LELEWICZ KAZIMIERZ, fotografik
D.Majewska (dyskusja | edycje) |
|||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:Rekonstrukcja detalu rzeźbiarskiego Złotej Kamienicy na fotografii Kazimierza Lelewicza, 1950.JPG|thumb|Rekonstrukcja detalu rzeźbiarskiego Złotej Kamienicy na fotografii Kazimierza Lelewicza, 1950]] | [[File:Rekonstrukcja detalu rzeźbiarskiego Złotej Kamienicy na fotografii Kazimierza Lelewicza, 1950.JPG|thumb|Rekonstrukcja detalu rzeźbiarskiego Złotej Kamienicy na fotografii Kazimierza Lelewicza, 1950]] | ||
| − | '''KAZIMIERZ LELEWICZ''' (15 XII 1896 Lubartów – 1 X 1986 Gdańsk), inżynier, fotografik. Po ukończeniu progimnazjum uczył się w mającej nieoficjalny status politechniki Szkole Mechaniczno-Technicznej im. Hipolita Wawelberga i Stanisława Rotwanda w Warszawie, którą ukończył jako inżynier budownictwa kolejowego. W latach 1919–1921 budował linię kolejową Rejowiec-Bełżec na Lubelszczyźnie. Od 15 II 1921 do 18 IX 1939 roku pracował jako projektant linii i obiektów kolejowych w Okręgowej Dyrekcji PKP w Wilnie, w 1939–1945 zaś w tej dyrekcji zarządzanej przez kolejnych okupantów. Od 1921 roku uczył się zawodu fotografa u artysty malarza Ferdynanda Ruszczyca (1870–1936) i fotografika Jana Buhłaka (1876–1950). Współzałożyciel w 1926 Towarzystwa Fotograficznego w Wilnie. Eksperymentował z różnym technikami fotografii artystycznej, słynne są jego zdjęcia zwierząt, w tym psów. W czasie II wojny światowej w akowskim ruchu oporu. Pracownik | + | '''KAZIMIERZ LELEWICZ''' (15 XII 1896 Lubartów – 1 X 1986 Gdańsk), inżynier, fotografik. Po ukończeniu progimnazjum uczył się w mającej nieoficjalny status politechniki Szkole Mechaniczno-Technicznej im. Hipolita Wawelberga i Stanisława Rotwanda w Warszawie, którą ukończył jako inżynier budownictwa kolejowego. W latach 1919–1921 budował linię kolejową Rejowiec-Bełżec na Lubelszczyźnie. Od 15 II 1921 do 18 IX 1939 roku pracował jako projektant linii i obiektów kolejowych w Okręgowej Dyrekcji PKP w Wilnie, w 1939–1945 zaś w tej dyrekcji zarządzanej przez kolejnych okupantów. Od 1921 roku uczył się zawodu fotografa u artysty malarza Ferdynanda Ruszczyca (1870–1936) i fotografika Jana Buhłaka (1876–1950). Współzałożyciel w 1926 Towarzystwa Fotograficznego w Wilnie. Eksperymentował z różnym technikami fotografii artystycznej, słynne są jego zdjęcia zwierząt, w tym psów. W czasie II wojny światowej w akowskim ruchu oporu. Pracownik [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]], od roku 1948 kierował Studium Fotografii na Wydziale Architektury. Uczył podstaw fotografii, m.in. znanych później fotografów [[FIGLAROWICZ STEFAN | Stefana Figlarowicza]] i [[GRABOWIECKI ZYGMUNT | Zygmunta Grabowieckiego]]. Od jesieni w 1945 dokumentował zniszczenia Gdańska, kolejne etapy odbudowy. Wartość artystyczną zdjęć obrazujących zniszczenia i odbudowę Gdańska doceniono po roku 1970. W 1973 [[MUZEUM HISTORII MIASTA GDAŃSKA | Muzeum Historii Miasta Gdańska]] zorganizowało wystawę ''Zniszczenia i odbudowa Gdańska'', prezentowane na niej zdjęcia (100) przekazał w darze tej placówce (część obecnie znajduje się w stałej ekspozycji w [[RATUSZ GŁÓWNEGO MIASTA | Ratuszu Głównego Miasta]]). Kolekcja jego zdjęć Gdańska z lat 1945–1955 znajduje się też w zbiorach [[POLSKA AKADEMIA NAUK BIBLIOTEKA GDAŃSKA | BG PAN]]. W 1947 roku współorganizator Gdańskiego Towarzystwa Fotograficznego (później Gdański Oddział Związku Polskich Artystów Fotografików). Działał w powstałym w 1972 Towarzystwie Przyjaciół Gdańska. Na wniosek MHMG za zasługi w fotograficznym dokumentowaniu miasta otrzymał w roku 1975 Krzyż Kawalerski OOP, w 1973 nagrodę kulturalną Przewodniczącego Prezydium MRN w Gdańsku, a w 1976 wojewody gdańskiego. Pochowany na [[CMENTARZ SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 14:17, 26 cze 2014
KAZIMIERZ LELEWICZ (15 XII 1896 Lubartów – 1 X 1986 Gdańsk), inżynier, fotografik. Po ukończeniu progimnazjum uczył się w mającej nieoficjalny status politechniki Szkole Mechaniczno-Technicznej im. Hipolita Wawelberga i Stanisława Rotwanda w Warszawie, którą ukończył jako inżynier budownictwa kolejowego. W latach 1919–1921 budował linię kolejową Rejowiec-Bełżec na Lubelszczyźnie. Od 15 II 1921 do 18 IX 1939 roku pracował jako projektant linii i obiektów kolejowych w Okręgowej Dyrekcji PKP w Wilnie, w 1939–1945 zaś w tej dyrekcji zarządzanej przez kolejnych okupantów. Od 1921 roku uczył się zawodu fotografa u artysty malarza Ferdynanda Ruszczyca (1870–1936) i fotografika Jana Buhłaka (1876–1950). Współzałożyciel w 1926 Towarzystwa Fotograficznego w Wilnie. Eksperymentował z różnym technikami fotografii artystycznej, słynne są jego zdjęcia zwierząt, w tym psów. W czasie II wojny światowej w akowskim ruchu oporu. Pracownik Politechniki Gdańskiej, od roku 1948 kierował Studium Fotografii na Wydziale Architektury. Uczył podstaw fotografii, m.in. znanych później fotografów Stefana Figlarowicza i Zygmunta Grabowieckiego. Od jesieni w 1945 dokumentował zniszczenia Gdańska, kolejne etapy odbudowy. Wartość artystyczną zdjęć obrazujących zniszczenia i odbudowę Gdańska doceniono po roku 1970. W 1973 Muzeum Historii Miasta Gdańska zorganizowało wystawę Zniszczenia i odbudowa Gdańska, prezentowane na niej zdjęcia (100) przekazał w darze tej placówce (część obecnie znajduje się w stałej ekspozycji w Ratuszu Głównego Miasta). Kolekcja jego zdjęć Gdańska z lat 1945–1955 znajduje się też w zbiorach BG PAN. W 1947 roku współorganizator Gdańskiego Towarzystwa Fotograficznego (później Gdański Oddział Związku Polskich Artystów Fotografików). Działał w powstałym w 1972 Towarzystwie Przyjaciół Gdańska. Na wniosek MHMG za zasługi w fotograficznym dokumentowaniu miasta otrzymał w roku 1975 Krzyż Kawalerski OOP, w 1973 nagrodę kulturalną Przewodniczącego Prezydium MRN w Gdańsku, a w 1976 wojewody gdańskiego. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
