokalnej, kształcenia słuchu (m.in. kształcenie słyszenia linearnego), m.in. Od tonalności do atonalności (2000). WAW

⇦ WRÓĆ
Osobiste
Przestrzenie nazw

Warianty
Widok
Działania