MATYSIK STANISŁAW, profesor Uniwersytetu Gdańskiego
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:Matysik Stanisław.JPG|thumb|Stanisław Matysik]] | [[File:Matysik Stanisław.JPG|thumb|Stanisław Matysik]] | ||
| − | '''STANISŁAW MATYSIK''' (9 III 1921 Trzemeszno – 1 III 1994 Gdańsk), naukowiec, specjalista prawa morskiego. Syn Józefa nauczyciela gimnazjalnego (zamordowanego w 1939 roku przez Niemców). W 1939 roku absolwent liceum humanistycznego w Chojnicach. Od 1945 studiował prawo na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika (UMK) w Toruniu, od 1949 doktor. Od roku 1950 pracował w Wyższej Szkole Handlu Morskiego (następnie Wyższej Szkole Ekonomicznej) w Sopocie. W latach 1951–1970 kierownik Katedry Prawa Morskiego, od 1 X 1953 prorektor, w okresie 1954–1962 rektor. Od 1954 profesor tytularny, od 1962 profesor zwyczajny. W latach 1958–1970 równocześnie kierownik Katedry Prawa Człowieka na UMK, 1967–1970 dyrektor Instytutu Gospodarki Morskiej Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Sopocie. Po utworzeniu [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]] (UG) w latach 1970–1974 dziekan Wydziału Prawa i Administracji i do roku 1977 dyrektor Instytutu Prawa Morskiego. W okresie 1977–1980 pracował także w Instytucie Badania Prawa Sądowego Ministerstwa Sprawiedliwości w Warszawie. W chwili wprowadzenia [[STAN WOJENNY | stanu wojennego]] przebywał na wykładach na uniwersytecie w Strasburgu. Pozostał we Francji do 1989 roku, wykładając na kilku uczelniach. W roku akademickim 1991–1992 ponownie pracował na UG i w Wyższej Szkole Morskiej w Gdyni. Autor m.in.: ''Prawo nadbrzeżne (ius naufragii). Studium z historii prawa morskiego'' (1950), ''Podręcznik prawa morskiego'' (1963 i dalsze wydania), ''Prawo morskie: zarys systemu'', tom 1: ''Wprowadzenie, źródła, statek morski, armator, kapitan i załoga'' (1971), tom 2: ''Przewóz towarów, przewóz pasażerów, czarter na czas, usługi pomocnicze'' (1973), tom 3: ''Prawo morskie. Wypadki morskie, zderzenia statków, ratownictwo morskie, awaria wspólna, ubezpieczenia'' (1975). {{author:RED}}[[Category: Encyklopedia]] | + | '''STANISŁAW MATYSIK''' (9 III 1921 Trzemeszno – 1 III 1994 Gdańsk), naukowiec, specjalista prawa morskiego. Syn Józefa nauczyciela gimnazjalnego (zamordowanego w 1939 roku przez Niemców). W 1939 roku absolwent liceum humanistycznego w Chojnicach. Od 1945 studiował prawo na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika (UMK) w Toruniu, od 1949 doktor. Od roku 1950 pracował w Wyższej Szkole Handlu Morskiego (następnie Wyższej Szkole Ekonomicznej) w Sopocie. W latach 1951–1970 kierownik Katedry Prawa Morskiego, od 1 X 1953 prorektor, w okresie 1954–1962 rektor. Od 1954 profesor tytularny, od 1962 profesor zwyczajny. W latach 1958–1970 równocześnie kierownik Katedry Prawa Człowieka na UMK, 1967–1970 dyrektor Instytutu Gospodarki Morskiej Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Sopocie. Po utworzeniu [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]] (UG) w latach 1970–1974 dziekan Wydziału Prawa i Administracji i do roku 1977 dyrektor Instytutu Prawa Morskiego. W okresie 1977–1980 pracował także w Instytucie Badania Prawa Sądowego Ministerstwa Sprawiedliwości w Warszawie. W chwili wprowadzenia [[STAN WOJENNY | stanu wojennego]] przebywał na wykładach na uniwersytecie w Strasburgu. Pozostał we Francji do 1989 roku, wykładając na kilku uczelniach. W roku akademickim 1991–1992 ponownie pracował na UG i w Wyższej Szkole Morskiej w Gdyni. Autor m.in.: ''Prawo nadbrzeżne (ius naufragii). Studium z historii prawa morskiego'' (1950), ''Podręcznik prawa morskiego'' (1963 i dalsze wydania), ''Prawo morskie: zarys systemu'', tom 1: ''Wprowadzenie, źródła, statek morski, armator, kapitan i załoga'' (1971), tom 2: ''Przewóz towarów, przewóz pasażerów, czarter na czas, usługi pomocnicze'' (1973), tom 3: ''Prawo morskie. Wypadki morskie, zderzenia statków, ratownictwo morskie, awaria wspólna, ubezpieczenia'' (1975). {{author:RED}}[[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 15:40, 6 lip 2014
STANISŁAW MATYSIK (9 III 1921 Trzemeszno – 1 III 1994 Gdańsk), naukowiec, specjalista prawa morskiego. Syn Józefa nauczyciela gimnazjalnego (zamordowanego w 1939 roku przez Niemców). W 1939 roku absolwent liceum humanistycznego w Chojnicach. Od 1945 studiował prawo na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika (UMK) w Toruniu, od 1949 doktor. Od roku 1950 pracował w Wyższej Szkole Handlu Morskiego (następnie Wyższej Szkole Ekonomicznej) w Sopocie. W latach 1951–1970 kierownik Katedry Prawa Morskiego, od 1 X 1953 prorektor, w okresie 1954–1962 rektor. Od 1954 profesor tytularny, od 1962 profesor zwyczajny. W latach 1958–1970 równocześnie kierownik Katedry Prawa Człowieka na UMK, 1967–1970 dyrektor Instytutu Gospodarki Morskiej Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Sopocie. Po utworzeniu Uniwersytetu Gdańskiego (UG) w latach 1970–1974 dziekan Wydziału Prawa i Administracji i do roku 1977 dyrektor Instytutu Prawa Morskiego. W okresie 1977–1980 pracował także w Instytucie Badania Prawa Sądowego Ministerstwa Sprawiedliwości w Warszawie. W chwili wprowadzenia stanu wojennego przebywał na wykładach na uniwersytecie w Strasburgu. Pozostał we Francji do 1989 roku, wykładając na kilku uczelniach. W roku akademickim 1991–1992 ponownie pracował na UG i w Wyższej Szkole Morskiej w Gdyni. Autor m.in.: Prawo nadbrzeżne (ius naufragii). Studium z historii prawa morskiego (1950), Podręcznik prawa morskiego (1963 i dalsze wydania), Prawo morskie: zarys systemu, tom 1: Wprowadzenie, źródła, statek morski, armator, kapitan i załoga (1971), tom 2: Przewóz towarów, przewóz pasażerów, czarter na czas, usługi pomocnicze (1973), tom 3: Prawo morskie. Wypadki morskie, zderzenia statków, ratownictwo morskie, awaria wspólna, ubezpieczenia (1975).
