BUTENANDT ADOLF, profesor Technische Hochschule Danzig
m |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File:Butenandt Adolf.JPG|thumb|Adolf Butenandt]] | [[File:Butenandt Adolf.JPG|thumb|Adolf Butenandt]] | ||
| − | '''ADOLF BUTENANDT''' (24 II 1903 Bremerhaven (Lehe) – 18 I 1995 Monachium), naukowiec, syn kupca Ottona Butenandta. Studiował w Marburgu, następnie w Getyndze, gdzie podjął pracę naukową: od roku 1926 doktor, od 1931 habilitowany. W 1933 przeniósł się (ze swoim zespołem) do [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]], od 1936 profesor chemii. Od 1 V 1936 członek NSDAP. Zajmował się w Gdańsku badaniami nad hormonami płciowymi, tworząc hipotezę o pochodzeniu hormonów płciowych z cholesterolu. Za te badania w 1939 (razem z Leopoldem Ruzicką, obywatelem szwajcarskim pochodzenia chorwackiego), już po wyprowadzeniu się z Gdańska do Berlina otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie chemii ([[NOBLIŚCI | nobliści]]). W roku 1943 otrzymał tytuł Ehrenbürger (obywatel honorowy, odpowiednik obecnego doktora honoris causa) gdańskiej uczelni. W latach 1936–1944 dyrektor Instytutu Biochemii Towarzystwa Cesarza Wilhelma w Berlinie, w latach 1945–1956 związany z uniwersytetem w Tybindze, w latach 1956–1972 z uniwersytetem w Monachium. W latach 1970–1972 prezydent niemieckiego Towarzystwa | + | '''ADOLF BUTENANDT''' (24 II 1903 Bremerhaven (Lehe) – 18 I 1995 Monachium), naukowiec, syn kupca Ottona Butenandta. Studiował w Marburgu, następnie w Getyndze, gdzie podjął pracę naukową: od roku 1926 doktor, od 1931 habilitowany. W 1933 przeniósł się (ze swoim zespołem) do [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]], od 1936 profesor chemii. Od 1 V 1936 członek NSDAP. Zajmował się w Gdańsku badaniami nad hormonami płciowymi, tworząc hipotezę o pochodzeniu hormonów płciowych z cholesterolu. Za te badania w 1939 (razem z Leopoldem Ruzicką, obywatelem szwajcarskim pochodzenia chorwackiego), już po wyprowadzeniu się z Gdańska do Berlina otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie chemii ([[NOBLIŚCI | nobliści]]). W roku 1943 otrzymał tytuł Ehrenbürger (obywatel honorowy, odpowiednik obecnego doktora honoris causa) gdańskiej uczelni. W latach 1936–1944 dyrektor Instytutu Biochemii Towarzystwa Cesarza Wilhelma w Berlinie, w latach 1945–1956 związany z uniwersytetem w Tybindze, w latach 1956–1972 z uniwersytetem w Monachium. W latach 1970–1972 prezydent niemieckiego Towarzystwa Maksa Plancka (od 1972 honorowy). 6 X 1994 [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechnika Gdańska]] przyznała mu tytuł doktora honoris causa, wyróżnienia nie odebrał osobiście ze względu na stan zdrowia. Po śmierci Butenandta zaczęto w RFN podnosić, że stosowane przezeń metody badań na ludzkich tkankach kolidowały z etyką naukową. {{author: MA}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 13:44, 26 cze 2014
ADOLF BUTENANDT (24 II 1903 Bremerhaven (Lehe) – 18 I 1995 Monachium), naukowiec, syn kupca Ottona Butenandta. Studiował w Marburgu, następnie w Getyndze, gdzie podjął pracę naukową: od roku 1926 doktor, od 1931 habilitowany. W 1933 przeniósł się (ze swoim zespołem) do Technische Hochschule Danzig, od 1936 profesor chemii. Od 1 V 1936 członek NSDAP. Zajmował się w Gdańsku badaniami nad hormonami płciowymi, tworząc hipotezę o pochodzeniu hormonów płciowych z cholesterolu. Za te badania w 1939 (razem z Leopoldem Ruzicką, obywatelem szwajcarskim pochodzenia chorwackiego), już po wyprowadzeniu się z Gdańska do Berlina otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie chemii ( nobliści). W roku 1943 otrzymał tytuł Ehrenbürger (obywatel honorowy, odpowiednik obecnego doktora honoris causa) gdańskiej uczelni. W latach 1936–1944 dyrektor Instytutu Biochemii Towarzystwa Cesarza Wilhelma w Berlinie, w latach 1945–1956 związany z uniwersytetem w Tybindze, w latach 1956–1972 z uniwersytetem w Monachium. W latach 1970–1972 prezydent niemieckiego Towarzystwa Maksa Plancka (od 1972 honorowy). 6 X 1994 Politechnika Gdańska przyznała mu tytuł doktora honoris causa, wyróżnienia nie odebrał osobiście ze względu na stan zdrowia. Po śmierci Butenandta zaczęto w RFN podnosić, że stosowane przezeń metody badań na ludzkich tkankach kolidowały z etyką naukową.
